COLUMN
Het bleek dus een grap te zijn. Een promotiestunt volgens de enen, geldklopperij volgens de anderen. De Amerikaanse tieners Diane en Mike, in werkelijkheid twee acteurs, hebben het niet voor het eerst met elkaar gedaan, live op Internet. Maar doet het ertoe? Er zijn ondertussen honderden day-in-the-life-sites waarop je het dagelijks leven kan volgen van iemand die in zijn of haar huis een paar cameraatjes geïnstalleerd heeft. Even inloggen en je ziet hoe mevrouw Huppeldepup aan de andere kant van de wereld haar ochtendboterhammetje smeert, en als je wat geluk hebt – om een beetje bloot is het vele mannelijke bezoekers blijkbaar te doen – zie je haar ook onder de douche gaan. Jennifer Ringley was de eerste die er twee jaar geleden mee begon. Jenni of Jennicam (www.jennicam.org) is ondertussen een beroemdheid op het World Wide Web. Als je 15 dollar per jaar betaalt, dan krijg je van Jenni om de twee minuten een nieuw beeld doorgestuurd. Je kan ook als gast haar site bezoeken, maar dan moet je wat meer geduld hebben. En wat krijg je dan te zien? Jenni borstelt haar lange blonde haar, Jenni maakt haar bed op, Jenni peutert in haar neus – kijk, ze plakt een snotje op de camera! -, Jenni in de weer met een mand vuile was, Jenni trekt – hoera! – haar truitje uit.
Wat drijft een jonge vrouw van 21 om haar leven tot één grote exhibitionistische act te maken? “Ik wil”, zegt Ringley, “de mensen alleen maar tonen dat wat we op televisie zien – mensen met perfect haar, perfecte vrienden en een perfect leven – de realiteit niet is. Ik ben de realiteit.”
En wat drijft de bezoekers naar Jennicam? De hoop op wat seks alleen kan het niet zijn, er zijn sites die daar non-stop en heel wat explicieter in voorzien. “It’s the chance to share a woman’slive”, schrijft iemand in Mirabella (de kans om het leven van een vrouw te delen). In een e-mail aan Jenni schrijft een man: “Ik heb vorige nacht naar je gekeken terwijl je sliep en dat was the coolest thing dat ik ooit gezien heb.”
Zo ver zijn we dan. Een wereld vol mensen hunkerend naar menselijk contact, naar praten, aanraken, vrijen en al dat soort gewone leuke dingen die mensen met elkaar doen, en ze zitten ’s nachts op hun bureaustoel te kijken naar een meisje, dat misschien ook liefst in de armen van een gezellige knaap zou liggen, maar dat eenzaam op haar bed voor het cyberoog van de hele wereld ligt te slapen.
Dertig jaar geleden dachten we dat La Société du Spectacle – waarin het beeld belangrijker is dan het afgebeelde, de schijn belangrijker dan het zijn – op haar hoogtepunt was. Het was in die tijd dat een producent van filmrolletjes reclame maakte met een tekst die ongeveer hier op neer kwam: “U bent naar de Sahara geweest en u dacht dat het woestijnzand geel was. Wel, dankzij de kwaliteit van onze foto’s wéét u het nu ook.” Het beeld is waarachtiger dan de werkelijkheid. Dat was en ís de filosofie.
Ondertussen zitten er wereldwijd jongens voor het scherm allerlei ats en dots in te tikken om een meisje te vinden dat zich ook achter hun hoek bevindt. Waarom verkiezen ze de illusie van een ontmoeting boven de ontmoeting zelf? Ze lullen een astronomische telefoonrekening bijeen met een onbekende in een chatbox, maar op de tram of de metro vermijden ze elkaar aan te kijken, of ze staren, met van die ogen… “Vampire-eyes, staring at you, wondering who you are”, zingen de Last Poets.
Is de existentiële smetvrees zo groot geworden dat twee individuen elkaar pas kunnen ontmoeten als de hele cyberspace – als een megaveilige gigantische airbag – hen scheidt?
Pol Moyaert Tessa Vermeiren is met vakantie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier