COLUMN

Tessa Vermeiren
Tessa Vermeiren Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend

Succesauteur Fay Weldon heeft een paar weken geleden Groot-Brittannië op stelten gezet. In een interview met Radio Times, het blad van de BBC, durfde ze te stellen dat verkrachting níet noodzakelijk het allerergste is wat een vrouw kan overkomen. De hele genuanceerde context waarin dit werd gezegd, werd snel vergeten. Onder andere dat, door gebrek aan feitelijke bewijzen, jury’s verkrachters te vaak vrijspreken en rechters te lichte straffen opleggen. Dat verhoren en processen vaak even vernederend zijn voor het slachtoffer als de verkrachting zelf.

Vrouwelijk Engeland sleep de messen om mevrouw Weldon af te maken. Men had maar één ding gehoord: verkrachting is níet het ergste wat in een vrouwenleven kan gebeuren. Wie zo iets durft uitspreken is verfoeilijk.

“Wat? Durft Fay Weldon zich een feministe noemen? Liever dood dan verkracht!” Als het kon, zou men haar officieel uit de beweging gesloten hebben. “Ze heeft haar hele leven al met de mannen geslijmd”, schreef een commentator. “Vrouwen raken nooit over een verkrachting heen. Nooit, hoort u mij…” Dat laatste riepen vooral luid en ongenuanceerd talrijke hulpverleensters. Tegen beter weten in, want in alles zijn immers gradaties en nuances.

Kortom, er ging een golf van bitsig vrouwelijk commentaar over Albion. Volle krantenpagina’s werden aan het dispuut gewijd. Verkrachting werd eenstemmig door journalisten, vrouwelijke politiekers en aanvoersters van de vrouwenbeweging gecatalogeerd als het grootste machtsmisdrijf van mannen tegen vrouwen.

De penis als wapen, de man als bedreiging, als mensensoort die bij voorbaat te wantrouwen is. Niet de zoete oorlog van de zinnen, maar de verbeten veldslag van de geslachten. Verkrachte vrouwen werden in deze felle discussie geconsacreerd tot een soort oorlogsslachtoffers. Dat Fay Weldon in The Independent uitvoerig reflecteerde over wat ze had gezegd en waarom, excuses aanbood zelfs, het kon de storm niet bedaren. Er was immers een dogma belaagd, een van de meest onaantastbare grondbeginselen van de harde fractie van de vrouwenbeweging: de man is onze natuurlijke vijand.

Zonder iets af te doen aan het feit dat verkrachting een zeer ernstig vergrijp is en dat het goed is dat hiervoor meer aandacht en opvang is gekomen, ook in dit land, illustreert deze Britse rel perfect hoe er in dit tijdperk overgereageerd wordt rond alles was met seks te maken heeft. Hoe ongenuanceerd en politiek correct daarover gedacht wordt. Ook in dit land.

Nog niet zo lang geleden riep het gerecht in Hasselt 1200 vrouwen op voor ondervraging nadat hun ex-godsdienstleraar werd beschuldigd van misbruik. Er was dus al een aanklacht. Was het niet voldoende geweest een deur open te zetten voor wie er nog behoefte aan had? Was het geoorloofd om vrouwen ongevraagd, gedwongen zelfs, te confronteren met eventuele onaangename herinneringen uit hun jeugd?

Advocaten melden dat, misschien mede door de heksenjacht die na de Dutroux-affaire en de kliklijnen van Neufchâteau op gang kwam, valse beschuldigingen van incest en seksueel misbruik aangroeien in echtscheidingsprocedures. Een rechter die met zijn vrouw SM-spelletjes speelde, met wederzijdse toestemming, werd uit het ambt ontzet en van zijn pensioenrechten beroofd. Iemand die naakt zonde in de duinen van Oostende werd veroordeeld tot een fikse geldboete.

Wie dacht dat dit een bevrijde tijd is, zou zich wel eens kunnen vergissen. Het lijkt er sterk op dat onze angst voor seks veel groter is geworden en dat het vitale maar bedreigende verlangen alleen nog kan beteugeld worden mits een nieuwe Victoriaanse moraal.

Tessa Vermeiren

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content