Er is iets met mannen, dacht ik laatst, toen ik op een podium een dichter zag staan voorlezen uit eigen werk. De man droeg een nauwe pantalon, waarvan de harmonicakreuken zijn zeer zeker knokige knieën moesten verstoppen. Over zijn buikje hing een wijd wit T-shirt waaruit een paar schriele armen staken. Een veertiger die per se jong wilde lijken. Hij sprak tot zijn toehoorders als dong hij naar de gunst van een klas tienermeisjes. Een zielig mannetje.

Er is iets met mannen, dacht ik zaterdagochtend toen ik bij het ontbijt de contactadvertenties in de krant zat te lezen. Nee, ik ben niet op zoek, het is een vermakelijke gewoonte ; ik lees ook elke dag de overlijdensberichten, dat is eerder een lugubere tic. Alle mannen boven de 45 dromen in die beschaafde noodkreten blijkbaar van een vrouw die ten minste 10 jaar jonger is, mooi en slank. Een man die een intelligente vrouw met humor zoekt, is in die krantenkolommen eerder een witte raaf. Zo’n man moet ook terstond van de markt zijn. Vrouwen zoeken op die plaats immers vooral tedere, intelligente, betrouwbare mannen. Zij stellen nooit eisen wat maten en gewicht betreft.

Volgens de BRTN-studiedienst waren het vooral vrouwen van veertig en ouder met een betere opleiding die de intussen van het scherm verdwenen Inspector Morse hoge waarderingscijfers gaven. Dat kan ik perfect begrijpen. Niet dat ik zo gek ben op politieseries.

De man had iets fascinerends. Een rustig, helder type dat de wereld met de nodige afstand bekijkt. Vrijgezel, maar in diverse afleveringen was het duidelijk dat hij op een erg respectvolle manier van vrouwen hield. Echte vrouwen met karakter en talent konden hem tot tranen toe ontroeren.

Als ik niet beter wist, zou ik denken dat Inspector Morse door een vrouw geschreven werd. Een vrouw die een projectie maakte van hoe een man volgens haar zou moeten zijn. Geen iel dichtertje dat smeekt om de gunst van prille meisjes, geen zelfingenomen kalend type dat denkt dat geluk gelijk is aan een slank jong ding met een pruillip en een oog op zijn portefeuille.

Ik vind het altijd een beetje zielig om zien hoe mannen met een tweede of een derde jongere vrouw aan hun arm trachten hun voortschrijdende leeftijd te bezweren, daarbij vergetend wat een zeer jonge maar zeer wijze schrijver een paar weken geleden tegen mij zei : de liefde is altijd banaal. Alles wordt alledaags als je het een tijd bezit.

Een man als Morse leek dat te hebben gesnapt. Hij trok zich terug met zijn muziek en zijn boeken. En over zijn gezicht kon dan zo’n misprijzen liggen voor het grut op straat dat zich druk maakt over niet-essentiële dingen.

Helaas, Morse de man zonder voornaam, de man die zoveel vrouwen in hun hart sloten, werd definitief van het scherm afgevoerd. Nu kunnen we ons niet eens meer koesteren in de illusie.

Tessa Vermeiren