COLUMN
In een speciale co-editie van L’Equipe en Marie-Claire interviewt Axelle RedRobert Pires van Metz, die voor Frankrijk aantreedt in het WK. Eerste drie vragen: “Mag je op de avond voor een match met je lijf doen wat je wil? Raak je bij een wedstrijd wel eens in de war door een mooie vrouw op de tribune? Besef je dat wij vrouwen jullie bekijken zoals jullie vrouwen in magazines analyseren, dat we het onder elkaar hebben over jullie mooie benen en lekkere kontjes?”
Axelle, met de immer vanonder lange wimpers lonkende ogen, is de vleesgeworden “Verkenner” uit het recente Vrouwen en Voetbal-onderzoek van Censydiam. De vrouw die wordt aangetrokken door het voetbal, niet zozeer omdat het spel haar interesseert maar omdat ze als zeldzaam exemplaar in de tribune haar vrouwelijkheid extra kan profileren tussen al die zwetende, schreeuwende échte mannen. Die mannen die op en rond het veld het oeroude thema van de stammentwisten blijven opvoeren. Waar schitteren geraffineerde wijfjesstreken immers duidelijker dan tegen het ruwe canvas van de meest mannelijke aller sporten? De verkenners onder de vrouwen zeggen letterlijk in het Censydiam-onderzoek dat je “als vrouw bij het voetbal veel aandacht krijgt” en “dat mannen het wel leuk vinden als een vrouw de boel komt opfleuren”. Inderdaad, maar de vrouwtjes worden langs de lijn slechts getolereerd als decorum en als ze “geen bekwaamheid op de essentie van voetbal kunnen claimen”.
Maar het terrein wordt belaagd. Er is een groep jonge vrouwen die voetbal bekijkt als het veld om hun mannelijke trekjes te oefenen. Kan nuttig zijn later, in het professionele leven. Meisjes en jonge vrouwen die zelf voetbal willen spelen en bijgevolg een grotere kennis van het spel opdoen, vormen een groeiende groep. Hoewel ze – het zouden geen vrouwen zijn – het spel naar hun hand zetten. De nadruk ligt bij hen, meer dan bij de jongens, op het vriendschappelijke, het plezier maken. En ook met de bal aan de voet willen ze er goed blijven uitzien.
Voorlopig echter blijft de grote groep van de vrouwen tegen voetbal aankijken als hét grote mysterie dat mannen bindt. Niet dat ze er afkerig van zijn, want het is gezellig om te genieten van man en zonen die opgaan in het spel, voor de televisie of op de tribune. Dus kijken ze mee.
Op een of andere raadselachtige manier lopen vrouwen echter wel warm voor de Rode Duivels. Want die versterken het samenhorigheidsgevoel dat we in dit land dan toch wel blijken te missen. Voetbal wordt na zo’n match het middel om een gesprek aan te knopen met de slager, de collega’s, met wildvreemde mensen zelfs. Vrouwen zeggen dat ze lopen te glunderen als de Rode Duivels het goed gedaan hebben. Volgens het onderzoek van Censydiam vinden vrouwen dat de Rode Duivels het belang van de natie dienen…
Heeft u dat gelezen, meneer Leekens? Misschien mag u bij een komende kabinetsformatie wel een telefoontje verwachten. Want met het belang van de natie blijken ze op het hoogste niveau niet zo goed weg te weten.
Maar als u vrouwen een plezier wilt doen, zult u toch wat minder vadertypes als Vanderelst en Degryse moeten opstellen. Graag wat meer Mpenza’s en Oliveira‘s. Daar houden wij van, ook wel van de vedettes met een scherp kantje als De Bilde en Scifo. Althans volgens Censydiam.
Ach, het is ons om het even, u heeft de Belgische vrouwen mee als supporter van uw ploeg. Zelfs ik ga op 13 juni in zwart, geel, rood naar een collectief kijkspektakel voor groot scherm. Voor de gezelligheid. Want ondanks 13 jaar huwelijk met een voetbaljournalist weet ik nog steeds niets wat buitenspel of corner is.
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier