COLUMN
Eindelijk is mijn televisiescherm voor een paar maanden vrij van Chris Dusauchoit. Het was bij het begin van het televisieseizoen meteen raak in Schalkse Ruiters met een opgeklopte, maar toch niet helemaal gelukte hype rond het bij een bekend fotomodel ondergedoken jongetje en de zogenaamd spannende speurtocht van Red Michiel. Daarna speelde Chris Dusauchoit voor reporter-domme kracht in Nieuwe Maandag, en tot overmaat van ramp buitelde hij ook nog elke zondag over het scherm in Bach mag, het lievelingsprogramma van Fons de Haas. Chris Dusauchoit, de nieuwe mascotte van de VRT? Zowel goed voor het gepeupel op TV 1 als voor de aankomende Vlaamse intellectueel op Canvas.
Wat zien programmamakers in dit ongeschoren en ongekamd jongetje van 36? Een Peter Pan, de vleesgeworden dilettant die over het scherm dartelt? Het spiegeleffect voor de kijker, die ook graag af en toe met een microfoon en/of een camera in de hand in Cannes of op het Gouden Oog zou willen rondlopen? Kijk maar: daar hoef je tegenwoordig niet eens meer welbespraakt of presentabel, laat staan een beetje op de hoogte voor te zijn…
Het cultiveren van onwetendheid en gebrek aan kennis is blijkbaar een vorm van amusement die tegenwoordig hoog wordt aangeslagen, ook aan de Reyerslaan. Lieve sponsor-belastingbetaler, kijk, wij zijn helemaal niet zo’n bloedserieuze staatsomroep als u wel eens dacht in het verleden. U hoeft niet naar de concurrentie te kijken. Onze mensen op het scherm kunnen ook spelen dat ze geen haar beter zijn dan u of uw buurman.
Chris Dusauchoit: het kleine jongetje dat wil blijven spelen en dat vooral niet serieus wil zijn of wil opgroeien. Misschien is de man in wezen helemaal niet zo, maar dat is wel het imago dat hem op het scherm wordt aangemeten. En of hij daar blij mee moet zijn?
Er zijn de afgelopen wintermaanden wel wat jongensclubjes de revue gepasseerd bij de VRT: De Commissie-Wyndaele, Alles Kan Beter van Marc Uytterhoeven. Maar als die boys lol trapten, dan hadden ze het nog ergens over. De jongens-onder-elkaar-toon was daar de zeste in een intelligente cocktail. Wat van Dusauchoit verwacht werd, was zoveel mogelijk grollen debiteren, zo dom mogelijk uit de ogen kijken, het net uit het bed gerolde lijf in zo gek mogelijke bochten wringen en wat onprofessionele beelden draaien met een videocamera, die dan later in een artistiekerige zeeziekmakende montage werden opgewaardeerd.
Ach, de lieve jongen zal wel zijn fanclub hebben. Vertederde moeders die hem, alsof het hun eigen zoon was, meteen aan tafel willen uitnodigen. Of meisjes met een goed hart die Chris een schat van een stuntel vinden, de jongen van de buren die per ongeluk op het scherm verzeilde. Als dat kan, kunnen alle dromen waar worden… Ook op de VRT.
Gespleten en bescheten. Om het met Tom Lanoye te zeggen. Populair willen doen en toch niet voluit durven gaan. Werken met dubbele bodems. Radiojongens van een lichtjes intellectualistisch progressief jongerenkanaal recycleren als populaire hansworsten. En dan krijg je toestanden waar niemand nog gelukkig mee is.
Las ik niet in een bekend radio- en tv-weekblad dat Dusauchoit zich serieuze vragen stelt bij het verdere verloop van zijn televisiecarrière? Een goede raad, Chris, blijf weg van het scherm. Laat je niet langer gebruiken.
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier