De Franse minister van Arbeid, Martine Aubry, liet een tijdje geleden arbeidsinspecteurs raids uitvoeren in bedrijven waar kaderleden avondlijke vergaderingen hielden. Een beetje een hilarische manier toch om de 39-urenweek te doen respecteren. Die jongens zaten daar immers uit vrije wil te werken aan projecten die belangrijk zijn voor de toekomst van hun bedrijf. Maar toch moesten ze naar huis van mevrouw Aubry’s overwerkpolitie.
Over de nakende algemene invoering van de 35-urenweek bij onze zuiderburen wordt in de rest van Europa al helemaal meewarig gedaan. Misschien moet het allemaal niet zo rigide als ze het daar hebben uitgedokterd, maar toch. Er leeft wel degelijk een vraag naar soepeler, anders en minder stresserend werken. En misschien is de sociale kost van de totale, ongelimiteerde en gelijktijdige inzet van mannen én vrouwen in de beroepswereld wel te hoog geworden.
Opportunity 2000, een Britse overheidscampagne om de aanwezigheid van vrouwen op managementniveau te proberen versterken, deed recent onderzoek naar werkomstandigheden en arbeidsvreugde bij 176 managers, evenveel vrouwen als mannen. Als grootste probleem bij het accepteren van een belangrijke promotie gaven zij aan: het zoeken naar de balans tussen carrière en gezin. Dat was zo voor 79 procent van de vrouwen, maar ook voor 67 procent van de mannen.
Te lange werkdagen waren voor de ondervraagde vrouwen een reden om niet nog een trapje hoger te klimmen. Mannen lieten zich daardoor echter niet hinderen. Bij koppels waar man en vrouw op een even hoog beroepsniveau stonden, had 43 procent van de ondervraagde vrouwen een bevordering afgeslagen of er niet voor gesolliciteerd uit angst het evenwicht in het gezin te verstoren; slechts 6 procent van de mannen zei dezelfde hinder te hebben ondervonden.
Bij een breder onderzoek in een grotere en meer diverse groep zegden Britse werknemers dat ze thuis nogal wat moesten opofferen om hun carrière in goede banen te houden; 1 op 10 vrouwen vertelde dat ze geen kinderen had gekregen of pas later in haar leven moeder was geworden door haar job. En vrouwen stipten twee keer meer aan dan mannen dat het door hun verantwoordelijkheid op het werk moeilijker was om een nieuwe relatie aan te knopen. Echtscheidingen werden aan werkstress toegeschreven, en men betreurde het niet bij een ziek kind of familielid te kunnen blijven, en schoolfeesten of verjaardagspartijtjes gemist te hebben.
61 procent van de ondervraagde 5500 Britten zegde steeds minder tijd voor zichzelf te hebben, en 1 op 3 vrouwen was bereid bescheidener te verdienen als dat meer tijd impliceerde voor het gezinsleven. Slechts 28 procent van de bevraagden beweerde dat de grootste voldoening in het leven van werken komt.
Op de vraag naar wensen voor de toekomst, kwamen als belangrijkste antwoorden in deze volgorde: minder uren werken, de bedrijfscultuur veranderen, flexibeler arbeid, minder vaak of korter over en weer reizen tussen thuis en werk.
Het accountantkantoor Cooper & Lybrand constateerde recent ook bij pas afgestudeerde economiestudenten dat ze het welslagen van hun privé-leven boven hun professionele kansen stellen. En dat is in die categorie strevers blijkbaar hoogst ongewoon.
De nood aan anders leven, aan onthaasten, is duidelijk aanwezig. Misschien nog meer bij jonge mensen omdat ze hun ouders, de hyperactieve babyboomers, hebben zien sloven. En wellicht is er bij die jongere generatie ook voor het eerst een kiem van een meer gelijke geestesgesteldheid van mannen en vrouwen. Hoewel veralgemenen ook hier alweer gevaarlijk is.
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
