Tessa Vermeiren
Tessa Vermeiren Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend

Ze zijn dus erg boos geworden bij de Nationale Vrouwenraad. De boosheid, die zich onder meer richt tegen de voorzitster van het Parijse reclamebureau Publicis, de zeer achtbare feministe Elisabeth Badinter, heeft inmiddels dankzij de Europese Vrouwenlobby continentale proporties aangenomen. Eendrachtig zijn de Europese feministen wel in hun humorloosheid. En Perrier is bezweken voor de woedende woordenstroom.

Waar gaat het hier nu om ? Om reclameborden die de zomer opfleuren. Ja natuurlijk, blote vrouwen worden gebruikt om water aan te prijzen. Maar ach, dat Duitse wasmachinemerk gebruikt ook mooie blote mannen om te vertellen dat zijn waar niet alleen degelijk is, maar ook verleidelijk. Is dat nu echt zo bedreigend ? Laat staan platvloers.

Drie zeer esthetische jaren-vijftig- babes met kroonkurken op de tepels van hun overigens welgevormde borsten. Prachtig artwork, mijn complimenten aan de jongens en meisjes van Publicis die het verzonnen en maakten. Reclame als gebruikskunst die zich bedient van de taal van de tijd. Als je dit doortrekt is er zo veel dat niet meer kan zonder dat iemand zich beledigd voelt. Eraan toegeven betekent dat we terechtkomen in een verstikkende atmosfeer van political correctness, Amerikaanse stijl. Humor is een middel waarvan de mens zich bedient om het leven draaglijk te houden. Een veel betere manier ook om al dan niet vermeende beledigingen te pareren dan de dodelijke ernst die de vrouwenlobby hier demonstreert.

Ik zal hier wel voor gegeseld worden, maar voor mij straalt van die Perrier-borden iets af van : trots dat we vrouw zijn. Hebben de dames wel eens naar de uitdagende ogen van die meisjes gekeken ? Nee, want ze waren zo gefascineerd en vertoornd door zes blote borsten dat de groene kroonkurken in hun ogen zelfs kankergezwellen werden. Amazones zijn het, die bubbelvrouwen. Het soort sterke dames dat je overal ziet op dit ogenblik : in de cinema, in de literatuur, in de politiek. Onaanraakbare vrouwen, ook al tonen ze vrank hun borsten. Dát hebben die reclamejongens gecapteerd.

Wat is de zin van al dat boze rumoer over zo’n futiliteit ? Het resultaat is alvast dat de Nationale Vrouwenraad door de buitenwereld meewarig bekeken wordt als een clubje kwezels. Wat ze allicht niet zijn. Maar misschien moesten ze eens wat meer frivole groepsactiviteiten organiseren. Filmpje kijken, een sessie flutbladen-lezen, verplicht een zomeravond terrasjes doen in Gent of Brussel, een nacht de discotheek in, een avondwandeling langs de cafés op het Antwerpse Zuid. Ouwehoeren met reclamejongens.

Als de dames van de club de pretentie hebben om een visie op de toekomst van de vrouw te ontwikkelen, moeten ze zich wel de moeite getroosten om voeling te houden met de tijd. Dat doe je niet in een burcht waar alleen gelijkgestemden komen. De kans is groot dat je je dan rot schrikt van wat zich buiten de deur afspeelt.

Tussen haakjes : mogen de strippende stripmeisjes van Jan Bosschaert in De Morgen nu ook niet meer ? Tenslotte gebruikt Yves Desmet ook blote borsten om zijn krant te doen verkopen, al plaatst hij tegelijkertijd feministische commentaren omtrent de Perrier-affaire.

Tessa Vermeiren

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content