COLUMN
Niet zo lang geleden veroorzaakte ik een schisma op de redactie door te verklaren dat ik – in tegenstelling tot collega Linda die hem beschouwt als Gods geschenk aan de vrouwen – geen fan ben van Wannes Van de Velde. Dit vloeit vooral voort uit onwetendheid en ik geef het toe: een dwaze vooringenomenheid tegen mannen met baarden en oer-Vlaamse namen speelt ook mee. Maar goed. Collega Jan verdedigde de man in kwestie door te zeggen dat hij “meer rock-‘n-roll was dan al die mensen met hun clipjes op MTV”. Zijn argument hield in dat het mij een zorg zou zijn wie er rockt en wie niet. En plots drong het tot mij door wat er verkeerd loopt met deze wereld: voor sommige mensen is een uitgebluste muziekvorm nog steeds een relevante norm.
Rock-‘n-roll is het ontbrekende woord bij het duo seks en drugs. Op zich zullen daar wel aangename activiteiten tussen zitten, maar je moet gek zijn om er een trio van te maken. En heeft er ooit al iemand seks gehad op een rockplaat zonder doof te worden? Rock is de soundtrack voor een uit de hand gelopen hengstenparty van honderd slechtgeklede groepjes met dubbel zoveel groupies. Rock is verantwoordelijk voor de meest ridicule clichés: vernielde hotelkamers, tv’s in het zwembad, kilo’s wit poeder en blondjes per dozijn. Een wandelende grap, prachtig geparodieerd door Aerosmith, en alleen de hele groten stijgen daar bovenuit. De Rolling Stones waren duizend keer sexier in hun beginperiode en dat heeft niets met leeftijd te maken, maar met hun soul- en blues-wortels. Aah, Mick Jagger met de strakke broek en rolkraagtrui, de enige man die aantrekkelijk met een tamboerijn wapperde.
In de mannenmode heeft jazz al meerdere ontwerpers geïnspireerd tot het maken van prachtige pakken. Soul was de aanleiding voor duizenden cocktailjurkjes. Punk werd meteen gerecycleerd door de haute couture. Psychedelica en pop gaven aanleiding tot de Americana van Stephen Sprouse. En het is bekend dat de donkere poëtische pop van Nick Cave en Patti Smith uiteenlopende collecties als die van Ann Demeulemeester en Anna Sui begeleidt. Rock is de gescheurde jeans, de cowboyboots met Cubaanse hiel en de leren jekker. De strakke slangenleren broek van Rod Stewart, het houthakkershemd van Bryan Adams. Kortom, het stelt niet veel voor. Jeansmerken kunnen er niet snel genoeg van wegraken en kiezen nooit rock voor de reclameclip. Levi’s deed een extra inspanning om vergeten soulhitjes weer op te vissen. Vandaag wordt het woord rock vooral gekidnapt door de vrouwenmode, waar het nog enige slagkracht heeft omdat het zo’n machobegrip is. Ontwerper Alessandro Dell’Acqua gebruikt het als synoniem voor sexy, agressief en slordig. Net wat het is.
Jazz, pop en soul zijn achtergrondmuziek voor het grootsteedse leven, op het ritme van taxi en metro, om vingerknippend naar het werk te wandelen. Soul vraagt om een Martini, een sportwagen en een afspraakje met een man in maatpak. Rock is een ontlading, een headbanging-Budweiser-party in Bommerskonte. De dreun van een routineuze job en een kater op maandagochtend. Soul heeft hoop en ambitie. Rock verdooft met lawaaierig zelfbeklag.
Kennedy was pop. Om zijn uiterlijk te beschrijven, gebruikte hij het woord “cool”, zijn lievelingsheld was James Bond en hij luisterde naar Frank Sinatra. Hij sliep met twee vrouwelijke stijlvoorbeelden: Jackie O en Marilyn M. Clinton is rock. Hij koos Fleetwood Macs Don’tstop thinking about tomorrow (hippierock!) als verkiezingsdeuntje, en vertoont een voorkeur voor vrouwen met slechte kappers en gemene advocaten.
Er is veel mis met deze tijd, en een van de elementen is een gebrek aan de gepaste achtergrondmuziek. De interne melodietjes deugen niet. Maar we zijn op goede weg. Technogroepen knopen aan bij pre-rock-tradities. Ze samplen muziek van sixtiesfilms en schrijven liedjes voor Shirley Bassey (soundtracks voor nooit gemaakte Bonds). Nu moet ik nog één ding te weten komen over Van de Velde. Ik hoop dat hij niet rockt. Het zou mooi zijn als hij soul heeft.
Lene Kemps
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier