Eigenlijk kan ik mij niet voorstellen dat ik op dit moment in de kleine kinderen zou zitten. Dat een vrouw van 63 nog per se een baby wil krijgen, zoals onlangs in de Verenigde Staten gebeurde, kan ik niet begrijpen. De natuur heeft een vrouwenlichaam zo gemaakt en getuned, dat de vruchtbaarheid geleidelijk afneemt en dat het om en bij de 50 definitief afgelopen is met zwanger worden. Voor een baby of een opgroeiend kind zorgen, vergt een robuuste conditie, stalen zenuwen, aanpassingsvermogen. Een vrouw die kinderen krijgt op een normale leeftijd, heeft de tijd om ze te zien opgroeien tot ze in staat zijn voor zichzelf te zorgen. Dat heeft iets geruststellends.

De wetenschap heeft nu ook in dit domein de natuur verschalkt. Het is perfect mogelijk geworden om vrouwen in de menopauze zwanger te maken. Zo werd al een honderdtal keer bewezen. Hoewel in de States natuurlijk weer een record geklopt werd.

Mensen die hierachter staan, zeggen dat je discrimineert als je het niet eens bent met deze praktijken. Waarom zou een oudere vrouw niet net zo goed een kind kunnen baren als een jonge, als dat medisch-technisch mogelijk is ? Oudere vaders krijgen toch ook kinderen in een tweede of derde huwelijk ? Dat laatste is zeker waar, maar dan is er meestal een jongere moeder die, om het cru te stellen, waarschijnlijk langer meegaat. En mannen worden nu eenmaal niet zwanger. De fysieke last en risico’s komen niet op hun conto. Hun bijdrage bestaat aanvankelijk uit niets meer dan een kwakje actieve spermatozoïden. Daarna wordt in dergelijke gevallen hoofdzakelijk een beroep gedaan op hun kwaliteiten als kostwinner en zekerheidsverschaffer, zeker als ze al op gevorderde leeftijd zijn.

Waarom wil een vrouw een kind na haar zestigste ? In het Engels krijgt men geen kinderen, daar heeft men ze : to have a child. Alles in het leven willen hebben. Niets gemist willen hebben.

Kinderen vragen niet om geboren te worden. Ze komen er bij de gratie van de liefde of de onvoorzichtigheid van hun ouders. En nu komt daar nog een reden bij : de hoogmoed van artsen, die vinden dat alles wat mogelijk is ook geprobeerd moet worden. Sommige ziekenhuizen hebben leeftijdsgrenzen gesteld omtrent zwangerschap door kunstmatige bevruchting. Andere zien blijkbaar enkel het verleggen van de grenzen, de publiciteit voor de equipe en misschien ook hoewel het cru is dit zelfs maar te opperen het gewin. Dit soort procedures worden immers ontzaglijk duur betaald. En rekent u maar dat bij professor Paulson van de University of Southern California vaak op de deur geklopt wordt in de komende weken en maanden. Het argument dat de patiënte loog over haar leeftijd is zeer zwak uit de mond van een eminent arts.

Al is het niet erg waarschijnlijk dat vrouwen van boven de zestig de deur gaan platlopen in de vruchtbaarheidsklinieken, toch loont het de moeite stil te staan bij de vraag hoe de kinderen van deze oudere ouders opgroeien. Er is de zeer hoge waarschijnlijkheid dat hun ouders vroeg in hun eigen leven zullen sterven. Ondanks alle onvolmaaktheden mensen eigen, zijn ouders in het leven van een kind nog steeds de spil waarrond veel draait. Volwassen worden, is je losmaken of losvechten van hen. De tijdelijke onverwoestbare zekerheid dat ze er altijd zullen zijn, is voor een kind van kapitaal belang. Mensen die heel jong hun vader of moeder verloren, zijn daardoor niet zelden levenslang getekend. Is kinderen wetens en willens opzadelen met deze psychische handicap niet erg egoïstisch ?

Tessa Vermeiren