?Ik zal lief en braaf zijn, je zal het zien, ik zal de vloer schrobben, alle maaltijden klaarmaken, ik zal je boek schrijven en tegelijkertijd het mijne, ik zal tien keer per nacht met je vrijen, zelfs als ik er doodmoe van word.?

Een onderdanige zin uit een liefdesbrief van een intelligente vrijgevochten vrouw aan haar drankzuchtige, gokkende macho minnaar.

?Ik wou dat ik zo heerlijk kon koken, dan zou je zeker van mij houden tot we honderd jaar zijn… Ik ben even onderdanig als een Arabische echtgenote…?

Tientallen dergelijke zinnen zou ik u kunnen citeren uit de brieven van Simone de Beauvoir aan haar Amerikaanse minnaar Nelson Algren, die zopas verschenen bij Gallimard. Ze onmoetten elkaar in 1947 en hun intense affaire duurt bijna 20 jaar, met ups en downs en dramatische periodes. De Beauvoir regelde het zo dat ze vaak naar Chicago kon of met hem kon reizen, hij kwam twee keer voor een langere periode naar Parijs. Honderden brieven gingen de oceaan over in twee richtingen. Hoewel Algren met haar wilde trouwen en zij verging van verlangen naar hem, slaagde De Beauvoir er niet in zich los te rukken van Parijs, van Sartre en la famille. Van haar bekendheid ook en van haar literaire en politieke renommee in Frankrijk. Er kwam een breuk in 1950, Algren hertrouwde met zijn eerste vrouw en scheidde opnieuw. De Beauvoir en hij vonden elkaar terug, grotendeels omdat zij contact bleef houden. Haar brieven lopen over van passie, verlangen, vergevingsgezindheid. Toch slaagde ze erin om in 1964 in La force des choses zo koel te reflecteren over haar relatie met Algren, dat hij, diep gekwetst, op zijn beurt in het publiek afgaf op haar. De koele intellectuele had er moeite mee zich in het openbaar bloot te geven als de passionele minnares, als een vrouw die alles zou doen om de man van haar leven te behagen.

Algren verweet haar soms dat er twee persoonlijkheden in haar huisden : die die hij kende in Chicago, en de Parijse Simone de Beauvoir. In de weinige foto’s die in het brievenboek zijn opgenomen, is het contrast groot tussen de ontspannen Simone in het gezelschap van Algren, met los haar en felle exotische jurken, en de officiële strenge De Beauvoir zoals ze met Sartre door de wereld trok op hun intellectuele kruistochten.

De twee vrouwen in De Beauvoir vochten met elkaar. ?Ik wil alles van het leven, een vrouw zijn en een man, veel vrienden hebben maar ook de eenzaamheid kennen, hard werken, goede boeken schrijven maar ook reizen, me amuseren, egoïst zijn en royaal…?

Uiteindelijk maakte Nelson Algren voor haar de keuze. Nadat ze hem publiekelijk zo in de kou had gezet, brak hij definitief met haar. Zijn leven werd een puinhoop en hij stierf eenzaam en berooid in 1981. Tot haar dood in 1984 heeft Simone de Beauvoir de ring gedragen die ze van Algren kreeg op het einde van de jaren veertig. Ze bewaarde al zijn brieven, de hare belandden bij Columbus University in Ohio, via een publieke verkoop.

Simone de Beauvoir, die zo scherp analytisch het lot van de vrouwen beschreef, geeft zichzelf in deze brieven bloot als een twijfelend wezen, ten prooi aan de liefde met al haar overweldigende en verscheurende facetten. ?En de oorlog van de geslachten dan… Ik vind het vernederend om tot zo’n ouderwetse vrouwensoort te behoren, ik kan bij jou geen enkele schuld vinden.? Dat schrijft ze als ze merkt dat al haar theorieën over mannen niet van toepassing blijken op Nelson Algren.

Tessa Vermeiren