Antwoord van Mieke Vogels.

Opinies zijn vrij en reacties op columns zijn dat hopelijk ook. De column Bijna ideale maten (Weekend Knack nr. 23 van 5 juni) vraagt om een repliek.

Beste Tessa. Jammer dat je er niet bij kon zijn bij de rondetafelconferentie over Ideale Maten in Antwerpen, je was nochtans persoonlijk uitgenodigd. Jammer ook dat je niet op mijn website ( www.miekevogels.be) de perstekst van de campagne hebt gelezen, want dan had je de zaken wellicht anders bekeken.

Laat ik een aantal zaken verduidelijken. Eetstoornissen zijn complexe aandoeningen die je niet met een eenmalige campagne oplost. Ik heb dat al tot vervelens toe gezegd. In mijn perstekst staat ook te lezen wat ik wel zal doen om de problematiek van de eetstoornissen verder aan te pakken. Onder meer een draaiboek opstellen voor CLB’s en huisartsen, waardoor de aandoening sneller kan opgespoord en behandeld worden. Ook het luik ‘gezonde voeding’ heb ik aangekaart, maar dat zal u ook wel ontgaan zijn.

De campagne draait niet om eetstoornissen, wel om gelijke kansen, welzijn en gezondheid. Vijftig procent van de jonge meisjes beschrijft hun uiterlijk als problematisch. Jongeren beginnen te roken om hun ideaal gewicht behouden. Vrouwen met wat dikkere billen en buiken krijgen vaak negatieve opmerkingen van hun omgeving. Vrouwen zonder de ideale maten hebben het moeilijker om een job te krijgen. Dat is de realiteit. Dat produceert zoveel onwelzijn, ongelijke kansen en zoveel ongezondheid. Dit onderwerp leeft in de samenleving, en veel vrouwen (ook ex-anorexia nervosa patiënten) hebben me al laten weten dat het eindelijk tijd werd dat iemand dit thema bespreekbaar stelde.

Op de rondetafelconferentie heb ik niemand met de vinger gewezen, geen schuldigen gezocht, geen regels willen opleggen. Vertegenwoordigers van media, mode- en reclamewereld hebben me geprezen omdat ik in een positieve, constructieve sfeer het onderwerp aanbracht. Maar ja, u verkoos om niet aan dat debat deel te nemen.

Echt origineel bent u niet met de suggestie dat ik zelf bloot op de affiche had gemoeten. U bent de zoveelste opiniemaker/journalist/bladenmaker/tv-researcher die me dat voorstelt. Ik ben een politica, geen model. Stel je voor dat ik wel had gedaan: hoeveel heisa zou er dan niet geweest zijn? Met z’n allen zouden ze roepen: “Wat een schande!”

Campagnes zijn bedoeld om op te vallen, om maatschappelijke thema’s bespreekbaar te stellen. Gelijke kansen leg je niet per decreet op. Sommigen hebben de ‘gewone’ modellen van de campagne te mager genoemd, anderen dan weer te dik. Smaken verschillen. Het zijn in ieder geval gewone mensen met een gewoon uiterlijk. Had ik er een vrouw met een dikke buik op gezet, kreeg ik wellicht de kritiek dat ik het probleem van overgewicht in onze samenleving onderschat.

Wat uw laatste opmerking betreft over het armoede- en gezondheidsprobleem in onze samenleving; het congres daarover heb ik zelf mee georganiseerd en er een paar aanzetten gegeven om de complexe thematiek aan te pakken. Maar ligt het aan mij of de media, dat slechts één of twee kranten aandacht besteedden aan het armoedecongres? En dat geen hot item was op de tv-zenders? Het is maar een vraag, want straks word ik weer beschuldigd dat ik de media met alle zonden van Israël belaad.

Mieke Vogels, Vlaams minister van Welzijn, Gezondheid en Gelijke Kansen.