?Als ik geen dromer was, was ik nooit geworden wat ik nu ben?, zegt superster Clint Eastwood. Zijn nieuwste film ?Absolute Power? wordt vertoond als afsluiter van het festival in Cannes. Een zoveelste schot in de roos ?

Susan Granger Foto’s Eddie Adams / Outline

Van alle Hollywood-sterren is Clint Eastwood wereldwijd wellicht de meest bekende. We zagen hem aan het werk in spaghettiwesterns, in de Dirty Harry-films, in een onconventionele prent als Bird, maar ook in met veel liefde gemaakte films als White Hunter, Black Heart en Unforgiven, waarmee hij zowel de oscar voor de beste film als die voor de beste regisseur in de wacht sleepte. Eastwood is een van de weinige A-acteurs die ook een A-regisseur is. In een periode van 37 jaar speelde hij in 39 films, waarvan hij er 20 ook zelf regisseerde. Met Play Misty for Me maakte hij zijn regiedebuut in 1971. Every Which Way But Loose, Unforgiven en Bridges of Madison County behoren ongetwijfeld tot de kaskrakers.

Hij werd geboren als Clinton Eastwood Jr. op 31 mei 1930 in San Francisco en groeide op in Californië tijdens de depressie. Zijn ouders trokken rond om aan de kost te komen. Clint werkte als houthakker in Oregon, speelde honky-tonkpiano en gaf zwemles in het Amerikaanse leger, dat ook zijn studies bekostigde aan het Los Angeles City College. Na een aantal B-films kreeg Eastwood voor het eerst bekendheid als opzichter Rowdy Yates in de succesrijke televisieserie Rawhide (1959-1966).

In Absolute Power, Eastwoods recentste film een thriller gebaseerd op de bestseller van David Baldacci heeft de promiscue Amerikaanse president ( Gene Hackman) een affaire met de jonge vrouw van een oudere miljonair. De man is een politiek weldoener en, ondanks zijn jaren, nog altijd een invloedrijk man. Geweld en zware misdaden blijven niet uit. Eastwood speelt de rol van een gecultiveerde ?geveltoerist?, die bij toeval getuige is van de moord op de vrouw en daardoor opgespoord wordt door de Geheime Dienst en een inspecteur uit Washington ( Ed Harris). Om de geheimzinnige moord te ontrafelen, roept deze de hulp in van de assistente van de officier van justitie ( Laury Linney) die ook de dochter is van de gezochte dief.

Bent u tevreden met het resultaat van de film ?

Je weet nooit hoe een film zal uitdraaien, tot in het eindstadium van de productie. Ik ben wel blij dat hij eruitgekomen is zoals ik hem bedoeld had. Maar als je er zo lang, dag na dag, mee hebt geleefd, weet ik niet of je nog objectief kan oordelen. Eens de film in de zalen komt, is hij ook niet meer van jou, maar maakt het publiek uit of het product goed is of niet. Maar technisch gezien is de film af, beter kon ik niet.

In de film heeft de president van de Verenigde Staten een relatie met een getrouwde vrouw.

Dat is wat ondeugend, ja. We weten natuurlijk dat presidenten dat soort dingen niet doen ! Maar een beetje vrijheid mogen we ons wel permitteren, het is al bij al maar een film.

De film schetst een cynisch beeld van de politieke macht in de Verenigde Staten.

Die cynische houding tegenover de macht zal nog wel een tijdje aanhouden. En daar hebben politici zelf grotendeels voor gezorgd. Alles is zo partijgebonden. Je moet het onmogelijke doen om iets gedaan te krijgen. Toch zijn de mensen vandaag erg meegaand. Ze zijn bereid de grootste onzin van politici te slikken als de economie maar goed draait en ze werk hebben.

U hebt ooit een openbaar ambt bekleed als burgemeester van Carmel in Californië. Is dat voor herhaling vatbaar ?

In een ander tijdperk, op een ander moment misschien. Ik weet het niet. Ik hou van het werk dat ik op dit moment doe.

Hebt u er in uw jeugd ooit van gedroomd dit soort leven te leiden ?

Nooit. Toen ik als jongen in Oakland, Californië, de Oakland Tribune aan huis bestelde, had ik geen idee van wat ik zou worden, dacht ik geen moment dat ik iets zou doen met acteren of in de ontspanningssector zou belanden. Andere kinderen droomden ervan, bij mij was dat wel de laatste van mijn ambities.

Trok Absolute Power u aan omdat u daarin een ?bad guy? kon spelen ?

Ja, dat was leuk, maar het was niet echt de eerste keer. Het is ook prettig om de rol te spelen van iemand die op de verkeerde plaats gepakt wordt, ergens waar hij niet hoort te zijn. Ook de verhouding met de dochter, de rol die Laura Linney speelt, was boeiend. Het publiek is eendimensionale personages beu, denk ik. Een film wordt interessanter als je verschillende kanten van de persoon te zien krijgt. Het feit dat deze kerel het met zijn dochter wil goedmaken, geeft hem een menselijke dimensie en een kwetsbaarheid die hij niet zou hebben als hij alleen maar werd afgeschilderd als een schurk die bijna met pensioen gaat. Het maakt hem sympathieker.

Er is een prachtige scène met u en Ed Harris in een zelfbedieningsrestaurant.

Dat is een heel leuke scène omdat beiden beseffen dat de ene iets van de andere weet, en omdat ze allebei moeten toegeven dat de ander heel bekwaam is. De ene is een vakkundige dief en de andere een goede speurder. Harris weet ook dat mijn personage meestal de politie te snel af is. Het is een soort kat-en-muisspel. En toch zijn het in wezen twee kerels die in andere omstandigheden best goed met elkaar zouden kunnen opschieten.

U heeft een aparte opvatting over het woord ?action?.

Ik heb zelf ervaren dat wanneer de regisseur ?actie? roept, de adrenaline begint te stromen. Alle acteurs voelen dat. Maar zelfs de paarden worden plots alerter. Ze weten dat er iets gaat gebeuren. Daarom pak ik het zelf als regisseur vaak anders aan, en zeg ik bijvoorbeeld : ‘Oké, we beginnen eraan’. Dat klinkt relaxter, de acteurs gaan gewoon aan het werk.

Hebt u iets bijgeleerd met deze film ?

Je leert iets met elke film die je maakt : over mensen, over jezelf, over het filmen. Dat is net het boeiende. Daarom begin je er telkens opnieuw aan. Als je als mens ophoudt met bij te leren, denk ik dat de lust je bekruipt om het op te geven.

Een van mijn lievelingsfilms is Bronco Billy, een comedie waarin u een cowboy speelt die een wat gekke Wild West-show leidt.

Dat was leuk om te doen. Ik hield vooral van het optimisme. Meedoen aan een cynisch project is ook boeiend, maar het is prettig om een dromer te kunnen zijn. Ik zou niet zijn wat ik ben, als ik dat niet kon.

Is Unforgiven ook een project van een dromer ?

Ongetwijfeld. Ik denk niet dat ik die film ooit had gemaakt, als ik een berekend en voorzichtig man was geweest. Ik had nooit gedacht dat het een commercieel succes zou worden. Het verhaal zat niet boordevol actie en wapengekletter. Ik wilde de film maken zoals ik dacht dat hij moest zijn. Zo werk ik altijd. Als het resultaat geapprecieerd wordt, is dat geweldig.

De nieuwe biografie ?Clint Eastwood?, geschreven door Richard Schickel, is de enige waar u achter staat.

Dat klopt. Ze legt sommige van mijn gebreken bloot en dat is prima. Dat moet een biografie doen.

Schickel graaft diep, niet alleen in uw filmcarrière, maar ook in uw persoonlijke leven, achter de coulissen, en maakt geen geheim van uw vroegere promiscue levenswandel.

Ja, dat was een soort verslaving, net als bij sigaretten.

U bent een begaafd pianist. U schreef het thema voor Unforgiven maar ook voor verschillende van uw andere films. Bent u van plan om ooit een Eastwood-album uit te brengen ?

Nee. Ik speel graag, meer niet. Mijn platenmaatschappij, Malpaso Records, is op de eerste plaats een jazz-label. De eerste plaat die ze uitbracht, was de soundtrack van Bridges to Madison County.

Absolute Power is bij ons in de bioscoop vanaf 21 mei.

Clint Eastwood : Seks was een soort verslaving, net als sigaretten.