DiplomateMijn moeder heeft het allemaal alleen gedaan. Er huist geen vezel kwaad in haar, maar ze is niet naïef. Ze kan gelukkig zijn voor het geluk van een ander.

Respect voor anderen staat centraal in wat ze haar kinderen wou meegeven. Je op zijn minst bij alles wat je doet, afvragen of een ander dat ook wil. Noem het een handleiding bij het leven.

Als kind dacht ik niet echt na over wat ik wilde worden. Maar toen ik een alfabetboek kreeg, met bij de letter A een dikbuikige man met decoraties, steekhoed en sabel, kreeg het woord ambassadeur meteen een magische betekenis.

Wiskunde is een passie, priemgetallen een vorm van lichte obsessie. Maar ik heb de schoonheid ervan te laat ontdekt om er beroepshalve wat mee te doen. Dus trek ik me in mijn vrije tijd onder meer op aan het werk van de Hongaarse wiskundige Erdös, bij leven een heerlijk buitenissig én geniaal man.

Toen ik zes was, ging ik met een neefje in Gent naar Evil Knievel kijken. Die met zijn motor over wel 700 bussen leek te springen. Mijn liefde voor de motorfiets is daar geboren en later merkte ik dat ik geen genoegen zou nemen met de duozit.

Ik kan bijzonder genieten van snelle acceleratie met de motor, van goede laptimes op circuit. Ook in gewoon verkeer altijd met racepak en goede bescherming. Zonder is onnodig onveilig, dus niet heel wijs.

Ik rookte mijn eerste havanna op mijn zeventiende verjaardag. Ik vind het nog altijd lekker. Niet alleen door de smaak, ook voor het ritueel : uitzoeken, de textuur voelen, onthoofden, aansteken.

De bedoeling van de diplomatie is niet dat iemand zich bedonderd voelt. Integendeel : beide partners moeten het gevoel hebben dat ze iets hebben meegekregen. En dan bedoel ik geen winstcijfers, maar duurzaamheid in relaties tussen mensen, volkeren, landen.

Goed kunnen praten is een basisvereiste voor een diplomaat. Kunnen zwijgen wanneer nodig een bijkomende kwaliteit.

Ik heb mijn hart verloren aan Baracoa, de oudste stad van de Amerika’s. Gesticht in 1511 door Velasquez, negen jaar nadat Columbus er aan wal was gegaan. Het stadje bezit nog het enige van de 24 kruisen die hij achterliet, de streek geniet een microklimaat met het enige stukje amazonewoud van Cuba en de laatste enclave met Indiaanse bevolking.

Natuurlijk heeft Cuba me veranderd. Maar ik ben er in ieder geval niet cynischer op geworden. Omdat ik iedere dag duidelijk zie hoe sterk de mens kan zijn. Een ladder in een kous is hier echt geen drama.

Met cynisme schiet je geen meter op. Het kan nuttig zijn als onmiddellijke reactie op ellende om te kunnen blijven functioneren, maar als levenshouding vind ik het triest. Omdat je je mededogen amputeert en daarmee ook het vermogen om er iets aan te doen. Terwijl dat vermogen net de grootste menselijke kracht kan zijn.

Ik geloof in de maakbaarheid van de maatschappij en betracht verbetering. Ik ambieer, zonder naïviteit en met selectieve dikhuidigheid, het betere.

Er is niets mis met ambitie. Op voorwaarde dat die ambitie niet alleen bijdraagt tot meer en beter voor jezelf.

Ik ben een late roeping als mama. Maar moeder zijn – mijn zoontje wordt straks drie – is voor mij het allerhoogste.

Slagen in wat je wilt, is een streefdoel, slagen in wat je kunt, een taak. Altijd vooruit dus, en onderweg plezier en genot, als het even kan.

Claudia De Maesschalck (40) is gevolmachtigd ambassadeur en consul-generaal van België in Havana.

Door Pierre Darge / Foto Guy Kokken