Clash der titaantjes

Raf Simons aan het roer van Dior, Hedi Slimane in de cockpit bij Saint Laurent, plus comebacks voor Jil Sander en Veronique Branquinho. De modeweken beloofden de spannendste te worden in jaren. En dat was niet overdreven, constateerden onze redacteurs in Milaan en Parijs.

Door de industrie zelf was er allicht nooit eerder zó uitgekeken naar een modeweek. Er was ons een aardverschuiving beloofd. Het huis Dior zou, gewapend met Raf Simons, ten strijde gaan tegen het huis Saint Laurent Paris (voorheen : Yves Saint Laurent), aangevoerd door Hedi Slimane. Dat betekende dat er een nieuwe generatie ontwerpers aan de macht zou komen van het mode-establish-ment (Slimane en Simons zijn allebei geboren in 1968). Maar ook dat ’s werelds belangrijkste luxegroepen, LVMH (Dior) en PPR (Saint Laurent), de degens zouden trekken voor een duel. Er zou, kortom, modegeschiedenis worden geschreven. En dat was ook zo.

Andere merken en ontwerpers hadden het soms moeilijk om overeind te blijven onder de tsunami van hype rond beide Parijse huizen. Over de debuutcollecties van nieuwe ontwerpers bij Paco Rabanne en Léonard werd nauwelijks iets gehoord (niet zo erg : ze waren vrij teleurstellend).

Jil Sander maakte haar comeback tijdens de mannenweek van Milaan, en leek intussen bijna anekdotisch. Ook voor haar damescollectie, haar eerste sinds acht jaar, hield de Duitse ontwerpster het voorzichtig, met een stijlvolle, geslaagde collectie in de minimalistische stijl waarmee ze destijds legendarisch werd. Reset to zero, noemde ze het zelf. In Parijs werd de retour van Veronique Branquinho na drie jaar stilte eerder goed ontvangen. Ze bracht een herinterpretatie van haar eigen greatest hits, misschien met een hoger glamourquotiënt dan we van haar gewoon waren. Branquinho ging in zee met een gevestigde Italiaanse fabrikant (Gibo, zie ook onder meer Jil Sander, Rochas en Michael Kors) en dat was er op een bepaalde manier aan te zien : alsof de Belgische garçon manqué plaats had gemaakt voor een afgelikte Italiaanse. Een slimme zet, want zo plaatst het merk Branquinho zich met beide voeten in de main-stream van 2013.

Het politbureau van de mode is vernieuwd : de toon wordt gezet door ontwerpers als Nicolas Ghesquière (die het bij Balenciaga wijselijk rustig hield), Phoebe Philo (die terug van zwangerschapsverlof opnieuw de catwalk betrad met een op huisvrouwen afgestemde collectie voor Céline), Riccardo Tisci (een bedaard seizoen voor Givenchy) en Raf Simons (zie verder).

KO IN DE EERSTE RONDE

Het was de spectaculairste stoelendans in de mode, en het spannendste duel, sinds de dag dat Tom Ford de teugels overnam bij Yves Saint Laurent en Hedi Slimane Dior Homme lanceerde, meer dan tien jaar geleden. Pierre Bergé, medestichter van het huis YSL, zat die dag op de eerste rij bij Dior, en stuurde zijn kat naar Yves Saint Laurent. Slimane was in 1996 begonnen als ontwerper op de mannenafdeling van YSL Rive Gauche. Daar, en later bij Dior Homme, revolutioneerde Slimane de mannenmode met een slanker, jonger silhouet. Raf Simons zou hem volgens kwatongen voor zijn geweest, maar dat klopt niet helemaal. Simons, die in 1995 zijn merk begon, situeerde zich meer in de underground (gabbers en new beat), terwijl Slimane naar rock-‘n-roll keek vanuit het perspectief van een Parisien. In elk geval is de (vermeende) rivaliteit tussen Simons en Slimane niet van gisteren, en was het dus geen wonder dat hun parallel debuut op de Parijse dameskalender door zowat iedereen werd gezien als een veredelde bokswedstrijd.

Voor Dior was de uitdaging het grootst. De overdadige stijl van de damescollecties leek niet langer actueel, en na het ontslag van John Galliano bleef het merk een jaar zonder echte leider. De aanstelling van Raf Simons was tot op zekere hoogte een gok, een onzeker huwelijk van establishment en avant-garde. Bij Saint Laurent leek de aanstelling van Hedi Slimane veel evidenter. Slimane ontwierp nog nooit een vrouwencollectie, maar had ervaring met luxe : hij maakte destijds een succes van Dior Homme. Bovendien had hij de steun van de intussen 82-jarige Bergé. Het werd een tweekamp in zwart/wit, met een duidelijke winnaar.

Dior verscheen als eerste op het slagveld, in een witte doos (met pastelkleurige gordijntjes) die voor de gelegenheid was opgetrokken in de schaduw van het graf van Napoleon. Saint Laurent showde tijdens de tweede helft van de week, in een minimalistische zwarte doos in het Grand Palais.

De show van Dior was licht, romantisch en optimistisch (voor Simons ging de show over het idee van vrijheid). De show van Saint Laurent was een en al duisternis. Beide ontwerpers grepen naar het erfgoed van de stichters van hun huizen (A-jasjes en H-jasjes en Bar-jasjes bij Simons ; smokings en sahariennes voor Slimane). Maar zowat iedereen was het erover eens dat Simons Dior naar de eenentwintigste eeuw bracht, onder meer met de jasjurken (of waren het jurkjassen) waarmee Simons al eerder had geëxperimenteerd in zijn eigen collecties.

Slimane stelde volgens de min of meer verzamelde modepers teleur : zijn kijk op YSL door Californische blik was net iets te letterlijk. En aangezien de kleerkast van Saint Laurent de voorbije jaren tot vervelens toe is leeggeplunderd, leek de collectie soms op een luxeversie van kleren die je in winkelstraatketens vindt. Niet iedereen was het daarmee eens. Betty Catroux, een oude muze van de couturier, noemde Slimane “redder van de mode”. En er waren inkopers die vonden dat de collectie commercieel potentieel had. Ook niet onbelangrijk.

Raf Simons was ongetwijfeld de grote winnaar van deze modeweek – hij poseerde enkele dagen later met triomfantelijke blik als Christian Dior voor de website van het merk. Maar in zijn studio in Los Angeles zint Hedi Slimane beslist al op wraak. Volgende ronde : in maart 2013.

BESTE DECOR

Meer dan een week werd er gewerkt aan het decor van de show van Louis Vuitton, op de Cour Carrée van het Louvre. In februari liet Marc Jacobs, artistiek directeur van Vuitton, er nog een treinstation bouwen, antieke stoomtrein incluis. Dit seizoen deed hij een beroep op de Franse kunstenaar Daniel Buren voor het decor : vier roltrappen met afwisselend gele treden gaven uit op een catwalk in wit-geel dambordpatroon. Ook de collectie zelf zou geïnspireerd zijn door een werk van Buren, namelijk Les Deux Plateaux, de reeks kolommen op het binnenplein van de Palais Royal in Parijs. Het idee met de roltrappen mag dan niet helemaal nieuw zijn (Raf Simons deed het hem voor), het zicht blijft spectaculair : in koppels van twee, en tegen een hoog tempo, dalen de modellen de roltrap af.

BESTE SOUNDTRACK

De show van Olympia Le-Tan, in een mooi oud theater, was opgevat als een aflevering van Shindig ! of een soortgelijk Amerikaans popprogramma uit de jaren zestig (zie : 1001 clips op YouTube). Geen catwalk, maar een ouderwetse bühne. Geen modellen, maar danseresjes, die met veel overtuiging de choreografieën van de meisjesgroepen uit de sixties imiteerden – waaronder The Crystals, The Chiffons, The Dixie Cups, Little Eva, The Marvelettes. Voor de finale trad een legende aan : Ronnie Spector, die een liveversie bracht van de grootste hit van haar Ronettes, tevens de meest perfecte pop-single aller tijden, Be my Baby.

BESTE FRONT ROW

Sterren en designers verdringen elkaar voor het debuut van Hedi Slimane bij Saint Laurent. Valérie Trierweiler, de partner van de Franse president Hollande, zit naast Anna Wintour, Vogue-hoofdredactrice, en Pierre Bergé, Yves Saint Laurents voormalige zakenpartner. Actrices Jessica Chastain, Salma Hayek en topmodel Kate Moss zijn er ook. Net als heel wat collega-designers : Marc Jacobs, Riccardo Tisci, Vivienne Westwood, Alber Elbaz,…

DERTIEN BELGEN IN EEN DOZIJN

Het was een uitstekend modeseizoen voor Belgische ontwerpers. Er is de triomf van Raf Simons (zie boven), maar ook het blijvend succes van Dries Van Noten, die wat ons betreft de indrukwekkendste prestatie van het seizoen neerzette. Ruitjesstoffen, pyjama’s, bloemenprints, transparante nachtjaponnen, luipaardprints en punkhalssnoeren gingen samen in de mixer, voor een garderobe met een hoog grungegehalte. Alsof hij zich liet inspireren door de beroemde foto van Kurt Cobain in een bloemetjesjurk (net als Raf Simons in zijn mannencollectie voor komende zomer : smells like team spirit).

Ander fenomeen van de Parijse mode-week : de grote doorbraak van een trio relatief jonge Franstalige ontwerpers. Jean-Paul Lespagnard showde voor de derde keer : een collectie in het teken van Afrika en sinaasappels (titel : From B to A). Beeldige prints, dito stoffen. Maar de belangrijkste les was toch dat de eerder als excentriek gecategoriseerde Lespagnard perfect draagbare mode maakt. Cédric Charlier, die naam maakte als het hoofd van Cacharel en daar op onelegante wijze werd buitengeschopt, bracht voor zijn tweede collectie jonge, draagbare mode met een futuristisch element. Om te onthouden : feloranje jurken, geperforeerde witte sweaters en een ietwat Afrikaans geïnspireerde digitale print in rood en blauw. Anthony Vaccarello was vorig jaar laureaat van de gereputeerde prijs van l’Andam, een Franse organisatie. Enkele maanden geleden liet Harper’s Bazaar actrice Gwyneth Paltrow poseren voor een cover in een jurk van hem, indrukwekkend voor een ontwerper zonder advertentiebudget. Over zijn mode lopen de meningen uiteen, maar de ontwerper heeft ontegensprekelijk een eigen stijl gevonden : misschien wordt hij de Versace van 2013.

De gevestigde waarden ploegen ijverig voort. Zowel Maison Martin Margiela (dat nog nauwelijks Belgisch kan worden genoemd) als A.F. Vandevorst showden in opulente herenhuizen. Bij Margiela was de zaal luchtdicht verpakt in transparant plastic en hadden de mooiste jurken iets van door de wind net juist geblazen plastic zakken, in pastelblauw. A.F. Vandevorst combineerden hun intussen tijdloze ensembles met gouden lichaamsverf en transparante hoedjes. Véronique Leroy toonde haar meest ’trendy’ collectie tot nu toe, met technisch knap uitgewerkte materialen en een chique interpretatie van de sexy luipaardprint. Ann Demeulemeester putte inspiratie uit de ‘dualiteit van de vlinder’, die fladdert maar ook kruipt als een insect. Lange gewaden worden gecombineerd met shorts, leren harnassen met zwevende mouwen in chiffon. De show van Haider Ackermann is altijd goed voor een kippenvelmoment. Met dank aan de soundtrack, en zijn uitmuntend donkere collectie. Dit seizoen nog puurder dan anders.

Er zijn ook Belgen die het maken buiten Parijs. In New York toonde Olivier Theyskens voor de lente/zomer van Theyskens’ Theory t ailored daywear, denim, jasjes en shorts in tweed en tot slot dramatische avondjurken. Een week later, in Londen, toonde het designduo Peter Pilotto en Christopher De Vos een collectie jurken met naast hun intussen bekende digitale prints ook broderie, parels en cutouts.

DE SHOPPINGLIST

Wat hangt er komend seizoen zoal in de winkelrekken ? Een overzicht van de must haves voor de zomer.

DE RODDELRUBRIEK

Het defilé van Hakaan in Parijs wordt last minute geannuleerd, omdat het koerierbedrijf de volledige collectie onderweg “is kwijtgespeeld”. Vorig jaar werd ook een deel van Marc Jacobs’ collectie gestolen, op weg van Parijs naar Londen.

Amper twee dagen na de show voor de lente/zomer in New York stapt Yvan Mispelaere op als artistiek directeur bij Diane von Fürstenberg. Zijn vertrek zou volgens het merk niets te maken hebben met de recente veranderingen in de raad van bestuur.

In een blog op zijn website noemt Roberto Cavalli designer Giorgio Armani een “kleine koning”, wiens wensen door de Camera Nazionale della Moda als orders worden beschouwd. Cavalli is verbolgen omdat door veranderingen in het schema van de modeweek zijn show als laatste staat geprogrammeerd. Armani repliceert geamuseerd tijdens een persconferentie dat “Cavalli maar beter zijn mond kan houden, want dat de ‘kleine koning’ anders wel eens kwaad kan worden.”

Dolce & Gabbana is de kop van jut, nadat ze ‘racistische oorbellen’ in de vorm van zwarte slavinnenkopjes de catwalk opstuurden. Het duo verduidelijkt achteraf dat het een eerbetoon is aan de Moren, die in de tiende eeuw naar Sicilië kwamen.

Cathy Horyn, modecriticus van de New York Times, krijgt het de laatste weken hard te verduren. In haar recensie over zijn zomercollectie noemt ze designer Oscar de la Renta een hotdog. Waarop hij haar in een open brief aan het modevakblad WWD vergelijkt met een drie dagen oude hamburger. Twee weken later krijgt Horyn het in Parijs aan de stok met Hedi Slimane, de nieuwe designer van Saint Laurent. Ze wordt niet uitgenodigd voor zijn show, omdat ze zich in 2004 kritisch zou hebben uitgelaten over Slimane. Die noemt Horyn in een tweet “een bullebak en stand-upcomedian”.

Designer Tom Ford en zijn levenspartner Richard Buckley verwelkomen op 23 september hun eerste kind, Alexander John Buckley Ford.

DOOR ELLEN DE WOLF EN JESSE BROUNS & FOTO’S CATWALKPICTURES

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content