CHRISTIAN WYNANTS Voor echte meisjes

Ze stapten over de catwalk zoals ze waren: met zelfverzekerde tred of een tikje aarzelend. Christian Wynants maakte kleding voor meisjes van het zesde leerjaar. “Het moet moeilijk zijn, die overgang van kind naar vrouw. Het is zo’n bijzonder moment.” Hij kreeg de Weekend-Knackprijs voor een aparte en gevoelige collectie. “Fijn, dan kan ik voor iedereen cadeautjes kopen.”

Heel even dachten we dat het om een schrijffout ging in de catalogus. Christian was waarschijnlijk wel Christiane. Iemand die zich zo goed in de wereld van tienermeisjes kon inleven, moest er ooit zelf een geweest zijn.

“Het begon bij de keuze van het historisch kostuum dat ik zou maken”, zegt Christian Wynants, tweedejaars aan de Academie van Antwerpen. “In een boek vond ik een tekening van een jurk: the American teenager, 1880. Het was een jurk voor een 12-, 13-jarig meisje, maar in het patroon waren al vrouwelijke vormen ingebouwd: aangezette heupen, een slanke taille, een boezem. Het ondergoed was gestructureerd, met corsetvormen en een “vals achterwerk”. Die rare verhoudingen intrigeerden me. Er was compleet geen verband tussen de werkelijke vormen van die tiener en de manier waarop men dat lichaam wilde kneden. Het moet vreemd zijn voor een meisje van 12, dacht ik. Er gebeuren allerlei dingen met je lichaam, maar vind je wel kleding die daar rekening mee houdt?”

Christian zocht contact met een school die bereid was hem bij zijn collectie te helpen. “Ik heb echt geluk gehad. In januari vond ik een klas die een modeproject wilde opstarten. Eerst heb ik een spreekbeurt gegeven. Ik was heel zenuwachtig, maar ze stelden zoveel vragen dat ik me op mijn gemak ging voelen. Maakte ik mijn kleren zelf? Wat wilde ik later doen? Welke ontwerpers bewonder ik? Goede vragen hoor, heel intelligent. Hun enthousiasme overtuigde me, toen wist ik zeker dat mijn collectie een goed idee was. Van dan af ging ik enkele keren per maand bij hen langs om mijn schetsen te laten zien, om de eerste prototypes te tonen, en nadien om te passen. Het was een gemengde klas met negen meisjes. Ik heb volstrekt geen selectie gemaakt. Vijf van de meisjes hebben spontaan gezegd dat ze graag wilden defileren; vijf totaal verschillende types en karakters. En dat was net hoe ik het wilde. Ik wilde zelf niet kiezen, dan verval je in clichés. Ik wilde vijf echte meisjes. Ik zie ze allemaal even graag.”

Hij kleedt ze in laagjessilhouetten in een mooi kleurenpalet. Roze en grijs, paars en bruin. Veel tricot, en veel capevormen. Een schoen met een klein hakje waarop het elegant en makkelijk wandelen is. “Ik wilde rekbare materialen, vormen die zich aan hun lichaam zouden aanpassen, niet iets waarin ze zich gevangen voelen. Ze hebben allemaal hun eigen silhouet gekozen, ik heb niemand iets opgedrongen. Het moest een kleurige collectie worden, want ik wilde hun frisheid en natuurlijkheid benadrukken. Het belangrijkste vind ik dat we alle clichés hebben vermeden. Ik heb hen niet opgevoerd als schattige Shirley Temples, noch als sexy Lolita‘s. Toen ik het defilé zag, vond ik dat ze allemaal gewoon zichzelf waren. Zelf vonden ze het een geweldige ervaring. Ze voelden zich mooi. Je had hen backstage moeten meemaken. Alles wilden ze weten en moesten ze zien.”

Niet iedereen is overtuigd van de integriteit en eerlijkheid van Wynants’ aanpak. Zijn jonge meisjes zouden een slimme variant zijn op de defilés met oudere dames van Jean Paul Gaultier, een gimmick die goed in de markt ligt, een goedgevonden trucje, een makkelijk succesje.

Christian is verbaasd. “Zijn er mensen die denken dat ik dat allemaal heb zitten plannen, gewoon omdat ik wist dat het belangstelling zou creëren? Het was nooit mijn bedoeling om per se iets speciaals te doen. Ik heb nooit gedacht: ik ga een collectie voor jonge meisjes brengen, dan val ik zeker op. Ik had een project in mijn hoofd en voilà. Vorig jaar heb ik dameskleding gemaakt. Ik zit op school om te leren, dus wilde ik dit keer iets totaal anders. Typisch eigenlijk. Eerst gaat iedereen zeuren dat die topmodellen ervoor zorgen dat jonge meisjes anorexia krijgen – wat tot op zekere hoogte ook zo is, – en als je dan met de modellentraditie breekt en met echte meisjes werkt, is het ook weer niet goed.”

Wat wil hij later doen? Christian is niet zeker. “Ik heb altijd mode willen studeren, al van kleinsaf. Of ik ook een carrière wil, weet ik niet. De stress is groot, de druk enorm. Een ontwerper moet alles opofferen voor zijn vak, en ik weet niet of ik dat kan. Ik wil ook nog een beetje leven.”

Christian Wynants won ook de prijs van Lena Lena en verzorgt de etalages van de gelijknamige winkels: tot 13 september, Steenhouwervest 44, Antwerpen; van 13 tot 20 september, Antoine Dansaertstraat 60, Brussel; van 22 tot 30 september, Bennesteeg 19, Gent.

Lene Kemps / Productie: Olivier Rizzo / Foto’s: Ronald Stoops / Make-up: Inge Grognard / Modellen: Ilse, Fieke, Kato, Manon, Eli en Suzanne