Lichaam en geest ontspannen is niet moeilijk in Thailand: cultuur, eten en vriendelijkheid dragen bij tot een gevoel van algemeen welzijn. Dus als Thailanders een centrum uitbouwen waar de aangename dingen van het leven centraal staan, mag je er zeker van zijn dat dat het absolute summum is.

Ga je naar Chiva Som?” vraagt de receptioniste van mijn goedkoop hotelletje in Bangkok verbaasd en met enige argwaan. Gelukkig heb ik mijn rekening al betaald en kan ze me geen extra’s meer aanrekenen.

Met een licht gevoel van opwinding stap ik in de witte limousine die me komt afhalen. Ik ga nooit naar kuuroorden, maar het lijkt me fantastisch om me een drietal dagen volledig onder te dompelen in zo’n gezondheidsbad.

De drukte en de stank van Bangkok zijn snel vergeten als ik na drie uur rijden de The haven of life in Hua Hin bereik, een van de meest geliefde kuuroorden ter wereld. Ik word verwelkomd door een vriendelijk Thais meisje. Ze reikt me meteen een glas gekoelde lemongrass tea aan en installeert me op een terras met zicht op een exotische tuin. Mijn kamer is een voorbeeld van luxueuze soberheid, de perfecte balans tussen de traditionele Thaise stijl en westers comfort. Dit is de tuin van Eden. Het rustgevende geluid van kabbelende beekjes, de geur van lotusbloemen, het prachtige meubilair en de subtiele kleuren stellen me op mijn gemak. ” This place will recharge your batteries“, zegt het Thais meisje me, vermomd in een eindeloze glimlach.

Het programma dat ik mezelf opleg is zwaar, maar ik wil zoveel mogelijk uitproberen. In mijn keuzes word ik bijgestaan door een heel team van specialisten, dat vanaf nu helemaal te mijner beschikking staat.

Buiten eten met de oceaan aan je voeten, zacht sprekende, zangerige serveersters die bijna onzichtbaar op elke beweging reageren en komen aandraven met de heerlijkste dingen, is het toppunt van ontspanning. Fruit en groenten vormen het hoofddeel van elke maaltijd, die volledig uitgebalanceerd is en geen calorie te veel bevat. Elk gerecht is een kunstwerk, van Thaise parfums doordrongen en organisch gekweekt in de tuinen van Chiva Som. Dieetkeuken met drie sterren.

Na de lunch word ik meteen naar het kuuroord gebracht. Er is zoveel te doen, ik lijk op een kind in een snoepwinkel. Een ontspannende massage, gewoon om de drukte van Bangkok van me af te laten glijden, lijkt me een goed begin. De kleine Thaise masseuse weet duidelijk waar ze mee bezig is en heeft gouden handen. Een les tai-ji vlak bij de zee in het yogapaviljoen onder wuivende palmbomen is mijn volgende stap, na de duik in het prachtige zwembad. Geen joelende kinderen, geen toeristen die hun dikke buik volgieten met bier. Zestien jaar is hier de minimumleeftijd, en gezonde fruitcocktails spelen hier gewillig stand-in voor alcohol. Champagne en wijn behoren tot de mogelijkheden, maar enkel na zes uur ’s avonds.

Bij de ondergaande zon en met de zee als enige getuige krijg ik mijn eerste privé-sessie enlightment breathing en tai-ji. Supol Lohatchitkul, een man van een jaar of 45 die twintig jaar jonger lijkt als hij glimlacht, zegt dat ik een evenwicht moet zoeken tussen de innerlijke en de uiterlijke wereld.

“Je geest vrijmaken van gsm’s, computers en internet, je monkeybrain leegmaken dat met tientallen dingen tegelijk bezig is. Gewoon glimlachen naar je tantien, drie centimeter onder je navel, waar je levensenergie zich verzamelt, is voldoende om kalmte, koelte en vrede op te wekken in jezelf”, zegt hij. Ik geloof hem. “Geest en lichaam worden hier als een geheel gezien”, voegt Anna Tawares, de Portugese manager van dit paradijs, eraan toe. Geen schoonheid zonder innerlijke schoonheid. Allerlei innoverende technieken worden aangewend om je lichamelijk, geestelijk en spiritueel in vorm te brengen: de heilige drie-eenheid.

Een superslanke vijftiger met het lichaam van een triatlonatleet stelt zich voor aan het zwembad. Hij heet Jac Vidgen, de eerste Buteyko-specialist die zijn kennis naar Zuidoost-Azie bracht. In het begin van de jaren ’50 besefte een Russische arts, Konstantin Buteyko, dat veel van onze gezondheidsproblemen ontstaan door verkeerd te ademen. Zijn techniek bleef veertig jaar lang begraven in de toenmalige Sovjetunie.

“Ademen is de belangrijkste functie van het menselijke lichaam, en toch gaan we er zo nonchalant mee om”, zegt Jac. “We doen het 20- tot 30.000 keer per dag, maar 80 procent van de mensen ademt verkeerd en wordt daardoor ziek”, voegt hij eraan toe. We ademen te veel en te diep volgens Buteyko. Je mag bovendien alleen door je neus in- en uitademen, in gelijk welke omstandigheden. “Als mensen vroeger stress hadden, gingen ze vechten of jagen. Nu is er haast geen fysieke actie meer, alles gebeurt in ons hoofd. Zo stapelen we spanning op en gaan we meer en sneller ademhalen. De meeste mensen ademen twee- tot driemaal te veel, en geen enkele dokter test dat ooit.”

In Australië en Nieuw-Zeeland wordt het Buteyko-ademen sinds het begin van de jaren ’90 toegejuicht. Sinds de BBC er een programma aan wijdde, is er ook in Groot-Brittannië veel om te doen, en sinds kort valt zelfs Amsterdam voor de miraculeuze resultaten van de Buteyko-techniek. Duizenden astmapatiënten blijken volkomen te genezen door deze vrij eenvoudige ademhalingsmethode, duizenden anderen kunnen hun medicatie drastisch verminderen. Maar ook slaapstoornissen, migraine, stress en spijsverteringsproblemen worden ermee opgelost. Je zou er zelfs gewicht door verliezen. Een stapel krantenartikels bewijzen het gelijk van Jac. Ik doe de test en probeer de hele dag door mijn neus in en uit te ademen, zelfs bij fysieke inspanningen zoals zwemmen en joggen op het strand, en ik besef dat ik nog een lange weg te gaan heb.

I ridology is de kunst om in je irissen de toestand van al je organen te zien, je aanleg voor bepaalde ziektepatronen te ontdekken en daar op tijd iets aan te doen. De lichtblauwe ogen van de naturopate kijken me doordringend aan. Dat je ogen de spiegel zijn van je ziel, wordt hier wel erg letterlijk genomen, maar het beeld dat ze in een uur tijd van me ophangt na het ontleden van alle kleurverschillen en vlekken op mijn irissen, klopt volledig. Mijn ogen hebben geen geheimen voor haar. Ik wandel naar buiten met een lijstje met goede raad en oplossingen.

Voor equilibropathy heb je geen volle week nodig zoals bij het Buteyko-ademen, maar het is niet iets waar ik echt naar uitkijk. Naalden in je lichaam laten steken die blijven zitten: je moet wel gek zijn. Maar hoe kan ik weten of iets al dan niet werkt als ik het niet aan den lijve ondervonden heb? Gelukkig heeft nooit iemand me gevraagd een artikel te schrijven over lobotomie.

Dokter Tawom Kasomson duidt met een bruine vloeistof een honderdtal plekken aan naast mijn ruggengraat, in mijn nek, op mijn schouders en sleutelbeenderen. Het prikken zelf doet helemaal geen pijn. Mijn onderrug, die tot dan toe veel weg had van een blok beton, lijkt al bij de eerste naalden ineen te zakken. “Je spieren ontspannen zich voor het eerst sinds lang”, zegt hij bemoedigend. Equilibropathy herstelt het evenwicht in de rug en vanuit de rug in het hele lichaam, en ontspant de meestal veel te stijve rugspieren. Na een uurtje lijk ik op een stekelvarken met mijn 28 lange naalden en 64 korte. Ik vermoed dat ik een zwaar geval ben, maar de dokter stelt me lachend gerust dat hij er al meer heeft moeten plaatsen. De 64 korte naalden, vergelijkbaar met verfijnde punaises, moeten eigenlijk twee weken blijven zitten.

Ademhalingsoefeningen, met een aantal zeer precieze bewegingen om de energie te laten circuleren, zijn dagelijkse kost. Ik voel het resultaat meteen. Mijn ruggengraat is soepel en ik kan me zonder moeite rechthouden. Mijn schouderbladen herleven, ze hadden elkaar al sinds lang niet meer ontmoet.

Sommige mensen kunnen deze overdosis gezondheid niet aan. Twee Zwitsers zitten gefrustreerd met een sigaar aan de twee enige rokerstafeltjes met zicht op zee. Om tien uur blaast de barman de laatste kaarsen uit.

“Onze vrienden geloven ons niet als we vertellen dat we enkel naar een gezondheidscentrum in Thailand zijn gegaan. Een paar dagen, oké, maar nu wil ik uitgaan, me bezatten”, zegt een van de twee terwijl hij over zijn iets te dikke buik wrijft. Ik lees rustig verder in mijn boek. Zij vertrekken naar het stadje. Ze missen de moonlight dancing in het tai-ji paviljoen. Ik kijk vanop afstand toe, laat de oceaan aan mijn voeten kietelen en zie hoe de sterren de donkere hemel verlichten. De maan is gereduceerd tot een smal schijfje, de vissersboten hebben betere dingen te doen vanavond. Het zwembad lijkt op een enorme edelsteen, dooraderd met de reflectie van de feeërieke lichtjes die als een slang bezit hebben genomen van de hoge palmen in de tuin.

Een detoxificatiemasker voor het hele lichaam: groene modder, aluminiumfolie, ik word volledig ingepakt. Alleen de strik ontbreekt. Als ik mijn geschenkverpakkingservaring deel met het vriendelijke Thaise meisje van dienst, kijkt ze me hulpeloos aan. Haar kennis van het Engels laat nog geen humor toe. Bij de aromatherapie mag je zelf je geur kiezen, elke geur heeft een functie. Ik kies oliën die mijn energie vergroten. G5-massage met borstels, afslankingsmaskers, voetreflexologie, met elke behandeling zet ik een stap dichter naar de zevende hemel.

In de jacuzziruimte kan je uitblazen van al dat relaxen en citroengrasthee drinken, op een waterbed je spieren wat rust geven, een bubbelbad nemen of een sauna of hammam induiken. De hydrotherapieruimte heeft de warme geheimzinnige sfeer van een Arabische hammam. Het geluid van water maakt deel uit van het decor en benadrukt de architecturale eenvoud. Ik schrijf me in voor een flotation-sessie. In een piramide van rust laat ik me 45 minuten drijven op zout water.

Ademhalingslessen volg ik in een privé-sessie met een heuse Indische maharani, die me tussen twee ademhalingen in meteen uitnodigt in haar paleizen in Bombay. “Hier is mijn kaartje, bel me.” Jammer dat Nicholas Cage pas een week na mij komt. Een bezoekje aan Los Angeles zegt me ook wel iets. Aan beroemdheden hebben ze hier geen gebrek. Model Naomi Campbell heeft net het centrum verlaten. Collega Claudia Schiffer volgt in haar voetsporen. Volgende maand heeft Liz Taylor geboekt. Verder komen hier veel baronnen, lords, diplomaten, politici, gewone mensen zoals u en ik, maar ook de koning en de koningin van Thailand. Wat soms de boel aardig in de war stuurt, omdat al het personeel er plat voor op de buik gaat en achterstevoren de kamer uitloopt.

Op het vliegtuig naar huis lees ik in The Bangkok Post een lovend artikel over de Buteyko-techniek en wil ik bemoedigend tegen de man naast me zeggen dat er iets te doen is aan zijn vreselijk gesnurk. Maar ik zwijg en geniet van de rust in mijn hoofd.

Tekst en foto’s Myriam Thys