CHER. Ik kom uit mijn hoofd
“Ik ben een entertainer, een artiest. Het verbaast mij altijd dat mensen denken dat het moeilijk is om én te akteren én te zingen. ” Cher over haar nieuwe cd en haar imago :
“Ik vind mezelf steeds opnieuw uit, maar ik blijf dezelfde. “
JACKY HUYS
Typisch Cher : ze wou per se de koninklijke suite in het sjiekste hotel van Amsterdam. En als ze die dan krijgt, gaat ze in een zwart niemendalletje met blote buik en voeten paars gelakte nagels helemaal opgekruld in de kanapee liggen. Eens rebel, altijd rebel. Op de salontafel ligt geen eksemplaar van haar verse cd, It’s a man’s world, maar de catalogus van het mail order-bedrijf dat ze in Amerika runt. Ik blader erin : kleren, meubels, hebbedingetjes, een beetje Zweeds en ook middeleeuws van sfeer.
Cherilyn Sarkisian La Pierre is niet meteen wat je het produkt van een stabiel gezin zou kunnen noemen. Haar moeder is bij de laatste telling acht keer getrouwd geweest, waaronder drie keer met Chers biologische vader, een drugs- en gokverslaafde. Toen Cher elf of twaalf was, zei ze dat ze beroemd wou zijn en spendeerde uren aan het creëren van haar handtekening.
In 1964 trouwde ze met Salvatore Phillip Bono, toen het hulpje van producer Phil Spector. Ze noemden zich eerst Caesar & Cleo, dan Sonny & Cher. In 1965 brachten ze de single I got you, babe uit. Hij zou tegen de vier miljoen stuks verkopen. Cher was beroemd. Ik vraag haar een grafschrift voor het duo te bedenken. Ze glimlacht. “Het was goed zolang het geduurd heeft. Sonny & Cher was goed. Cher & Sonny aanzienlijk minder. We hadden natuurlijk nooit mogen trouwen, maar ik ben toch blij dat we het gedaan hebben omdat ik er mijn dochter Chastity aan overgehouden heb. Sonny & Cher waren als kat en hond. ” Ze kregen een televisieshow, zaten aan de absolute top. En toen dumpte Cher, Sonny. Ze wou akteren. Vijf jaar wachtte ze op een goeie rol. Tot Robert Altman haar voor Come back to the 5 & dime Jimmy Dean, Jimmy Dean vroeg. Het was het begin van een indrukwekkende rij suksessen (Suspect, Mermaids, Moonstruck, Silkwood, Witches of Eastwick, Mask). Maar de muziek heeft ze nooit losgelaten. It’s a man’s world lijkt in veel opzichten een cruciale plaat : alleen al met het promotiebudget dat ervoor wordt uitgetrokken, kan een middelgrote Vlaamse ster een carrière lang cd’s opnemen. Cher haalt kwasi onmerkbaar de schouders op : “Ze is belangrijk, maar niet echt cruciaal. Ik heb al veel suksessen en tegenslagen gekend in mijn leven. Ze is belangrijk in de zin dat elke plaat die je maakt, belangrijk is. Niets meer, niets minder. “
De titel van de plaat verwijst naar de gelijknamige song van James Brown. Kan je je nog herinneren wanneer je die song voor het eerst gehoord hebt ?
Cher : Ik herinner me niet meer wat ik aan het doen was, maar wel dat ik dacht : “Wat een fantastische song, ongelooflijk. ” Ik was er ondersteboven van. En James heeft ‘m nog zelf geschreven ook, wat niet evident was voor een man noch voor een kleurling. It’s A Man’s World was de enige song waar ik bang voor was om hem te coveren. Ik wilde hem niet doen, omdat het zo typisch James Brown is. Toen Annie Lennox, Whiter Shade Of Pale coverde, vond ik dat schitterend, maar daar heb je veel lef voor nodig. Ik wilde songs coveren die door mannen gezongen of geschreven waren. It’s A Man’s World leek mij echter iets te hoog gegrepen.
Als je songs uit de jaren ’60 opneemt, komen je herinneringen aan die tijd dan ook weer boven ?
Cher : Ik heb niet echt veel herinneringen. Begrijp me niet verkeerd, die tijd was fantastisch, maar ik denk er eigenlijk nooit aan. De muziekindustrie is trouwens helemaal veranderd. Toen ik begon, was iedereen laaiend entoesiast over de 4-track : hoeveel pistes heb je vandaag niet ? Je moest toen ook een lied tot het einde uitzingen, je kon dat niet in takes doen. Alles was anders. Niemand in die tijd had kunnen voorspellen dat de muziekindustrie tot zo’n gigantische industrie zou uitgroeien.
Hoe zie je jezelf : als een zingende aktrice of een akterende zangeres ?
Cher : Ik ben een entertainer, een artiest. Het verbaast mij altijd dat mensen denken dat het moeilijk is om én te akteren én te zingen. Toen ik Sonny ontmoette, wou ik aktrice worden. Je wil altijd datgene dat je niet kan krijgen. Maar zingen is leuker. En persoonlijker. Er zijn minder mensen betrokken bij het maken van een plaat dan bij het maken van een film. Je kan dingen doen met muziek die je onmogelijk in de film kan doen. En anderzijds kan je met muziek nooit die plaats bereiken die je in de film wel kan. Ik hou van beide.
Ik vind het verbazingwekkend hoe onschuldig liedjes als “I Got You Babe” of “Little Things” zijn, als je er vandaag naar luistert. De jeugd anno nu heeft daar geen voeling meer mee.
Cher : Ze zijn van een andere tijd, van een andere generatie. Mijn kinderen en ik luisteren naar dezelfde muziek. Vroeger gebeurde dat niet. Als je een flapper was (een vrijgevochten jonge vrouw, JH), dan waren je kinderen bobbysocks, en tussen beide was er geen kontakt. Mijn zoon kwam een paar jaar geleden af : “Mam, dit moet je horen, deze band is zo cool. ” Ik vroeg welke band. Hij zei : The Doors. Ik antwoordde : “Been there, bought the T-shirt. ” Toen ik elf was, nam mijn moeder me mee naar Elvis. Zowel zij als ik waren in de wolken. Dat was heel ongewoon, zoiets gebeurt niet veel. Rock’n roll, in al zijn veranderende vormen, gaat al lang mee. Ik herinner me de tijd nog dat Sonny (lacht) in elkaar geslagen werd om hoe hij eruitzag en dat ons de toegang tot hotels werd ontzegd.
Er is ook een wereld van verschil tussen de mierzoete televisieprogramma’s van toen en de videoclips van vandaag. Ik heb de indruk dat je in sommige van je clips de spot drijft met de hedendaagse muziekindustrie : die heerlijk campy, over the top-clip van “If I Could Turn Back Time” bijvoorbeeld, waarin jij onnoembare dingen doet met de loop van een kanon.
Cher : Ik bedoelde helemaal niets met die clip. We hebben er drie dagen aan gewerkt. Er was een verhaallijn, maar uiteindelijk hebben ze alleen mijn performance overgehouden, want die was beter dan alles wat ik had moeten doen. Ze hadden me langs de zijkant van een oorlogsschip laten omhoog klimmen, ze hadden me in een raceboot gezet en in een koets. Het was te veel. Bovendien stond ik te bevriezen in mijn outfit en had ik mijn jasje erover aangetrokken. Dié beelden hebben ze gebruikt. Iedereen dacht dat er iets meer achter stak, maar dat was niet zo. Toegegeven (glimlacht), ik drijf enorm graag de spot met alles wat ik doe. Als je alles te serieus neemt, en zeker jezelf, dan raak je in de problemen. Mijn moeder zei ooit : “Als het niet van belang is over vijf jaar, dan is het niet van belang. ” Ik heb gelukkig een goed gevoel voor humor, anders zat ik hier niet meer.
Ja. Je bent in de loop van de jaren zwaar aangepakt door de rioolpers. Ik vraag me soms af hoe je daar, ster zijnde, normaal bij blijft.
Cher : Ik weet het niet. Soms hou ik er een poos mee op en doe ik niks. Ik probeer die roddelbladen niet te lezen, maar soms gebeurt het dat ik toevallig op de televisie iets hoor over mezelf of dat iemand zo’n roddelblad het huis heeft binnengebracht. Soms belt mijn moeder me op, wenend, of mijn dochter of mijn zus. Onlangs was ik aan het bladeren in een Duitse Vogue en er stond een groot artikel in over plastische chirurgie, waarbij mijn naam helemaal bovenaan prijkte. Het is vaak moeilijk. Je verwacht niet altijd zo’n klap in je gezicht te krijgen, maar het gebeurt. Dat is kwetsend, want ik ben nog steeds een mens van vlees en bloed. Maar anderzijds mag ik me er niet te veel door laten kwetsen, want ik moet doorgaan.
Waar zou je het liefst om herinnerd willen worden ? Waar ben je het meest trots op ?
Cher : Laat eens kijken… Mask, Moonstruck… en misschien deze laatste plaat.
Ik dacht dat je niet tevreden was met “Mask” ?
Cher : Ik had een hekel aan de regisseur, maar ik was wel tevreden over mijn vertolking. Ik was er gewoon niet op voorbereid, want ik had net met twee fantastische regisseurs gewerkt, en toen moest ik plots werken met een man die voortdurend gemeen tegen me deed zonder reden, Peter Bogdanovich. Op een dag, net voor ik een scène moest doen, kwam hij bij me en zei hij : “Ik wil dat je iets goed begrijpt, Cher. Deze film gaat over de jongen, ik kan je er zo uitknippen. ” Ik dacht : “Wat heb ik gedaan, wat probeert hij mij te zeggen, wat gebeurt er ? ” Hij was echt een klootzak. Ik was dus teleurgesteld over de film in zijn geheel. Ik vond mijn vertolking en die van Eric (Stolz, JH) zeer sterk. Maar als je het script zou bekijken, dan zou je begrijpen dat dat veel beter was dan de film die wij gemaakt hebben. Dat komt omdat de regisseur niet overweg kon met de mensen waarover de film ging. Hij begreep ze niet en hij hield er niet van. Als je een film maakt, moet je houden van elk personage.
“Moonstruck”, zeg je ook. Was de oscaruitreiking een van de hoogtepunten van je leven ?
Cher : Ja, dat denk ik wel.
Toen ik je daar zag staan, dacht ik : ze zal altijd een rebel blijven. In welke situatie men je ook dropt, je zal altijd blijven opvallen, anders zijn, uniek.
Cher : Waarschijnlijk wel. Het is eigenlijk stom, want in zekere zin ben ik natuurlijk ook het establishment. En dus is het eigenlijk belachelijk om tegelijkertijd rebellerend te zijn én het establishment. Maar op een bepaalde manier proef ik eigenlijk maar een beetje van het establishment : ik vertoef er misschien voor een paar minuten, maar het is nooit de plaats waar ik zal blijven. Ik hoor er niet en ik wil er ook niet zijn.
Is dat verhaal waar van hoe je op je elfde zei dat je beroemd wou zijn ?
Cher : Oh ja. Ik heb nog steeds dezelfde handtekening als toen. Ik dacht, als ik beroemd word, kan ik maar beter een handtekening hebben (glimlacht). Ik wist nog niet precies wat ik ging doen. Akteren leek me wel wat. De eerste film die ik zag, was Dumbo en ik dacht dat het leuk zou zijn om dat ook te kunnen. Ik stelde me een groot huis voor, veel kleren en veel geld. Dat zag ik toen wel zitten. Dat heb ik ook bereikt.
Heb je nog dromen ?
Cher : Nog altijd dezelfde. Ik hou van wat ik doe, ik hou van mijn werk. Beroemd zijn spreekt me nu niet zo veel meer aan, ik wil gewoon goed werk leveren, ervaring opdoen. Volgend jaar ga ik het derde deel van een trilogie regisseren voor Demi Moore. Ik heb er ook een kleine rol in. Ik kijk er al naar uit. Ik heb de mogelijkheid om twee films te regisseren volgend jaar en momenteel ben ik aan het onderhandelen over twee films waarin ik zou akteren. Ik heb wel al videoclips geregisseerd, maar nog geen films.
Ben je je ervan bewust dat je doorheen de jaren voor veel vrouwen een rolmodel bent geweest ?
Cher : Af en toe komt er eens een vrouw naar me toe die zegt dat ik haar geholpen heb in een moeilijke periode. Maar ja, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Wat ik wel eens gedaan heb, was bellen naar een televisieprogramma. Er zat een vrouw die twee van haar ribben wou laten verwijderen omdat ze dacht dat ik het ook had gedaan. Ik heb onmiddellijk gebeld en gezegd dat ik al mijn ribben nog had, dus dat ze het niet moest doen. Je ribben moeten immers je organen beschermen. Dat is het soort konsekwenties die roddelblaadjes op hun geweten hebben.
Je vroegere vriend en platenbaas David Geffen zei ooit dat je je eigen hersenspinsel was.
Cher : Dat ben ik ook, maar dan wel een materialistisch verzinsel. Ik kom uit mijn hoofd. Ik vind mezelf steeds opnieuw uit, maar ik blijf dezelfde. Hoe ik echt ben, weten de mensen niet. Niemand zal me ooit echt leren kennen, want ze zijn zo blij met mijn imago en de verzinsels. Ze zijn niet geïnteresseerd in wie je bent, alleen maar in wie je lijkt te zijn.
En mensen die wel echt geïnteresseerd zijn in wie je bent ?
Cher : Ze zullen zien wie ik ben in mijn werk. Ik vind niet dat ik verplicht ben om alles over mijn leven te vertellen. Mijn werk is er om bekritizeerd te worden, niet mijn leven.
Je lijkt me veel kwetsbaarder, zeker in die foetus-houding, dan het beeld dat ik me van jou had gevormd.
Cher : Vergis je niet, ik hou er niet van als er met mijn voeten gespeeld wordt… Ik denk wel dat er met mij goed te werken valt, maar I’m bossy, ik laat niet met me sollen.
De laatste jaren heb je je ingezet voor een aantal politieke issues zoals het milieu of de daklozen.
Cher : Ik haat wat er aan het gebeuren is in mijn land. In de tijd waarin ik ben opgegroeid, waren er nauwelijks daklozen. Als je er al een zag, was het meestal een oude alkoholische zwerver. Nu zijn ze met zovelen. Het land wordt verschrikkelijk slecht bestuurd. Als iedereen zijn bedrijf even slecht beheerde als de politici het land, dan waren we allemaal behoeftig. Als ik mijn werk deed als zij, dan had ik geen werk meer. Dat maakt me kwaad. Vroeger dacht ik dat de demokraten beter waren, nu zie ik geen enkele goede meer. Oké, er zullen er wel een paar tussen zitten, maar…
Sonny is in de politiek gegaan. Denk je daar zelf ook ooit aan ?
Cher : Dat zou niks helpen. Het systeem moet veranderd worden, maar zelfs de president slaagt daar niet in. Ik heb met Jimmy Carter in het Witte Huis gedineerd, de eerste avond dat hij er resideerde en het enige waar hij over praatte, was wat hij voor de mensen wou doen. Maar ze hebben hem de middelen afgenomen. We kunnen niks doen, want de machine is te groot. Ik denk dat op een bepaald ogenblik de mensen genoeg zullen hebben en dat er een revolutie zal uitbreken. Dan zal er misschien iets veranderen. Als mensen maar kwaad genoeg worden, zullen ze meer eisen stellen aan de politici, want nu doen die alles zomaar ongestraft.
Volgend jaar word je vijftig. Doet je dat iets ?
Cher : Nee, niet echt. Er zullen veel kaarsjes op mijn taart staan, da’s alles. Ik word vijftig, maar ik weet niet goed wat het betekent. Ik probeer me te herinneren hoe het was toen ik veertig werd. Het klinkt gewoon als mijn moeders leeftijd.
Je bent ook voor veel vrouwen een rolmodel omdat jij als oudere vrouw vaak met jongere mannen uitgaat. Vroeger waren het alleen oude zakken die met jongere vrouwen uitgingen.
Cher : Ik heb het alleszins nooit gedaan om Een Daad te stellen (lacht). Ik ken een aantal verstandige jonge mensen, maar ook oude stomme mensen, en vice versa.
Ben jijzelf wijzer geworden doorheen de jaren ?
Cher : Nee, ik ben altijd dezelfde gebleven. Sinds mijn zesde ben ik niet meer veranderd. Wat ik doe, is mijn werk, en dat heeft niks te maken met wie ik ben als mens. Het laat je toe om dingen te doen die je in het normale leven nooit zou doen. Ik doe dingen op het podium die ik in het echte leven nooit zou doen of zelfs willen doen. Een deel van mijn persoonlijkheid is over the top, en het is dàt deel dat ik toon op het podium of in de film. Ik ben nogal naïef en goedgelovig hoewel ik veel weet dus word ik nog vaak teleurgesteld. Maar ik weet niet hoe ik nog meer moet opgroeien, hoe ik wijzer moet worden. Ik kan alleen maar meegaan met mijn leeftijd. En er zijn ook bepaalde zaken bij het ouder worden die ik niet wil doen. Ik wil het motorrijden en rolschaatsen niet opgeven. Ik hou van wie ik ben.
Ondertussen ben je ook een business-woman.
Cher : Ik heb wel een bedrijf, maar dat leid ik niet zelf. Ik ben daar verschrikkelijk slecht in. Ik sta enkel in voor de kreatieve aspekten. Het begon als een hobby en toen is het een beetje uit de hand gelopen.
Vroeger, toen we allemaal nog hippies waren, was “business” een vies woord.
Cher : Ja, maar ik run mijn bedrijf nog altijd als een hippie. Ik toon mijn catalogus en ik zeg : “Dit is een hippie catalogus en zo run ik dit bedrijf ook (glimlacht). ” We branden wierookstokjes en we spelen muziek. Iedereen die er werkt, doet dat omdat ze het werk leuk vinden. Ik heb nog steeds die mentaliteit. Mijn kinderen zijn rijk, maar ik ga me nooit een rijke vrouw voelen, want dat ben ik niet. Ik ben arm opgegroeid. Mijn kinderen weten dat als ze iets nodig hebben, dat ik dat voor ze koop. Ik wéét dat ik geld heb, maar het dringt nooit tot me door dat ik een rijke vrouw ben.
“It’s a man’s world” van Cher is verschenen bij WEA.
Een vrouw wou twee ribben laten verwijderen omdat ze dacht dat ik dat ook had gedaan.
De schuld van de roddelblaadjes.
Volgend jaar word ik vijftig.
Maar ik ben niet van plan het motorrijden
en het rolschaatsen op te geven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier