HOOFD UURWERKMECHANISMEN BIJ CARTIER

MIJN OUDERS GAVEN ME DE LIEFDE VOOR DE AMBACHTEN MEE. Ze herstelden samen oude uurwerken in hun eigen atelier in Parijs en droegen hun passie op hun kinderen over. Zo leerden ze me vakmanschap te waarderen, en dat het belangrijk is om een beroep te kiezen dat je graag doet. Niemand hoeft me te motiveren om uit bed te komen, en ook na mijn pensioen zal ik horloges blijven maken.

OP MIJN TWAALFDE HAALDE IK NA DE SCHOOLUREN WEKKERS UIT ELKAAR. Binnenwerken herstellen of onderdelen polijsten interesseerde me niet, maar ik wilde wel weten hoe die dingen werken. Mijn omgeving vond dat ongewoon en zocht de verklaring bij mijn ouders. Die hebben je in die richting geduwd, luidde hun verklaring. Toch kwam de interesse voor mechaniek uit mezelf. Mijn vriendinnen waren fan van Michael Jackson, ik van horlogemakers als Breguet.

IK WAS ZESTIEN TOEN IK IN ZWITSERLAND ARRIVEERDE. Een moeilijke stap maar ik had geen keuze : de beste opleiding voor horlogemakers zat in La Chaux-de-Fonds. Uit noodzaak en liefde voor mijn vak ben ik er gebleven, ondanks de enorme mentaliteitsverschillen tussen Zwitsers en Parijzenaars. Maar buiten mijn werk bindt niets me aan La Chaux-de-Fonds en in het weekend trek ik er zoveel mogelijk op uit met het gezin.

IK ZOU GRAAG GOED KUNNEN TEKENEN. Ontwerpers die genoeg hebben aan enkele pennentrekken, daar ben ik jaloers op. Ik vul voortdurend schriften met technische schetsen, maar erg mooi zijn die niet (lacht).

EEN MECHANISME ONTWIKKELEN IS EEN ZWANGERSCHAP DIE VIJF JAAR DUURT. Het moment waarop je de afgewerkte uurwerken voorstelt, voelt aan als een verlossing. Temeer omdat projecten tot dan topgeheim zijn. De beoordeling door collectioneurs en andere horloge-experts maakt me zenuwachtig maar ik kijk er ook naar uit. Een passie is pas echt een plezier als je ze kunt delen met anderen.

IN EEN BINNENWERK IS GEEN PLAATS VOOR EMOTIES. Het enige wat telt, is of het plaatje technisch klopt. Het geslacht van een horlogemaker heeft met andere woorden geen belang. In mijn team vormen vrouwen een minderheid maar daar houd ik bij aanwervingsgesprekken geen rekening mee.

DE ZWITSERSE HORLOGERIE IS EEN APART MILIEU. Een FranƧaise uit de grote stad die in La Chaux-de-Fonds horlogemechanismen ontwikkelt : dat vinden velen vreemd klinken. Na elf jaar bij Cartier gaat het beter dan toen ik net mijn diploma had, maar als vrouw in een technisch beroep moet ik me telkens opnieuw bewijzen.

J’AI LA TƊTE DURE. Zonder doorzettingsvermogen en standvastigheid kom je er niet in de horlogerie, want de ontwikkeling van een nieuw kaliber vergt jaren. Waar ik mijn zelfzekerheid haal ? Ik had het geluk dat ik op jonge leeftijd al veel gelezen had en technisch onderlegd was. Ik zit nog altijd met mijn neus in de boeken, want voor een horlogemaker is kennis van de geschiedenis een noodzaak.

IK KOM TOT RUST IN DE TUIN. Om mijn hoofd op te ruimen, is er niets beter dan mijn rozen te verzorgen. Mijn tuin is geen hoogvlieger maar het genot is er niet minder om.

HET ZOU ME PLEZIER DOEN MOCHTEN MIJN KINDEREN DE FAMILIETRADITIE VOORTZETTEN. Mijn zoontje en dochter zijn nu negen en vijf jaar en het gaat alvast de goede kant op. Mijn dochter knipt horloges in papier en voor mijn zoontje heb ik onlangs een plastic wekker gekocht. Ik ben dus goed bezig (lacht).

Carole Forestier-Kasapi (43) creĆ«erde in de eerste jaren van haar carriĆØre onder meer binnenwerken voor Zenith en Audemars Piguet. In 1999 ging ze aan de slag bij Cartier, waar ze een dertig man sterke ploeg leidt.

Info : www.cartier.com.

DOOR WIM DENOLF – FOTO PIET GOETHALS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content