De wereld zit vol spannende dingen, van de berenjacht tot cunnilingus. Toch moet er tijdens de schepping ook een mistroostigaard aan de onderhandelingstafel hebben gezeten die een flinke vinger in de pap had en die zei : “Ik eis ook een overvloed aan saaie dingen om de dagen en de nachten van de mensen te vergallen.”

Op dat moment werd het stof uitgevonden, dat wekelijks moet worden afgenomen. Op dat moment ontstond het concept dat kleren bevuild raken en telkens opnieuw moeten worden gewassen. Op dat moment werd de activiteit bedacht die ik op deze glorieuze ochtend dien te verrichten in de woning van mijn moeder : de batterijen in rookmelders vervangen. Die produceren al een hele tijd schrille biepjes om er de aandacht op te vestigen dat zij bijna leeg zijn, en dus geen kik meer zullen geven zelfs al zou het huis in vuur en vlam staan.

Wat in één moeite door ook vandaag gedaan moet worden is naar het carrosseriebedrijf rijden, om de rechterflank te laten herstellen van mijn auto die in de loop van zijn lange leven deerlijk is toegetakeld. Samen hebben wij ruwweg naar de maan gereden, of zo’n negen keer rond de aardbol. Ik kan geen wezen van vlees en bloed bedenken met wie ik zo innig verstrengeld een even indrukwekkende afstand afgelegd heb.

De route naar de carrossier bestaat overwegend uit snelweg. Als ik op de derde strook rijd – altijd gehaast, altijd benauwd de tijd te zien ontsnappen – dan werpt de laagstaande zon schaduwen op mijn baanvak van vrachtwagens die mij vanuit de andere richting tegemoet razen. Geen mens is bij mijn weten ooit door een schaduw vermorzeld. Toch is het beklemmend die schaduwen op je af te zien komen, ze dwars door je heen te voelen gaan om dan ergens achter je aan de einder op te lossen. Het geeft een akelig gevoel om door die karavaan van schaduwen te worden aangereden, zoals het sommige mensen al een akelig gevoel geeft om over onheil te spreken dat zich zou kunnen voordoen. Zij voelen dan de drang om hout aan te raken, al dan niet begeleid door kreten als ‘afkloppen !’, ’touchons du bois’ of ’touch wood’. Geen mens weet waarom die woorden in vreemde talen moeten worden uitgesproken – wellicht verstaat het noodlot geen Pajottenlands of Iepers.

Ik moet aan de jeugdboekenschrijver denken, die door het wiel van een vrachtwagen werd vermorzeld dat van over de middenberm kwam gesprongen. Het maakte een gek dansje om dan stuiterend in zijn voorruit terecht te komen. De frivoliteit der schikgodinnen. Ik laat de snelheid terugvallen en wijk uit naar het rechterbaanvak, waar ik zicht heb op koeien met leb- en boekmagen en op de achterkanten van vrachtwagens. Daarop is een ijsbeer te zien en allerlei namen, van Cobelfret tot Smurfit Kappa. Er is ook een camion met de belofte van ‘Uitzonderlijk Vervoer’. Geen vervoer kan mij uitzonderlijk genoeg zijn en ik verbeeld mij al het transport van flipperkasten, hoerenkasten of een complete bunker van de Atlantikwall. Bij nader inzien blijkt het vervoer niet veel uitzonderlijker dan een betonnen wenteltrap van Willy Naessens. Niet half zo spannend als de berenjacht of cunnilingus.

Enigszins teleurgesteld bereik ik afrit nummer 27. Op een steenworp afstand ligt nu het bedrijf van carrossier Gino, in de streek ook genoemd : de builenklopper. Hij zal vakkundig de sporen verwijderen van een recente domme aanrijding waarbij ik geheel in mijn recht was, alsook enige overblijfselen van langer geleden strapatsen.

Op dezelfde manier ongeveer moet er een plek bestaan waar builen en blutsen van de ziel verwijderd worden – desnoods na verloop van een periode waarin men over een vervangwagen kan beschikken, om dan weer splinternieuw, gladgepolierd en ontkreukeld het vervolg van de tocht aan te vatten.

jp.mulders@skynet.be

JEAN-PAUL MULDERS

Geen vervoer kan mij uitzonderlijk genoeg zijn en ik verbeeld mij al het transport van flipperkasten, hoerenkasten of een complete bunker van de Atlantikwall