Bruno,

Ik ben geen wijnkenner en ik zoek de Belgen niet op – ik loop ze tegen het lijf. De dromers en de doorzetters. Zo zat ik gisteren opeens tegenover Bauduin Parmentier op het Château La Dorgonne.

“De meesten wagen de stap niet, er is altijd wel een excuus om thuis te blijven, en sommigen houden er gewoon van om te blijven dromen. Dat is mijn stijl niet en toen ik 42 werd, stapte ik in mijn auto, laadde mijn hond en mijn drie kippen in en vertrok. Ik liet alles achter mij, want il faut se faire une nouvelle vie sans passé.

Eerst streek hij neer in de Var, maar vond het leven er te hard. In 1998 ontdekte hij met enkele investeerders een domein in La Tour d’Aigues dat aan een oude familie uit Marseille toebehoorde. Een familie die in betere tijden een renstal en windmolens bezat en het domein onderkomen had achtergelaten met een overwoekerde wijngaard. Bauduin wierp zich met al zijn energie op de restauratie en greep de gelegenheid aan om een bioactieve aanpak toe te passen.

“Ik heb geen kinderen om iets na te laten, maar ik koos voor duurzaamheid en voor een ethische aanpak. Ik hou van de natuur, van de smaak van een echte tomaat, j’aime ce qui est propre. En ik wilde de natuur de gelegenheid geven om zichzelf uit te drukken, door de harmonie te herstellen die helemaal teloorgegaan was. Wijnbouwers staan onder enorme druk van het industriële apparaat. Dat dicteert een programma om zijn producten te slijten, in ruil voor een gemakkelijker leventje en minder werkuren. Dat lukt nog ook, omdat men de mensen heeft wijsgemaakt dat het échte leven pas na de werkuren begint, en de 35-urenweek heeft doorgedrukt. Nu zitten die mensen in dat zogenaamde echte leven uren naar de televisie te kijken en te versuffen, terwijl hun grond langzaam vergiftigd raakt en sterft.

Ik plantte met mijn neef Nicolas zes hectare wijnstokken aan, en 2500 olijfbomen – altijd volgens de bioactieve methode, die gezonder vruchten oplevert die vanzelf beter bestand zijn tegen ziekten. Op voorwaarde dat je altijd alert blijft, il faut toujours être disponible. Zeker tijdens de oogst, want als het fruit rijp is, moet het geplukt worden, en nog snel ook. Dan moet je 150 plukkers dirigeren, motiveren, een werkritme meegeven, en soms naar huis sturen. Dat is hard, maar je krijgt zoveel terug en je vergeet nooit meer de reuk van fermenterende druiven.”

Het domein ligt er prachtig bij, en Nicolas straalt. Hij is hier een paar jaar geleden neergestreken, heeft een familie opgebouwd en zijn oom geholpen. Maar het is knokken geweest, ook om de wijn aan de man te brengen. Eerst in de buurt, later in de hele Lubéron, tegenwoordig tot in Aix en Marseille.

“Niets gaat vanzelf, want de bewoners van de Sud-Lubéron zijn boeren en boeren zijn hard zoals het leven hier – met extreme temperaturen zowel ’s winters als in de zomer. Hun liefde gaat in de eerste plaats uit naar hun jachthonden. Maar je moet respect opbrengen, en respect verdienen, dat is fundamentel. Ook en vooral respect voor de grond en voor het product en dat dwingt tot nederigheid. Et il faut aimer la solitude et la campagne.”

Bij het afscheid pookt Bauduin het vuur in de haard op en glimlacht.

“Les plus belles histoires, sont des histoires d’amour.”

Maar dat wisten jij en ik natuurlijk al, Groeten en een kus voor Liselotte,

Château La Dorgonne, La Tour d’Aigue

April 2008

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content