Brahim (Popidool)

Ik was twaalf toen ik mijn eerste gitaar kreeg. “Begin hiermee”, zei mijn moeder, “dan zullen we later wel zien.” Maar het was een microbe. Na de schooluren zat ik voortdurend hier op de zolder, die nu mijn studio is. Dankzij mijn ouders voltooide ik mijn humaniora, maar verder mocht alles. Ik leerde de pianoakkoorden en de drums, en na de talentenjachten in de streek wilde ik meer.

Idool was een spoedcursus bekend worden. Ik was gewoon de clown van dienst, een gimmick : Brahim met de muts, de baggy pants. Dat hiphopimago vloekte van alle kanten, maar mensen uit het vak zeiden dat het publiek erom vroeg en ik geloofde het. Ik had er kunnen uitstappen, dat klopt, maar toch. Willen de platenfirma’s instantidolen om uit te persen en dan on to the next one, of artiesten met een levenslange carrière ?

Mijn eerste plaat zet ik nog zelden op. In dat geluid zit weinig van mij of de neosoul die ik thuis maak. Ik schrijf al nummers sinds mijn twaalfde, nu ook vaak met collega’s in Nederland en Groot-Brittannië. So into You en What I like about You gaan in de goede richting, maar de overgang vergt tijd. Ik merk wel dat de mensen me nu geloven. Ze zijn mee omdat ik zelf gitaar speel en achter de toetsen zit, omdat het mijn muziek is. Dat geeft me meer voldoening dan een nummer één. Zo’n monsterhit moet toch uit jezelf komen, en ik kan goed wachten.

’s Ochtends ga ik lopen en fietsen, ’s avonds doe ik krachttraining. Het is een gewoonte. Aan anabolica of zo begin ik niet, Moeder Natuur heeft me gewoon deze lichaamsbouw en een karakterkop gegeven. Of ik mezelf knap vind ? Veeleer intelligent, hoop ik. Dat brengt je verder in het leven.

Ik ben geen versierder. Ik spreek zelden een meisje aan. Op school sprak ik ook niet zo goedkoop over seks, en de verhalen over aids remden me af. Ik dacht te veel na. Maar hier in Torhout zag ik de mooie meisjes wel lopen, natuurlijk.

Als ik trouw, is het voor altijd. Ik zou nooit hertrouwen als het misloopt met de ware. Maar dat is niet voor meteen – 28, 29 jaar lijkt me ideaal. Zolang mijn eigen leven maar op poten staat voor ik met iemand anders aan nieuw leven begin.

Mijn vader is moslim, mijn moeder niet. Ze zijn het beste bewijs dat culturen kunnen versmelten. Ik ben vrijzinnig opgevoed in het gemengd onderwijs, zoals mijn zus, maar ik had wel vragen. Ik zag mijn vader bidden en de ramadan doen, en ik wilde weten waarom. Zo ben ik mettertijd zelf moslim geworden. Ik lees vaak in de Koran ’s avonds, als ik alleen ben, maar ik schreeuw het niet van de daken. Ik draag mijn geloof in mijn hart, en uiteindelijk maak ik mijn eigen keuzen. Ik zweer mijn oorbel niet af omdat de letter van de wet dat zegt.

Ik hou niet van alcohol en drugs. Voor mijn vrienden is dat tof, want ik zorg dat ze veilig thuis raken. Als ik al op stap ga, want ik ben even gelukkig in de studio. Zolang iedereen zijn grenzen maar kent. Als stomdronken types luidruchtig worden, stap ik op. Zelfbeheersing is belangrijk, ook voor mezelf. Als ik emotioneel word, kan ik fel zijn.

Ouders horen hun kinderen te volgen. Ik ben nu klaar om op eigen benen te staan en dichter bij Brussel te gaan wonen, maar dat zit er wel ingebakken. Van mijn ouders mocht ik fuiven en jammen, maar ze keken erop toe dat ik geen foute vrienden had. En zo hoort het in een maatschappij waarin alles te koop is. Jongeren zijn kwetsbaar voor mediamanipulatie.

Oude bekenden zeggen me dat ik zo serieus ben. Alsof ze me niet kunnen volgen. Alles gaat ook dubbel zo snel de laatste jaren : de afspraken, de ontmoetingen. Ik ben ook graag onder mensen. Als ik in de auto zit met vrienden, wil ik altijd praten. Over de toestand in de wereld en de toekomst, over het hoe en het waarom – altijd maar vertellen.

Ik wil iets te zeggen hebben. Spreken voor mensen die dat zelf niet kunnen, zei ik altijd. En toch bedank ik voor een voorbeeldfunctie. Als de flikken je dan pakken wegens overdreven snelheid, staat iedereen klaar met de hakbijl. Terwijl ik alleen mezelf kan zijn.

Brahim Attaeb (24) was Idool-kandidaat in 2003 en nam inmiddels twee keer deel aan Eurosong. Na de schoolbezoeken van vorig jaar (op vraag van de Vlaamse overheid) is hij ook dit jaar boegbeeld van de Damiaanactie. Dit najaar verschijnt zijn derde album.

Door Wim Denolf / Foto Guy Kokken

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content