Mathieu Ricard haalde in ’72 een doctoraat in de moleculaire biologie. Een diploma waar hij weinig zou mee doen, want kort nadien vertrekt hij naar Tibet om boeddhistisch monnik te worden. Vandaag werkt hij als tolk voor de Dalai Lama. De vader van Ricard is de Franse filosoof Jean-François Revel, een agnosticus die sceptisch staat tegenover de dingen waar zijn zoon mee bezig is. Maar die ook wel beseft dat het westerse denken in een en ander is tekort geschoten. Jarenlang zijn vader en zoon elkaar blijven ontmoeten, maar een diepgaand gesprek over hun tegenstellingen was er nooit van gekomen. Nu zijn ze, ergens in Nepal, een maand bij elkaar gaan zitten om te praten. Het resultaat is De monnik en de filosoof, een subliemediscussietekst van bijna vierhonderd pagina’s. Om lang over na te denken. (Asoka, 890 fr.)

James Turnbull studeerde in Londen aan de Wine & Spirit Education Trust en verhuisde zo’n tien jaar geleden naar Frankrijk waar hij proeverijen en wijnreizen organiseert. In Champagne, de beroemdste huizen doet hij het verhaal van negentig champagnes, die volgens hem de beste zijn. Hij vertelt de geschiedenis van het merk, geeft informatie over de geologische gesteldheid van de wijngaard, vermeldt de vinificatiemethoden, en geeft adviezen voor de combinatie van champagne met gerechten. In de adressenlijst achteraan wordt vermeld of je ter plaatse kan kopen en wat de prijs ongeveer is. (De Lantaarn, 1798 fr.)

Catch-22, een meesterlijk verhaal over wreedheid, humor, vriendschap, en bedrog, steunde op belevenissen van Joseph Heller (76) in de periode dat hij vliegenier was en vanop Corsica vluchten uitvoerde. We lezen het allemaal, maar niet zo uitgebreid als je wel zou willen, in Terug naar Coney Island. Het zijn herinneringen van Heller aan zijn jeugd op het voor Europeanen magische stukje New York. Zijn moeder en vader waren Russische inwijkelingen. Heller schrijft heel teder over zijn broer en zus die allebei van een andere moeder waren. En ook over de afwezige vader. Heller neemt de tijd voor zijn verhaal. Hier en daar geeft hij wat uitleg over zijn werk (bijvoorbeeld waarom Catch-22 niet Catch-18 is geworden), maar vooral is Terug naar Coney Island het vriendelijke verhaal van een oudere man. (Anthos, 990 fr.) FB

Stijn likt aan de spiegel. Een stukje kaas spuugt hij uit, Stijn wil alleen maar koekjes eten. Nee, Stijn is niet stout. Stijn is anders. Zijn zusje Kaat begrijpt er niks van. Marleen Vanvuchelen beschrijft hoe verschillend de autistische Stijn wel is. Niks geen belerende toon: kleuters en jonge kinderen ontdekken samen met Kaat wat dat anders-zijn inhoudt. In zijn simpelheid is dit verhaal ontroerend mooi. En zo ook de tekeningen van Ingrid Godon. (Lannoo, 495 fr.) HV

Magnum-fotograaf Elliott Erwitt zat zijn verzameling foto’s te bekijken en ineens viel het hem op dat op heel veel daarvan honden te zien waren. In het boekje Honderden honden bracht hij ze bijeen. Als u ook niets onnozeler vindt dan een hond met een broekje aan, een poedel die net een bad heeft genomen, of een keffertje dat met zijn kop uit een draagtasje steekt, dan is dit niks voor u. Maar viervoetervrienden zullen er zeker vele oh’s en ah’s bij slaken. Luister naar P.G. Wodehouse die er een kort tekstje bijschreef: “Wat zijn dit schitterende foto’s. Hun aanblik doet een mens goed. Er is niet één model in deze portrettengalerij dat je hart niet doet smelten.” (Thoth, 598 fr.)

CITAAT

Hij voelde zich als Jezus die in de Tempel discussieerde met de schriftgeleerden en alle toehoorders verbaasde door zijn kennis. Later wist hij dat zijn hoogmoed zich had vergist. Niet hij heeft gelijk die zijn tegenstander met welgekozen woorden uitschakelt, maar hij die door een even moeizame als eenzame studie de waarheid in zichzelf vindt.

(Uit: “De Phoenix”, een buitengewoon erudiete, filosofische roman van Paul Claes. Hoofdfiguur is de neoplatonicus Pico della Mirandola die o.a. met de hulp van de kabbala een moord oplost.)

Onder redactie van Pol Moyaert