Antiquairs, architecten, decorateurs en antiekverzamelaars geven maar zelden hun adressenboekje prijs. Ze vertellen je nooit waar ze hun oude schilderijen, meubels en Delfts aardewerk laten restaureren. Met veel moeite kom je te weten waar je artisanaal gemaakte passementerie vindt, of wie oude zetels met stof overtrekt. Drie kunsthistorici, Lise Coirier, Yves Robert en Gian Giuseppe Simeone, en een handvol medewerkers bundelden alle geheime adressen van de restaurateurs en de ambachtslui van Brussel in de gids Métiers d’art. Dit fraai uitgegeven adressenboekje telt liefst 500 adressen van professionele ambachtslui en neemt ook dertig verschillende metiers onder de loupe. (Best of Publishing, 790 fr.) PS

“Hoe maak je van gras toch nog iets lekkers? Met een koe. De koe eet het gras, wij eten de koe”, schrijft Midas Dekkers in een van de verhalen uit De verboden vrucht. Een bundeltje culinaire kortverhalen met werk van onder anderen Roald Dahl, Ruth Rendell, Kurt Tucholsky, Louis Paul Boon, Godfried Bomans en nog een twintigtal andere auteurs.

Charles Bukowski is in de bundel vertegenwoordigd met Biologische kalkoen. Een verhaal waarin Bukowski zoals gewoonlijk met kaas rondrijdt en sprankelt met dialogen als “Heb je altijd vrouwen gehad die twintig of dertig jaar jonger waren dan jij?” “Niet toen ik in de twintig was.” Mooi bundeltje, niet in een keer verorberen. (Het Spectrum, 395 fr.) FB

Sergio Leone, John Keats, de maîtresse van Mussolini, de apostel Petrus: ze liggen allemaal in Rome begraven. Naast ontelbare andere hele of halve beroemdheden. Maar een begraafplaats als Père-Lachaise in Parijs heeft Rome niet. Pausen, koningen, schilders, schrijvers liggen verspreid over een heel aantal dodenakkers. Uit eerdere boeken is al gebleken dat de Nederlandse publicist Wim Zaal de eeuwige stad perfect kent. Rust in Rome is een nieuw bewijs van zijn kunnen. Het boekje is niet alleen een perfecte gids voor plaatsen van eeuwige rust, je kan het ook heel mooi gebruiken als wegwijzer naar een paar minder bekende plekjes voor de korte rust: restaurants, bars, cafés. En ook in een luie zetel is Wim Zaal best leesbaar. Bijvoorbeeld omwille van de leuke anekdotiek.

Zo vond hij niet alleen de begraafplaats van een vadermoordenares, maar ook nog van iemand die op zijn graf alleen maar ‘wereldkampioen’ heeft staan. Het moeten niet alleen maar beroemdheden zijn. (Elmar, 690 fr.) FB

Terug van weggeweest: inspecteur Canardo van Sokal. Na bijna vijf jaar is de aan drank verslaafde Humphrey Bogart-achtige eend vastbesloten af te rekenen met aartsvijand Raspoetin, een wrede sigaren rokende kat. In Het meisje dat droomde van de horizon belandt Canardo ergens in de woestijn in een motel. De bewoners houden er vreemde gewoontes op na en als ook nog de bekende actrice Pamella Johnson plots de kop opsteekt, loopt het uit de hand. Maar Canardo blijft een koele euh… eend; hij heeft immers een taak te vervullen. Sfeervol, neerslachtig, vrolijk, wreedaardig en spannend tegelijk. Want Sokal voorziet een tragisch einde voor Europa’s belangrijkste anti-held. Of toch niet? (Casterman, 295 fr.)

CITAAT

Om aan geld te komen werkte ik soms ’s nachts in de Hallen. Als ik het vereiste werkschildje had veroverd, rolde ik de hele nacht kazen als karrewielen naar de kramen of liep achter een hoog opgeladen steekwagentje vol kratten en kisten naar de vrachtwagens die klaar stonden te vertrekken naar markten en warenhuizen. Farida had weer een baan als danseres-stripteaseuse op de Place Pigalle gevonden, werkte ook tot diep in de nacht. ’s Ochtends bij ontwakend daglicht zagen wij elkaar weer en vielen in elkaars armen in slaap. Het leven van een kunstenaar vraagt offers. Maar ’s avonds, gewassen en geboend, flaneerden wij langs de terrassen, aten bij La Rotonde of dronken een glas bij Le Flore. Want de boog kan niet altijd gespannen zijn. Ook niet voor een arme kunstenaar. Die les had ik wel van Modigliani geleerd.

Uit: “De venus van Montparnasse”, een bundel literaire reportages van Jan Cremer. De Bezige Bij, 450 fr.

Pol Moyaert