Sommige krantenberichten ontsnappen aan de aandacht, al was het maar omdat ze makkelijk overschaduwd worden door Big Brother en co. De inhoud van de bewuste artikelen mag dan schokkend zijn, ze zijn niet echt nieuw en de titels bekken niet sensationeel. Als gespreksonderwerp in het cafƩ of op de trein maken ze helemaal geen kans. Nee, dan liever het Huis van Vilvoorde! Rapporten van Unicef en Amnesty International behoren tot die categorie van minder gesmaakte lectuur. Zelfs als de ellende met een prachtige kleurenfoto en een uniek lijdensverhaal wordt gepresenteerd, kost het moeite om het met onderzoeksgegevens gestoffeerde bericht tot het einde door te lezen. Cijfers over onrecht gaan er zo moeizaam in, ze verteren niet. Ook niet als dat onrecht zich vlak voor onze neus afspeelt.

Want wie leest meteen een artikel met de weinig opwindende titel Tienduizenden invaliden leven op rand van armoede? Gehandicapten zelf, misschien? Hun familieleden of verzorgers? Het bericht (in De Standaard) maakt nochtans melding van een niet onbenullig feit: in ons welvarend landje leven 17.900 gehandicapten van een uitkering die lƔger ligt dan het bestaansminimum. Anders gezegd: 17.900 mensen zijn niet alleen ziek en/of hulpbehoevend, maar ook nog armer dan de armsten onder ons. Al even kras was de mededeling dat de financiƫle achterstand die gehandicapten eerder al opliepen, de voorbije tien jaar nog toegenomen is. Faits divers?

Onze welvaartsstaat vertoont nog eigenaardige trekjes. “Arme mensen gaan vroeger dood dan rijke”, stelde minister van Sociale Zaken Frank Vandenbroucke begin dit jaar. Op basis van het rapport- Peers kwam hij tot de conclusie dat de sociale ongelijkheid in de volksgezondheid was toegenomen. Later op het jaar volgde uit die sector alweer een onthutsend rapport. Het Pasteurinstituut had becijferd dat mensen uit de lagere sociale klasse niet alleen vroeger sterven, maar ook tijdens hun leven gedurende langere perioden ongezond zijn. Vrouwen tegen de armoedegrens kampen maar liefst 21 jaar mĆ©Ć©r met gezondheidsproblemen dan beter gesitueerde dames. Bij de mannen bedraagt het verschil 12 jaar. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier niet over derdewereldlanden, maar over BelgiĆ«.

Ziekte kan in Ɣlle lagen van de maatschappij onverbiddelijk hard toeslaan, toch maken de cijfers duidelijk dat gezondheid een luxe is en dat er nog altijd mensen ziek worden en doodgaan omdat ze onvoldoende centen hebben. Verbijsterend toch?

Minister van Landbouw Jaak GabriĆ«ls heeft makkelijk praten als hij – verwijzend naar het gewijzigde consumptiegedrag na de dioxinecrisis – zegt dat mensen bereid zijn om meer te betalen voor BSE-vrij vlees. Wie rondkijkt op de bio-afdeling in het warenhuis, weet wat dat betekent. De kwaliteitsbewuste consument draagt opvallend vaak bont. Bio is niet alleen een ecologische keuze, voor velen is het een nieuw luxeartikel. Net als de relaxerende massage, een bezoekje aan de therapeut of de rookstoppil.

Ik wil u niet enerveren, maar hier ligt nog een studie. De UIA onderzocht ons “geefgedrag” en wat blijkt? Zieken en invaliden geven gemiddeld mĆ©Ć©r aan goede doelen dan gezonden. Gevraagd naar de reden van de krenterigheid, antwoordt tien procent van diegenen die niets geven, maar wĆ©l over een inkomen van meer dan 90.000 frank per maand beschikken: Ik heb geen geld.

Misschien moet die bevolkingsgroep maar eens gaan betogen en opslag eisen. Wie weet, kan er de volgende keer toch iets af voor een ander?

Zo, dit moest me even van het hart. Over naar het huis van Big Brother.

JOHANNA BLOMMAERT

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content