Een flat met het palet van de zee : de zetels en vloeren hebben de kleur van zand en schelpen, de glaspartijen weerspiegelen lucht en water.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde

Aan onze kust moet je bijna bovenop een flatgebouw klimmen om nog ongestoord enkele kilometers ver te kunnen kijken. Overal botst je blik op gebouwen die het gezicht belemmeren. Niet zo in deze flat aan de Westkust, waar je door de vele vensters met uitzicht op het water, het strand en de duinen, het gevoel krijgt helemaal door de natuur te worden omringd.

De structuur van de flat doet ook denken aan een rivier die uitmondt in zee, omdat je eerst door een donkere hal moet, voor je belandt in de heldere woonkamer waar de zee alom tegenwoordig is. Het grootste nadeel van de constructie, namelijk dat de voordeur niet recht tegenover de metalen deur naar de living ligt, werd door het architectenbureau Robbrecht en Daem omgebogen tot een pluspunt : de vestiairekast in de inkom kreeg een holle lijn mee, waardoor je als het ware met de stroming meegevoerd wordt naar het licht toe. Paul Robbrecht heeft het gebouw niet zelf ontworpen, maar hertekende wel de opbouw van het interieur van deze flat.

In de grote woonkamer kom je meteen onder de indruk van het landschap, dat het allermooist is bij valavond en als het eb is. Dan is het strand enorm breed en weerkaatsen de laatste zonnestralen in de achtergebleven plassen. Rond die tijd verschijnen ook ruiters op het strand die galopperen langs de waterlijn.

Maar ook bij stormweer met hoge golven en een lucht vol grijze wolken moet het hier heerlijk toeven zijn. Kunstschilder Louis Artan, de impressionist die als geen ander grauwe zeezichten kon borstelen, zou het hier ongetwijfeld naar de zin hebben gehad.

De hele flat is trouwens in dit Noordzeepalet geschilderd, zodat de aankleding helemaal opgaat in het landschap. De kleuren van sommige zetels verwijzen naar de grauwe lucht, de warmgetinte vloer naar het zeezand. Dat zandkleur wordt in alle toonaarden opgediend, van grijs tot diepgeel. Alleen het groene helmgras ontbreekt.

Voor de inrichting van de flat tekenden verschillende auteurs en ook de bewoners hadden een belangrijke inbreng. Bijna de volledige opschik, van gordijnen tot en met de lambriseringen en muurkasten, is een realisatie van het interieurbureau Neo Selon Neo. Maar het meubilair en de meeste lichtarmaturen werden door interieurarchitect Axel Verhoustraeten gekozen. Het werk van verschillende bureaus combineren is geen sinecure, omdat ze ieder een eigen profiel hebben : de architecten Robbrecht, Daem en Verhoustraeten zijn uitgesproken hedendaags georiënteerd, terwijl Neo Selon Neo romantischer is. Het resultaat laveert tussen beide tendensen in. Het interieur is modern, maar niet avant-gardistisch. Zachte kleuren en eerder klassiek ogend meubilair zwakken het harde minimalisme af. Een bewuste keuze van de bewoners die de flat ook tijdens de winter betrekken. Onder een donkere hemel zou een te strak ingericht interieur minder gezellig zijn.

Het meubilair is perfect gekozen. De ontwerpen van de Franse designer Christian Liaigre wortelen immers eerder in de decoratieve art-decostijl van de jaren ’30 en ’40, dan in de zakelijke stijl van Charles Eames of Norman Foster. Toch is dit een opvallend sobere flat met een krachtige stijl. Daar zorgen het simpele grondplan en de minimale opschik voor.

De grote kamer aan de zeekant heeft een zithoek, een eethoek en een bibliotheek. Via een iets smallere doorgang kom je in de keuken. Die is opvallend bescheiden van stijl, zeker geen luxueus kookhuis. De kasten, ontworpen door Robbrecht, zijn van gewoon eikenhout. De artisanale faiencetegels komen uit Marokko, en er werd zelfs een oude, gerecupereerde wasbak herbruikt.

In de woonkamer wordt het ruimtegevoel nog geaccentueerd door de prachtige vloer, gemaakt uit antieke kaasplanken die opvallend breed en lang zijn.

De slaapkamer daarentegen is compact opgevat, met achter het bed een kleine dressing, en achter een schuifdeur de natte cel. Omdat deze kamer niet uitgeeft op zee, maar wel op de duinen, kozen de decorateurs van Neo Selon Neo voor een zacht palet : de gele tinten verwijzen naar het duinzand. In de badkamer zorgen marmeren plinten voor een iets luxueuzer accent. Daarvoor werd geel marmer uit Spanje gezandstraald. Het resultaat is een schrale steen die mooi patineert.

Links : de inkomhal met de holle vestiaire, ontworpen door Paul Robbrecht. Rechts : de sober gemeubileerde keuken, met tafel en stoelen van Liaigre, biedt een schitterend zicht op zee.

Links en rechts onder : de badkamer met zachte zandkleuren is ontworpen door Neo Selon Neo. De marmeraccenten zorgen voor een luxueuze toets. Rechts boven : het ruime terras vormt eigenlijk een extra leefruimte.