Ik ben normaal niet iemand die souvenirs koopt, maar toen ik enkele weken geleden in België was, kon ik het niet laten. Een souvenir is misschien veel gezegd. Ik kocht ‘het’ in mijn ouderlijke gemeente op de wekelijkse markt. Daar, midden tussen de degelijke onderbroeken en onderlijven voor noeste boeren en werkmannen, zag ik het voorwerp van mijn begeerte: een Sloggi-slipje, zo eentje dat de billen luchtig laat. Ik kocht er twee: een zwart en een wit. U weet dat ik in Amerika woon. De Sloggi-reclame waarop de achterkanten van een rijtje gebruinde juffrouwen me al bij het landen in Zaventem toelachten, had me onmiddellijk in haar greep. Ik zag ze nog vaak tijdens mijn drie weken in het land. Het merkwaardigste vond ik niet de reclameaffiche zelf, maar het feit dat ze zo te zien geen aanleiding gaf tot opstoppingen. Ik bedoel dit letterlijk. Ik woon in een land waar zo’n mild-uitdagende foto verschrikkelijk veel blikschade zou veroorzaken. Bloot kan hier nog lang niet in wat men mainstream advertising noemt, de reclame waar het oog van de gemiddelde burger en zijn gezin op kan vallen. Ook geen halfbillenbloot zoals in de Sloggi-reclame.

“I’m looking for thongs”, zei ik zo’n tien jaar geleden tijdens een bloedhete New Yorkse zomer aan de verkoopster in de lingerieafdeling van Saks Fifth Avenue. Ze bekeek me, alsof ik haar een oneerbaar voorstel had gedaan dat ik onverwijld op de vloer, voor het oog van haar deftige klanten, wou uitvoeren, terwijl ik enkel een tanga wou kopen. “Our clientele is not interested in this kind of merchandise”, antwoordde ze met ijskoude stem. Daarop keerde ze me hautain de rug toe.

Enkele dagen geleden was ik op een zwoele dag weer in de lingerieafdeling van Saks Fifth Avenue. Daar lagen ze, prominent geëtaleerd tussen een enorm assortiment van damesslipjes: hele stapels van de hier ooit vermaledijde thongs en zelfs G-strings. Is Saks Fifth Avenue de pornotoer opgegaan? Bijlange niet. Thongs zijn, ongelooflijk maar waar, sedert enkele jaren het snelst groeiend segment van de jaarlijks twee miljard dollar waard zijnde vrouwenslipjesmarkt. De tijd dat een Amerikaanse haar thongetje moest kopen in sekswinkels of via sekscatalogi is voorbij. Elke respectabele ondergoedwinkel verkoopt ze nu.

De cijfers zijn verfrissend. De verkoop van billenbedekkende damesslipjes is slechts met 10 procent gestegen sedert 1996, terwijl die van thongs meer dan verdubbeld is. Limited Inc, Amerika’s tweede grootste lingerieverkoper, verkocht verleden jaar 14 miljoen thongs, goed voor 40 procent van zijn totale slipjesverkoop. Het beste teken dat de sexy thongs in de lift zitten, is dat ze nu ook al in grote maten te krijgen zijn. Ik bedoel ‘Amerikaans groot’, dus maten van ver in de 40 en erboven. Dat is maar goed. Dikke tot heel dikke Amerikaanse vrouwen kunnen al lang hun waren paraderen in strakke jeans en jurken die ze in plus-size-winkels kopen. Nu kunnen ze tenminste, net als hun slankere zusters, ook zonder die lelijke aftekening van hun onderbroek voor ons uit paraderen.

Wat is er aan de hand in dit puriteins land? Voelen Amerikaanse vrouwen zich beter in hun vel? Heeft Monica Lewinsky hen een duwtje in de rug gegeven nadat ze Clinton bijna van zijn presidentiële stoel deed vallen toen ze vier jaar geleden haar jasje optilde en hem de bandjes van haar thongs toonde? Beginnen Amerikaanse vrouwen iets te leren van het grotere gemak waarmee Braziliaanse of Europese dames hun billen ontbloten? Het is intrigerend. We hebben het tenslotte over een kledingstuk waarvan veel mensen zeggen dat ze het niet erg comfortabel vinden. Aan agressieve reclame voor thongs kan het ook niet liggen. Pas in februari van dit jaar drukte de New York Times zijn allereerste advertentie voor het dingetje af. Het was een zedige foto van de zijkant van een meisje in een Donna Karan-beha en thong. Zoals ik al zei, een volle bilpartij à la Sloggi kan hier nog niet. Zelfs Frederick’s of Hollywood, een sexy-lingerie-postorderbedrijf dat al sinds 1981 thongs verkoopt, heeft nog nooit een foto van billen in hun volle glorie durven afdrukken in zijn catalogus.

Ondanks het thong-succes heeft Amerika het nog moeilijk met ontblote billen. Hou dit in gedachten mocht u toevallig een reis hebben geboekt naar Mannatee County in Florida. Daar werd onlangs een reglement goedgekeurd dat bepaalt dat zwembroekjes minstens een derde van de billen dienen te bedekken. Wat een heleboel vragen doet rijzen. Hoe zal de politie de overtredingen precies vaststellen? Zullen verdachten op hun buik moeten gaan liggen of rechtstaan om de verhouding zwembroek-billen te laten meten? Zullen mannelijke of vrouwelijke agenten deze delicate taak uitvoeren? Als enkel vrouwen bevoegd verklaard worden, zullen hun mannelijke collega’s de gemeente dan een proces aandoen wegens discriminatie? Welk meetinstrument zullen de wetsdienaars hanteren om vrouwelijke verdachten te controleren? Een lintmeter? Hun matrak? De blote hand? Of hun natuurlijke meetlat in saluerende positie?

Jacqueline Goossens