Rond deze tijd van het jaar is het publiceren van een modefotoreeks met badpakken (Dolce far niente, pagina 28) zoiets als een traditie. Een kwestie van goede timing, vakantie voor de deur en zomer in aantocht. Maar hebt u al gemerkt dat in veel vrouwen- en lifestylemagazines na de pagina’s met een droommodel in piepkleine bikini’s, er geniepig een artikel volgt over diëten ? Het wordt er zo onuitgesproken maar ongezouten ingewreven : uw lijf zal bikiniproof zijn, of er wacht u een verhullend badpak.

Wij brengen geen diëten (hebben we trouwens nooit gedaan) noch de tegenwoordig zo hippe detoxplannen. We houden het bij een simpele lenteschoonmaak (pagina 23) van lijf en leden. De mening van onze beautyredacteur is ook ongezouten, maar tenminste uitgesproken. Ze stelde een onschuldig plan op om iets te doen aan een spiegelbeeld ‘met blubberbillen, ongewenste beharing en rondingen op de foute plaatsen’.

Om terug te komen op de diëten : het blijft mij verbazen hoe er telkens opnieuw diëten, met telkens weer andere accenten, kunnen uitgroeien tot een globale hype. En dat met een ‘originele’ formule die bijna religieus gepredikt wordt, als was het de enige weg om met succes af te vallen. Zo uit het blote hoofd kan ik me verschillende van die hypes herinneren die een wereldwijd succes werden : van Een leven lang fit over Montignac en Atkins tot de actuele Dukan-rage. Dan spreek ik nog niet eens over de gekke bloedgroepdiëten of deze die eindigen op -vrij, als in glutenvrij of lactosevrij.

Toegegeven, onlangs ben ik beschamend voor de bijl gegaan. Ik heb het boek van Pierre Dukan gekocht en gelezen. Een collega is immers Dukan-adept en ik zag haar wegsmelten. Bovendien kreeg je in de Fnac een derde boek gratis als je er twee kocht. Ik pleit dus verzachtende omstandigheden.

Zo’n boek leest vlot en zit slim in elkaar en geeft vooral het gevoel hoe makkelijk het dieet te volgen is. Afvallen in verschillende fases, het klinkt zelfs aannemelijk. Hier en daar verwijst Dukan fijntjes naar de zwaktes in andere diëten en geeft daarop zijn antwoord, als was het evangelie. En het eindpunt leek me a piece of cake : nog slechts één dag per week zijn dieet volgen en altijd de trap nemen. Maar toen ik mijn koelkast en voorraadkast wilde voorbereiden op de aanvalsfase (zo heet de korte eerste fase van het dieet) en ik alleen vis of vlees (en dan nog niet op eender welke manier) zou mogen eten, vond ik mijn gebruikelijke nuchterheid terug. Natuurlijk dat een mens afvalt, je krijgt gewoon minder calorieën binnen.

Eigenlijk weten we hoe het moet : minder eten en een beetje gezond verstand om te bepalen wat we eten – in elk geval minder suiker en vet. Toch hebben we blijkbaar een Grote Voorganger nodig die ons een strikt plan oplegt. Of waarom zou Pierre Dukan al tien miljoen boeken verkocht hebben en zijn die in veertien talen vertaald ?

Ik heb Dukan ondertussen in onze papierbak in de kelder gelegd, een activiteit overigens waar veel trappen mee gemoeid zijn. Voorts neem ik mij voor het ‘minder eten’-dieet te volgen en ondertussen aan allerlei lekkers te denken. Een recente studie aan de Amerikaanse Carnegie Mellon universiteit toonde immers aan dat wanneer je nadenkt over pakweg M&M’s, je er achteraf minder van eet. De populaire veronderstelling dat denken aan lekkere dingen je ook goesting geeft daarin, werd daarbij dus wetenschappelijk onderuitgehaald.

Misschien moet ik deze zomer vanuit mijn ligzetel, en vanzelfsprekend in bikini, een dieetbestseller schrijven : Het M&M-trappenplan.

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

“NA DE PAGINA’S MET EEN DROOMMODEL IN PIEPKLEINE BIKINI’S, VOLGT IN VROUWEN-MAGAZINES DOORGAANS EEN GENIEPIG ARTIKEL OVER DIËTEN.”