“Door het vele reizen en door allerlei mensen te ontmoeten, ben ik misschien sneller

opgegroeid. Maar fundamenteel bleef ik dezelfde. ” Benedicte Loyen praat entoesiast,

maar nuchter over haar modellencarrière.

TRUI MOERKERKE

Linda, Christy, Naomi, Cindy, Claudia… gewoon enkele voornamen. In deze kombinatie echter, roepen ze meteen een begrip met bijna mytische proporties op : topmodel. Aan die top draaien ook enkele Belgische meisjes mee. Ze halen misschien niet zo vaak de jetset-kolommen van tijdschriften, maar hun kontrakten zijn oké : Patricia Van Rijckegem is al jaren het cosmetica-gezicht van Chanel, Fabienne Terwinghe “doet” Helena Rubinstein, Laurence VH is de blondine in de reklame van Tendre Poison van Dior en de spotjes van Jacques Dessange, Ingrid Seynhaeve werd in ’91 Elite’s Look of The Year en kon meteen aan het grote werk beginnen.

De Luikse Benedicte Loyen Nina in het modellenleven is een buitenbeentje. Sinds twee jaar werkt ze met de grootste fotografen, voor prestigieuze tijdschriften en campagnes, en loopt ze defilés in Parijs, Milaan en New York. Maar met haar sluik, kastanjebruin haar en “karakterkop” kan je haar bezwaarlijk een klassieke schoonheid noemen. En nog minder is ze het girl-next-door-type. “Ik word vaak gecast voor speciale opdrachten. Ik ben jammer genoeg, enfin, jammer voor mijn bankrekening, niet het type van de Duitse katalogen, ” vertelt Benedicte. “Ik schijn nogal sterk over te komen. Dat schrikt af. Sommige opdrachtgevers nemen niet het risico om met mij te werken. “

Het was sterfotograaf Steven Meisel de man die ook Linda Evangelista groot maakte die de carrière van Benedicte in een stroomversnelling bracht. “Ik had een reportage in Marie-Claire. Die werd opgemerkt door mensen van Chanel. Gilles Dufour, rechterhand van Karl Lagerfeld, heeft me dan voorgesteld aan Lagerfeld en ik heb hun defilé gelopen. Daar heeft Steven Meisel me gezien. Ik ben dan voor enkele maanden naar New York getrokken en heb er met hem gewerkt. ” De grote poort ging open : Vogue, Harper’s Bazaar, een campagne voor Dolce & Gabbana.

In een café vlakbij het station van Luik, toont Benedicte haar book. Een rustig-zelfverzekerde twintiger 23 om precies te zijn , nuchter en intelligent. In de mate van het mogelijke probeert ze voldoende te slapen en gezond te eten. “Ik ben vegetariër, uit overtuiging. Ik sport regelmatig, dat heb ik altijd gedaan. Zwemmen en fietsen. In Parijs verplaats ik me met de fiets, 15 kilometer elke dag. Ik vind het een grote vrijheid. Na twee jaar ken ik de gewoonten van de agressieve Parijse chauffeurs, en ik draag een helm. “

Op haar twaalfde wist ze het zeker : ze zou aktrice worden. Ze volgde diktielessen, voordracht, klassieke dans en leerde viool spelen. Enkele jaren later schreef ze zich in aan de teaterafdeling van het conservatorium in Luik. Daar gaf iemand haar een kaartje, van een castingbureau waar ze akteurs en aktrices zochten voor reklamespotjes. Dacht Benedicte. “Ik ben in de trein naar Brussel gestapt met m’n foto’s als aktrice. Ik heb drie agentschappen bezocht. Het bleken modellenbureaus. Ik werd gemeten, gewogen en gefotografeerd. Het was gewoon nooit in me opgekomen om als mannequin te werken. Ik kon in België beginnen. Enkele magazines, een reklame voor Spa, maar niet veel, want ik volgde nog de hele dag les. “

Benedicte ging naar Parijs ze was 18 om haar toneelopleiding af te maken. Ze werkte af en toe als model. “Een leuke kombinatie, ik kon er goed van leven. ” Nu is de kombinatie minder vanzelfsprekend geworden : veel werk op beide fronten. “Met z’n drieën bespreken we de planning : modellenbureau, artistiek agentschap en ik. Maar ik zal altijd een film als die me aanstaat verkiezen boven een modeopdracht. Ik deed ook al veel onbetaalde kortfilms. Omdat het scenario goed was, omdat ik vertrouwen had in de regisseur en iets kon bijleren. Natuurlijk kan je als mannequin meer verdienen dan als aktrice. Maar daar gaat het voor mij niet om. “

Het cv van Benedicte vermeldt teaterstukken, televisiefilms, een hele lijst kortfilms en zes langspeelfilms. Deze maand komt “Les rendez-vous de sept heures” uit, een film van de Franse regisseur Eric Rohmer waar ze biezonder opgetogen over is. “Het zijn drie verhalen. Ik ben één van de hoofdrollen in de laatste. Een kunstschilder ontmoet twee vrouwen, een aanleiding voor gesprekken over kunst. Rohmer, een zachte, aardige man, is zeer interessant voor akteurs : hij kan dingen in je naar boven halen, bijna ondanks jezelf. “

Benedicte woont de helft van het jaar in Parijs, de rest van de tijd is ze op reis. “Door dat vele reizen, door allerlei mensen te ontmoeten, misschien ook door wat ik verdien, ben ik sneller opgegroeid. Het geeft je zelfvertrouwen. Maar fundamenteel bleef ik dezelfde. Ik kom graag af en toe naar hier, het is rustgevend om je eigen omgeving en familie terug te vinden. “

Van de mediahype rond modellen heeft Benedicte weinig last. “Ik sta daar wat buiten. Maar in Milaan bijvoorbeeld, wordt aan je getrokken. Italianen hebben iets met modellen. Ze kennen je naam, weten alles over je, vragen handtekeningen en foto’s. Nogal indrukwekkend. Parijs en New York zijn veel anoniemer. “

De modellenwereld is hard en onverbiddelijk, daar is Benedicte het mee eens. “Je hebt de beslissingsmacht niet in handen. Veel dingen ontsnappen je. Het is vaak een kwestie van de juiste relaties om een job te krijgen. Het lijkt wel politiek : er steekt altijd iets achter. Ik vertik het echter om en groupe naar de juiste diskoteken te trekken om daar de juiste mensen te ontmoeten. Op dat vlak doe ik geen toegevingen. Ik aanvaard geen opdrachten waar ik niet achter sta. Maar als ik een job aanneem, geef ik me helemaal. Daarin moet je professioneel zijn. “

Over het einde van haar carrière hoeft Benedicte niet te dubben. Doet ze ook niet. “Nu worden soms meisjes van 14 gebruikt, bijna 10 jaar jonger dan ik. Maar die hebben nog niet de soepelheid en ervaring die mijn leeftijdgenoten kunnen bieden. Trouwens, mijn carrière is per toeval begonnen, ze zal ook zo eindigen. Ik geniet ervan zo lang het kan. Het is een aangenaam leven : je verdient goed je brood, je reist veel. Ik prijs me gelukkig. Er zijn overigens nog zoveel andere dingen die ik wil doen. “

Behalve akteren, legt Benedicte zich nu ook toe op fotograferen. “Wanneer ik voor het werk op reis ben, ga ik tussen de opnames door zelf fotograferen. Ik kan er ondertussen met de grootste fotografen over praten, praktisch dus. Ik leer echt veel bij. Ik ben begonnen in de straten van New York, gewoon mensen. Ik maak ook portretten van akteurs, een vriendendienst. In zwart-wit, zeer simpel. Ik ben er echt door gepassioneerd. Ooit wil ik regisseren. En mijn ultieme droom is in een film van Woody Allen spelen. Ik ben m’n Engels aan het bijspijkeren. Ook als model heb ik nog wensen : wat dacht je van een petite campagne de cosmétique ? “

Links : Benedicte, “gewoon”, rechts in de campagne vanDolce & Gabbana.