BEA ZOELOE MADAGASKAR

Soms gebeuren er dingen die het wereldnieuws niet halen, maar die toch indruk op je maken, in de verloren uithoek van een dag. Omdat ze, banaal maar onmiskenbaar, de schraapzucht blootleggen van een systeem dat de welvaart verpandt van miljoenen mensen, mannen en vrouwen die dagelijks hopen hun job te behouden.

Neem nu de aangetekende brief die de postbode brengt, anderhalve maand nadat ik het aangedurfd heb van familiale verzekering te veranderen. In die fraaie, ambtelijke taal opgesteld, met in de hoek een logo dat riekt naar dartele vooruitgang : We stellen vast dat in het kader van de bovengenoemde polis er nog een onbetaalde premie is ten bedrage van 2,50 euro. Mogen wij u vragen dit openstaand bedrag onmiddellijk te vereffenen.

Punt. Verzekeraars vragen niet, zij sommeren. Zij hebben de lach aan hun kont niet hangen.

Uit nieuwsgierigheid zeil ik naar de site van de Post, om het tarief op te zoeken van een aangetekende brief. Blijkt 5,41 euro te bedragen – plus het uurloon van de persoon die de brief heeft geschreven natuurlijk. Dat alles ter inning van 2,50 euro. De verzekeraar steekt er dus nu al aan toe, ongeacht of ik betaal of weerspannig ben.

Op dat moment voel je het soort twijfel waarmee Hannibal gekampt moet hebben voor hij de Alpen overstak met zijn olifanten : die 2,50 euro overschrijven, voor de lieve vrede, of de telefoon grijpen en onverschrokken het vagevuur van keuzemenu’s en wachtmuzieken betreden.

“De dienst is momenteel niet bereikbaar”, klinkt het bemoedigend. Pas de derde keer lukt het wél. In dergelijke omstandigheden kan ik er een sport van maken vriendelijk uit de hoek te komen, en hun referentie te reciteren alsof niets mij groter genot verschaft. “Goedemorgen”, zing ik dan. “Zal ik u uw kenmerk geven ? Dat is Ee van Eric éénentwintig koppelteken driehonderd en twaalf slash zeshonderd zesenzestig underscore negenhonderd drieëntwintig slash nul twee koppelteken Bee van Bea Zet van Zoeloe Em van – euh – Madagaskar.” “Ja, Bea Zoeloe Madagaskar. Zal ik dat nog eens voor u herhalen ?”

“Is het een polis van DVV of van Dexia ?” bromt de stem aan de andere kant onverstoorbaar. Nooit gedacht dat zich achter zo’n telefoonnummer twee van die instellingen konden verschuilen. Het is allemaal één pot nat, flitst het door mijn hoofd. Ze zitten samen te strippokeren op de Kaaimaneilanden, Bo van de receptie incluis, in een marmeren paleis met gouden kranen, cavafonteinen en in chocola gedipte aardbeien. Veel verder reikt mijn voorstelling van decadente luxe niet.

“Van DVV”, zeg ik dan maar schaapachtig.

“Dan zal ik u nog eens moeten doorverbinden”, antwoordt de man.

De doorverbondene zegt dat hij mij met iemand moet doorverbinden van iets wat klinkt als bzak. Beuzak of Betwiste Zaken ? “Zal ik u uw kenmerk nog eens geven ?” fleem ik.

“Neenee”, weert de man mij haastig af. “Dat héb ik al doorgekregen.”

Altijd fijn zo’n procedureel type te kunnen ergeren met je ambtelijkheden.

“Ik heb een brief van u ontvangen”, zeg ik zoetsappig tegen de man. “Aangetekend. Omdat er nog een onbetaalde premie is van – korte pauze, ik moet het bedrag oplezen – 2,50 euro.”

Je hebt er die inzien dat een aangetekend schrijven lullig is voor 2,50 euro. Je hebt er ook die voor dat bedrag eiskalt een deurwaarder op je af zouden sturen. Ik heb geluk, er blijkt zich een mens te verschuilen in de lemen moloch van de onderneming. “Het gaat hier om poliskosten“, zegt de man luchtig. “Het systeem verstuurt die brieven automatisch. U hoeft niets meer te betalen.”

Het zou overdreven zijn te beweren dat mij dat vervult van een hemelse vreugde, en toch voel ik hoe een zekere voldoening zich van mij meester maakt. Je haalt niet elke dag je slag thuis tegen een systeem met indrukwekkende kaken en scharen.

“Ik ga daar toch geen miserie mee krijgen ?” vraag ik wantrouwig.

“Ik heb het weggeboekt”, zegt de man. “Nog een prettige dag verder.” En hij haakt in om de tanden in zijn martino te zetten, of zich aan een van die andere spannende activiteiten te wijden waar het verzekeringswezen zich in zijn lunchpauze onledig mee houdt en die ontsnappen aan mijn verbeeldingskracht.

Zo gul kan het leven dus zijn : slechts een uurtje van mijn leven om onder een schuld van 2,50 euro uit te kruipen die ik nooit blijk te hebben gehad. Het doet mij, zij het goddank slechts kortstondig, denken aan Jef Gabriëls, die naar verluidt 30.000 euro opstreek om maandelijks ongeveer evenveel tijd aan een vergaderingetje van de Gemeentelijke Holding te wijden.

Mijn tante Agnes heeft het vaak genoeg gezegd : men moet zijn plaats kennen in de wereld.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders