BASSAM EL-OKEILY

© PIET GOETHALS

Toen de revolutie begon in Egypte, voelde ik als Egyptenaar dat ik daarheen moest. Ik liet alles staan, waarschuwde niemand, ook mijn ouders niet, en nam het eerste vliegtuig. Ik heb een week op het Tahrirplein gekampeerd, dat was een van de mooiste en ook bangelijkste ervaringen van mijn leven. Iedereen deelde er dezelfde hoop: rijk, arm, gelovig en ongelovig.

Ik ben geen nationalist, maar een kosmopoliet. Ik ben geboren in AlexandriĆ« maar heb met mijn ouders overal in Europa gewoond. Wat er momenteel wereldwijd gebeurt, overstijgt het gewone. Het is gedaan met de mensen die bang zijn voor de toekomst, het gaat om l’espoir contre la peur.

Als jonge kerel was ik in weinig geĆÆnteresseerd, behalve in dansen en op de scooter rijden. Ik woonde toen even in Casablanca en ontmoette een meisje dat in Parijs architectuur wilde studeren. Geen slecht idee dacht ik, bovendien vond ik ‘architect Bassam’ wel klinken. Ik volgde haar. Uiteindelijk heeft zij die studies nooit aangevat, ik wel.

Ik ben de helft van een twee-eiige tweeling die elkaars tegengestelde zijn. Hij was altijd wijs en slim en werd chirurg. Toch hebben we elkaar beĆÆnvloed, nu bouw ik zelfs een huis voor hem.

In Parijs ging ik in Montmartre wonen, mijn lievelingsbuurt. Naast het toeristische circuit heb je er een artistiek en bohemien milieu. Nu woon ik in Brussel, waar ik eenzelfde artistieke sfeer ontdek.

Brussel is erg kosmopolitisch, je hoort er elke dag tien talen spreken. Ik ben ook opgegroeid tussen oost en west, en voelde dit lang aan als een conflict. Tot ik ooit eens over de Middellandse Zee vloog en besefte dat deze zee mijn land is.

Met een paar vrienden bliezen we Architectes Sans FrontiĆØres nieuw leven in. In BelgiĆ« was Eric Selis onze contactpersoon. Ooit nodigde hij iedereen uit. Op die manier ontmoette ik architect Karla Menten, met wie ik samenwerk.

Door Karla – ze is mijn mentor – leerde ik een andere soort architectuur kennen. Ik dacht dat alles in de Latijnse wereld gebeurt. Hier is er ook zoveel talent en hebben de architecten meer aandacht voor details.

Een mens is niet tot Ć©Ć©n bepaalde cultuur terug te brengen. Daarvoor zitten we veel te complex in mekaar. Dat verklaart waarom ik naar veel soorten muziek luister, maar de tango heeft mijn hart gestolen. Ik dans dolgraag tango, minstens eenmaal per week. Op reis neem ik altijd mijn dansschoenen mee.

Tijdens de duur van de tangomelodie spreek ik nooit en ben ik echt gelukkig. Maar in mijn leven zelf zoek ik geen geluk. Je kunt niet creƫren en gelukkig zijn. Ongeluk geeft je de energie om iets te maken.

Voor mij is architectuur iets serieus. Het is meer dan een passie : het is een kwestie van leven of dood. Ik besef ook dat ik eenzaam moet zijn om goed te creƫren. Ik heb beslist om alleen te blijven. Ik heb wel eens een relatie, maar blijf de eenzaamheid zoeken.

Architectuur maken die zo ontroerend is als de muziek van Chopin, die heel diep in je ziel roert, daar droom ik van. Misschien bereik ik dat niveau pas als ik zestig word.

Je kunt je leven lang rondreizen en veel mensen leren kennen, maar op het einde van je leven zul je geen vrienden hebben, zei Seneca ooit. Dat vergeet ik niet.

Bassam El-Okeily (34) kwam onlangs, samen met Karla Menten, in de kijker met twee ongewone projecten: een woning in Bilzen, waar we hem hebben geportretteerd, en de optiekzaak met kunstgalerie voor blinden ECFY & Kubes in Maastricht. Info : www.bassamelokeily.com

DOOR PIET SWIMBERGHE – FOTO PIET GOETHALS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content