Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

www.weekend.be Op de site van Weekend Knack ontdekt u wat u op tafel kunt zetten, waar u uw vakantie kunt doorbrengen, wat u in uw kleerkast moet hebben, hoe u uw huis renoveert… En u kunt er ook uw mening kwijt.

Gisteravond zat ik in een weldenkend gezelschap en de discussie ging over tolerantie. Het is tegenwoordig onmogelijk het daarover te hebben zonder bij moslims te belanden. Tot mijn grote verbazing hoorde ik, een paar dagen na Marino Keulen, enkele mensen letterlijk herhalen : “dat ze die boerka’s moesten verbieden, want ik ben bang als ik er zo één tegenkom op straat, je weet nooit wie daaronder zit…” Of hoe snel zo’n proces van beïnvloeding gaat. Voorheen had ik in die kring nooit een dergelijke opmerking gehoord.

U hoort mij niet zeggen dat ik de boerka een aangename dracht vind of dat ik het normaal vind dat moslimvrouwen steeds bedekter over straat lopen. Maar vandaar naar het kweken van onredelijke angst voor zo’n in het zwart gehulde vrouw – en meteen voor alles waar haar cultuur voor staat – is een grote stap. Die wordt snel gezet, als je maar vaak genoeg dezelfde dingen herhaalt. Dat wordt dezer dagen volop bewezen.

Hoe harder we focussen op alles wat volgens ons niet mág, hoe hardnekkiger mannen én vrouwen zich gaan verschansen in dat fort van hoofddoeken, abaya’s en boerka’s en de meest fundamentalistische interpretatie van de koran.

Wat ik de heren Somers, Keulen en Dewael kwalijk neem, is dat ze het alléén daarover hebben. Emancipatie van allochtone vrouwen én mannen vergt veel meer dan kledingregels. Zoals de Gentse burgemeester Frank Beke het zei bij de opening van het academiejaar van de universiteit in zijn stad : “Moet bestuurlijke energie worden gestoken in het ontwerpen van regelgeving die bepaalde symbolen of klederdracht verbiedt op openbare plaatsen ?… We zouden beter middelen en energie steken in het leren omgaan met diversiteit.” Al voegde hij er onmiddellijk aan toe dat we misschien wat naïef waren geweest in het verleden omtrent die diversiteit.

Het tij zal hier echter niet worden gekeerd door een soort nieuwe kruistocht tegen de koran. Wanneer zal bestuurlijk eindelijk eens worden onderkend dat het hier om sociale achterstelling gaat ? Ook al denkt een aantal briefschrijvers van wel (incluis Patrick Dewael), ik behoor zeker niet tot de elitaire feministen die allochtone meisjes en vrouwen het recht ontzeggen op een leven in vrijheid en rust, op vrije partnerkeuze, op het recht om te studeren en het vak uit te oefenen dat ze willen. Ik ben er wel van overtuigd dat achterstand en achterlijkheid, laten we het maar zo noemen, niet worden bestreden door provocatie en repressie. Maar wel door vormingskansen, onderwijs en werkgelegenheid. Voor de eerste twee is veel geld nodig, veel meer dan we er nu voor uitgeven. Dat is een keuze. Als we het niet doen, moeten we niet klagen over rancuneuze reacties. Om de tewerkstelling te bevorderen zijn zeker wel reglementeringen nodig die verhinderen dat werkzoekende allochtonen de aandrang voelen hun vreemd klinkende naam te veranderen, om toch maar toegelaten te worden tot een sollicitatie.

Brussel bijvoorbeeld heeft het hoogste percentage allochtone werklozen, maar ook het hoogste aantal allochtone verkozen politici. Dat laatste zegt allicht iets over het gebrek aan vertrouwen van de nieuwe Belgen in de traditionele, autochtone politici, door wie ze zich telkens weer in de steek gelaten voelen.

Onlangs woonde ik in Antwerpen de opening bij van Sofia, een door het OCMW opgericht studiehuis voor kansarme, veelal allochtone meisjes. De verzuchting van jonge, gestudeerde vrouwen uit de allochtone gemeenschap, was daar dat het hoogtijd is om nu eens iets voor de jongens te doen. De vrouwen in die gemeenschappen zijn sterker dan wij denken. Met veel strijd en pijn maken ze hun weg, als ze dat willen. Mannen trekken hen naar beneden om hen te verhinderen groter te worden dan zijzelf. Jonge mannen in die gemeenschappen hebben het stukken moeilijker om hun weg te vinden. Als onze politici zo bekommerd zijn om het lot van de vrouwen, is het misschien zaak om daar eens op te focussen. Hoe we daar iets kunnen aan doen, aan de mentaliteit van die jonge mannen die dreigen verloren te lopen. Dat is veel moeilijker dan boerka’s en hoofddoeken verbieden.

TESSA VERMEIREN