Architect Eddie François zette deze flat volledig naar zijn hand. Midden in de ruimte vormen de lichtkoker en een mobiel kunstwerk een poëtisch contrast met de strakke perfectie van het interieur.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde

Hier bouwde architect Eddie François het interieur van een oud rijtjeshuis om tot een contemplatieve ruimte. De heldere en strakke inrichting scheppen een kloosterachtige sfeer. Na een drukke dagtaak heeft bewoner Helgi Decreus behoefte aan zo’n kalmerende omgeving. Van een echt kloosterinterieur is er natuurlijk geen sprake, enkel overdag doet de prachtige lichtinval daar even aan denken. Architect François zorgde trouwens voor enkele voyante details die het geheel verlevendigen.

“Van het originele interieur van dit negentiende-eeuwse pand hebben we nauwelijks iets bewaard. Bovendien bevinden we ons tweehoog, traditioneel het niveau van de slaapkamers, dus was de inrichting erg sober.”

“Maar we hebben de binnenmuren gesloopt om de ruimte open te gooien en de lichtinval (voor- en achteraan) optimaal te benutten. De vensters kregen een zwaardere profilering, ze brengen de historische kruisvensters in herinnering. Doordat ze zonder tablet en ondiep zijn aangebracht, zijn ze elegant en grafisch mooi.”

“Er komt natuurlijk ook veel licht binnen via de koker in het midden, die de verdiepingen met elkaar verbindt en door zijn kooiconstructie zeer transparant is. Vanaf het begin dachten we eraan om de koker van een kunstwerk te voorzien”, legt François uit.

Op die manier ontstond een langwerpige ruimte die opgedeeld werd in een zithoek aan de straatkant en een keuken met eetkamer aan de achterzijde. Alle plafonds werden wat verlaagd en voorzien van een indirecte randverlichting met neonlampen. Van het vroegere interieur bleef alleen de trap bewaard. Die wordt geflankeerd door de koker die dwars door de woning loopt en volledig bekleed is met metaalgaas. Voor Eddie François een knipoog naar de beroemde fauteuil How High the Moon van Shiro Kuramata.

Voor Eddie François is de koker meer dan een middel om licht in huis te halen. In het midden hangt een mobiel kunstwerk van Flavio Piras, kleurrijke snoepjes aan een draad. “Telkens als je voorbijstapt, bewegen ze”, merkt Eddie op. “Het is tijd dat we afstappen van al die witte en grijze interieurs en meer beweging en kleur in huis brengen. Zoals de kast van Branzi in de woonkamer en de stoelen van Le Corbusier met de runderhuiden. Samen met dat mobiel en veel andere details vormen zij een tegengewicht voor de strenge lijn van dit interieur. Precies dat contrast tussen de gave lijnen van de architectuur en die onvoorspelbare, poëtisch geladen elementen, zorgt voor een sfeer die het louter materiële overstijgt: dat is wat mij meest fascineert aan dit interieur.”