ARNE QUINZE

© WOUTER VAN VAERENBERGH

Mijn installaties vertragen de stad. Ze lokken reacties uit en halen voorbijgangers even uit de maalstroom van elke dag. Daarom hoeft landschapskunst voor mij ook niet harmonieus in de omgeving te passen. Integendeel, hoe groter de ingreep, hoe meer je de monotonie doorbreekt. Dat niet iedereen van mijn werk houdt, neem ik erbij. Zolang mensen maar met elkaar praten, want ondanks alle mogelijkheden maken de sociale media ons er niet minder eenzaam op.

Rijkdom gaat over vrijheid. Ik wil het belang van geld niet minimaliseren, want ik heb jarenlang geploeterd, van een staalfabriek tot een carwash. Maar daarmee heb ik in de eerste plaats mijn vrijheid gekocht : de kans om te doen wat ik altijd al wilde. In de pers word ik nu weleens ‘de rijke kunstenaar’ genoemd, maar daar lig ik niet van wakker. Zulke opmerkingen komen van mensen die me niet kennen. Artikels over mezelf lees ik altijd met een korrel zout. Over wie gaat dat, denk ik vaak (lacht).

Hoe groter de welvarendheid, hoe groter de angst voor verandering. Ik werk graag in Belgiƫ, maar met die mentaliteit heb ik moeite. Behoudsgezindheid remt immers alle creativiteit af, terwijl ze nefast is voor wie toch tegen de stroom ingaat. In onze buur- landen wakkeren zulke mensen het chauvinisme aan, hier staan ze al te vaak alleen. Nochtans hebben de Zes van Antwerpen ons geleerd wat een gezamenlijke inspanning kan losmaken.

De kunst is te weten wat je nĆ­et kunt. Ik ben enorm gefascineerd door computers en grafische programma’s, maar ik besef ook dat mijn medewerkers daar beter en sneller mee overweg kunnen dan ik. Dan is het zinvoller om meer als een dirigent te werk te gaan, in plaats van alle instrumenten zelf te willen bespelen. Wat ik minder gemakkelijk los kan laten, is het werk in het atelier – daarvoor maak ik mijn handen veel te graag vuil.

Een permanente brug vergt een andere aanpak dan een tijdelijke installatie. One World zal de tiende verjaardag van het dansfestival Tomorrowland vieren, maar als publiek kunstwerk met als thema verbroedering moet het mensen over vijftig jaar nog aanspreken. Het ontwerp moest dus niet alleen vooruitstrevend zijn, maar ook tijdloos en duurzaam. Beeldhouwers als Alexander Calder en Antony Gormley hebben bewezen dat zo’n ontwerp mogelijk is. De lat ligt dus hoog.

Kwetsuren bepalen hoe mensen in het leven staan. Hoe harder de klappen, hoe steviger de muur die ze optrekken rond zichzelf. Ik belandde als vijftienjarige op straat en moest als graffitikunstenaar materiaal stelen om mijn ding te kunnen doen – ik weet dus waarover ik spreek. Gelukkig heeft mijn vrouw (presentatrice An Lemmens) die muur gesloopt. In plaats van wild om me heen te schoppen, durf ik me nu kwetsbaar op te stellen, wat mijn werk alleen maar ten goede komt.

Drugs hebben me geleerd hoe ik het niet moet aanpakken. Sommige kunstenaars maken onder invloed fantastische dingen, maar mijn creativiteit en sociale leven leden eronder. Anderzijds leerden die foute keuzes me ook hoe ik in elkaar zit, wat ik echt wil in het leven en tot hoever ik kan gaan. Ik hoef dus nergens spijt van te hebben.

Positieve kritiek streelt je ego, maar tegenwind moedigt je aan om door te gaan. Negatieve kritiek zorgt ervoor dat ik mijn ideeƫn en idealen verfijn en er nog harder voor ga. De geschiedenis van de kunstkritiek spreekt trouwens boekdelen. Claude Monet en James Ensor werden destijds weggelachen, en kijk waar ze nu staan.

Arne Quinze (42) richtte eind jaren ’90 mee het designmerk Quinze & Milan op. Sinds 2003 maakt hij als landschapskunstenaar tijdelijke installaties als Cityscape (Brussel), Rock Strangers (Oostende en New York) en Red Beacon (Shanghai). Momenteel realiseert hij in Provinciaal Domein De Schorre in Boom het crowdfundingproject One World, een brug van 537 meter in staal, hout en glas. Info: www.peopleoftomorrow.com

DOOR WIM DENOLF / FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content