Ik ben niet snel onder de indruk”, zegt Anouck Lepère, ook al spurtte ze in enkele jaren naar de wereldtop. Ze was onlangs voorpaginanieuws met het bericht dat ze het gezicht wordt van het Japanse cosmeticahuis Shiseido. Een bijna-tête-à-tête in Antwerpen, want het fotomodel heeft haar moeder meegebracht.

Enkele jaren geleden was ze nog gewoon een meisje uit Mortsel dat architectuur studeerde. Nu behoort ze tot de vijf bestbetaalde modellen ter wereld. De Vlaamse Anouck Lepère (23) heeft pas geposeerd voor de cover van Elle en de Shiseido-zomercatalogus als ik haar ontmoet in de Antwerpse Brasserie National. Anouck is met de tram gekomen. Ze heeft haar moeder meegebracht. De twee willen een middagje shoppen.

Tijdens ons drie uur durende gesprek zal ik zowat alle clichés vergeten die ik eerder in mijn leven over topmodellen heb gehoord. Wie van Lepère smeuïge verhalen vol seks & drugs hoopt te vernemen, komt bedrogen uit : ze is meer down-to-earth dan de kruidenier om de hoek. Gelukkig is ze wel een stuk charmanter. Haar uitstraling is kamervullend.

Nadine (53) werpt een kritische blik op haar beroemde dochter. “Heb je vanochtend wel ontbeten ?” vraagt ze bezorgd. Tijdens het interview zal de generatiekloof nooit ver uit de buurt zijn, al was het maar in de vorm van geërgerde rimpeltjes boven Anoucks neus als haar moeder weer iets zegt waarmee ze het niet eens is. Daarnaast is echter ook een verstandhouding voelbaar, van het soort dat je doorgaans alleen bij hartsvriendinnen aantreft.

Gisteren hebben ze elkaar een uurtje gezien, daarvoor was het alweer twee maanden geleden. Van de verjaardag van Tim, Anoucks twee jaar oudere broer. Lang kan het terugzien ook niet duren : morgenochtend vertrekt Anouck alweer naar Wenen, naar een bal tegen aids waar onder andere Elton John tot de gasten zal behoren. “Extreme feesten zijn dat”, zegt ze. “Ik loop daar nog altijd rond met een gevoel van : allez, zie mij hier nu. Wat sta ik hier te doen ?”

Nadine : “Ik heb het soms wel moeilijk met dat nomadenleven van haar. Dan bel ik haar op haar gsm en denk dat ze in New York zit. Blijkt ze alweer in Taiwan rond te hangen. In het begin vond ik het ronduit angstaanjagend niet te weten in welk werelddeel mijn eigen dochter zat. Anouck wórdt geleefd. Ze komt nooit meer tot rust.”

Anouck : “Voor mij is dat vliegen juist een rustpunt. Dan ben ik wel gedwongen wat te lezen.”

Nadine : “De enige keer dat ze mij belde voor ze vertrok, was toen ze op de Concorde stapte. Daar was ze nog wat zenuwachtig voor.”

Anouck : “Achteraf viel dat dik tegen. Helemaal geen comfortabele vliegtuigen. Smalle stoelen, niet eens een tv. Eigenlijk zijn dat keiverouderde toestellen. Tegenwoordig hebben alle bekende mensen privé-vliegtuigen. Boeing 777’s, grote toestellen die ingericht zijn als appartementen, met slaapkamers en een paar badkamers erin. Je kunt daar in een echt bed naar films liggen kijken op een gigantische flat-screen. Je voelt je er gewoon thuis. Mijn appartement in New York is een stuk kleiner.”

“Maar hoe cool dat ook is, ik zou er nooit mijn bankrekening voor kunnen plunderen. Ik heb het mijn vader genoeg horen zeggen : ‘In plaats van zelf een hond te kopen, zoek je beter vrienden met een hond. Dan kun je er af en toe mee gaan wandelen zonder er de last van te hebben.’ Ik denk dat dat voor een privé-vliegtuig ook geldt.”

Wie koopt dat dan wel ?

Anouck : Dat laatste was van een steenrijke Arabier. Hij hield een feest in Cannes en liet iedereen overvliegen. Dan hang je daar plots in de lucht met Lauren Bush, het ‘rebelse nichtje van’, ook fotomodel. Dan sla je daar een babbeltje mee.

Eigenlijk ontmoet ik de hele tijd interessant volk. Eergisteren sprak ik bijvoorbeeld nog met de acteur die The Pianist heeft gespeeld… Het stomme is dat ik die mensen op het moment zelf nooit herken. Meestal zijn ze alweer weg terwijl ik me nog sta af te vragen wie ze waren. Achteraf denk ik dan ( slaat zich tegen het fraaie voorhoofd) : ach ja, die was het !

Elke week reizen, ontmoetingen met ’the rich and the famous’… Dat moet een gigantisch verschil zijn met jouw vroegere leven.

Nadine : We hebben altijd wel veel gereisd. Toen Anouck zes of zeven was, zijn we begonnen met Turkije, met de rugzak en het openbaar vervoer. Op den duur trokken we zo tot in Syrië en Birma.

Anouck : Ik denk dat ik daar zelfstandig door geworden ben en respect voor andere culturen heb gekregen. Ik ben niet rap bang en voel me snel overal thuis. Dat heb ik aan mijn ouders te danken. ( lacht) Ik zeg het niet graag waar mijn moeder bij is, maar ik denk dat ik héle goede ouders heb.

Karl Lagerfeld noemde je een prachtmeid. Je haalde de cover van ‘Harper’s Bazaar’, ‘Vogue’ en de Italiaanse ‘Marie Claire’. Je was de ster van reclamecampagnes voor onder meer Calvin Klein, Boss, Chanel en Louis Vuitton. Je wordt, wereldwijd, het nieuwe gezicht van Shiseido. Het kan moeilijk anders of er zijn ook mensen die stikken van de jaloezie.

Anouck : Dat valt heel goed mee. Ik heb nog veel contact met oude vriendinnen en met de meesten klikt het net als vroeger.

Nadine : Anouck loopt niet naast haar schoenen. Ze is zichzelf gebleven en voelt zich niet beter dan iemand anders. Daar ben ik nog het meest trots op, meer dan op het feit dat ze wel elke dag ergens in een boekje staat. Hoewel ik daar natuurlijk ook trots op ben.

Houdt u dan zo’n grote map met knipsels bij ?

Nadine : Toch wel, ja. (kijkt betrapt)

Anouck : Jààà ? Doe jij dat ? (haar blik vult zich met iets dat nog het meest op afgrijzen lijkt)

Soms kun je beter je mond houden

De kelner vult wijn bij. “Voor mij niet meer”, zegt Anouck en schuift haar hand in een automatisme boven haar glas. Ze heeft er nu even geen zin in, zegt ze. Ze neemt genoegen met een slaatje, maar valt nog liever dood dan toe te geven dat ze op haar lijn let.

“Twee zielen huizen in deze borst”, zou je Goethe kunnen parafraseren : het begeerde supermodel en het meisje van de buren. Als Anouck in haar rugzakje rommelt, zie ik dat ze geen Goethe leest maar Oscar Wilde : The Picture of Dorian Gray.

“Ze heeft altijd al zware dingen gelezen”, zegt Nadine.

Anouck haalt de schouders op. “Ik heb veel tijd, he. Werken is wachten voor mij. Voor deze job heb je vooral geduld nodig. Veel geduld.”

Een paar jaar terug studeerde je nog gewoon architectuur. Vandaar naar supermodel is een hele stap. Ik denk dat zowat elke knappe zeventienjarige wel wil weten hoe dat gegaan is.

Anouck : Het begon met een casting bij Walter van Beirendonck, waar ik met een vriend mee naartoe ben gegaan. Blijkbaar beviel ik hen wel, want ze vroegen mij voor de volgende show. Toen werd ik opgebeld door iemand die voor Dries Van Noten werkte en mij had opgemerkt. Via Van Noten ben ik in Parijs backstage in contact gekomen met een zekere Marlon, een Zuid-Afrikaan. Die spoorde over de hele wereld nieuwe mannequins op. Volgens hem konden we het proberen in New York. Ik heb toen gewoon het vliegtuig genomen en mezelf twee maanden gegeven.

Toen ik daar arriveerde, had ik maar 40.000 frank op zak. Het begon meteen al goed : in New York bleek het twintig graden onder nul en ik had niet eens winterkleren mee. Twee dagen later had ik veertig graden koorts. Tot mijn afgrijzen vroeg de dokter 400 dollar. Ik ben misschien tien minuten binnen geweest, en de helft van mijn geld was op.

Nadine ( verwijtend) : Toen je naar New York vertrok, heb je mij wel wijsgemaakt dat je al een contract op zak had.

Anouck : Dat heb ik niet gezegd.

Nadine : Dat heb je wél gezegd.

Anouck ( onverstoorbaar) : Nu kan ik het mij permitteren om alleen leuke jobs te aanvaarden, maar in het begin moet je zorgen dat ze je leren kennen. Dus doe je alles wat je agentschap je opdraagt. In mijn geval heeft dat gelukkig meteen ‘gepakt’.

Jij hebt het gemaakt, duizenden andere meisjes niet. Wat maakt jou zo anders ?

Anouck : Ik ben niet snel onder de indruk van iets. Ik ben heel kritisch en ik kom altijd voor mijn mening uit. Sommige mensen zullen het bitchy noemen, maar ik ben gewoon recht door zee. Hoewel ik de laatste tijd ook wel begin te beseffen dat je soms beter je mond kunt houden.

Nadine : Haar grote voordeel is ook dat ze zich meteen heeft kunnen aanpassen in New York. De meeste Belgische modellen keren telkens naar huis terug omdat ze te veel heimwee hebben, hun vriend missen enz… Als je telkens heen en weer moet vliegen, kun je het nooit zover schoppen.

Amerika is een keitof land

Anouck : Dit is de eerste keer dat ik in België terugkom en besef dat ik liever in New York ben. Ik ken daar intussen zoveel mensen, zoveel soorten mensen, dat ik bijna niet kan wachten om terug te gaan. Amerika is een keitof land, ze hebben alleen de verkeerde president. Neem nu de winkels. Die zijn daar dag en nacht open, terwijl in België alles om vijf, zes uur potdicht gaat. Als je eens uitslaapt, is je dag hier al voorbij. Dat vind ik zo… achterlijk.

Nadine : Nog een geluk dat de sociale wetgeving hier strenger is.

Anouck : Zo’n oeroude wet die je verbiedt om op bepaalde momenten te werken ? Dát vind ik pas asociaal. Als je in Amerika een zaak begint en die ’s avonds wilt openhouden, dan mag dat gewoon. Ze steunen daar tenminste nieuwe ideeën, terwijl ze hier raar opkijken als je met iets nieuws komt aandragen.

Nadine : Maar sociaal is het een kerkhof. Als je daar op straat rondloopt, zie je zulke afgrijselijke dingen dat je wel bijna aan liefdadigheid moét doen. Neem nu die doggy boxes met tafelrestjes die je in restaurants meekrijgt. Meestal raak ik daar geen halve straat ver mee. Zoveel zwervers kom je tegen.

Anouck : Als ze je niet vierkant uitlachen met je doggy box. Toen ik onlangs een winkel binnenstapte, klampte een bedelaar me aan. Hij vroeg of ik hem een bepaald soort koekjes wou kopen. Maar ma heeft natuurlijk gelijk : je kunt beter hier ziek zijn dan in New York. De levenskwaliteit in België ligt hoog. Om in Manhattan op dezelfde voet te leven als de meeste Belgen hier, moet je al heel veel geld verdienen.

Agalev te hulp gevlogen

Volg je nog wat in België gebeurt ?

Anouck : Ik lees De Standaard on line. En op 18 mei ben ik speciaal naar hier gekomen om te stemmen. Mijn moeder had gezegd dat ze voelde dat er iets ergs op komst was voor Agalev. Die dag werkte ik toevallig in Parijs, dus kon ik net zo goed even overvliegen om te stemmen. Niet dat het veel geholpen heeft…

( enthousiast) België blijft ook mijn favoriete land om uit te gaan. Techno is niet voor niets hier ontstaan. Vroeger ging ik met mijn fiets naar La Rocca. Nu naar The Red & Blue of ClubGeluk in Antwerpen en Culture Club in Gent.

Maar je hebt wel een vriend in de States ?

Anouck : Hád. We zijn twee jaar samen geweest, maar onlangs heb ik het uitgemaakt. Ik heb gewoon geen tijd voor een vriendje.

Dan vind je nu ’s ochtends bossen rozen van aanbidders voor je deur ?

Anouck : Dat mag, natuurlijk. Altijd leuk. Maar die tactieken pakken niet bij mij.

Wat zijn wel de goede tactieken ?

Anouck : Veeleer mij negeren, denk ik. Dan raak ik al vlugger geïntrigeerd. Ik mag zeker niet de indruk krijgen dat iemand aan mijn voeten ligt. Ik val niet op dweilen, maar op mensen die boeiende dingen doen. Op interessante karakters met gevoel voor humor…

Dat treft, een vriend van mij is toevallig de grappigste mens ter wereld.

Anouck ( schamper) : Dan moet jij maar met hem trouwen, he.

Nadine : Ze heeft altijd van die vriendjes gehad die voor haar vielen als een blok. Interessante, een beetje softe mannen, een jaar of tien ouder. Maar ik denk dat die te gemakkelijk zijn voor haar. Binnen de kortste keren wil ze haar vrijheid terug. Anouck zou op een moeilijke man moeten vallen, dat ze zelf eens afziet.

Anouck (onverstoor baar) : Ik denk dat ik gewoon te weinig vrije tijd heb. Dat beetje besteed ik dan met dat vriendje, en dan hou ik totaal geen tijd meer over voor mezelf. Daar word ik ongelukkig van. Sinds ik weer alleen ben, heb ik mij in elk geval al keigoed geamuseerd.

Nadine ( niet aflatend) : Die laatste vriend nam haar duidelijk voor wie ze was, niet voor haar carrière. En ze mócht er ook alles van. Dan denk ik : wanneer kom je nog zo iemand tegen ? Ze wordt óók ouder, he ?

Anouck ( geïrriteerd) : Maa-aa ! Er zit tomaat tussen je tanden.

Geloof je nog in de liefde ?

Anouck : Ja natuurlijk ! Ik denk dat je je hele leven, tot je doodgaat, in de liefde moet blijven geloven. Ik zou heel graag één persoon hebben om de rest van mijn leven mee door te brengen. Maar je moet iemand vinden met wie je op dezelfde golflengte zit. Ik heb de indruk dat dát moeilijker wordt als je ouder wordt. Op den duur weet ik ook niet meer waarom mensen naar mij komen : voor mijzelf, of voor mijn succes ? Als topmodel ben je ook een statussymbool. Als je daar te veel aan denkt, word je paranoia.

In mijn job leer je totaal verschillende karakters kennen. Heel harde en slechte mensen ook. Maar op een bepaalde manier vind ik die vaak boeiender dan goede. Het grote voordeel van al die ervaringen is dat ik almaar beter weet wat ik wil : iemand die van het leven kan genieten, die niet alles te serieus neemt, maar die ook hard kan werken. Ik hou niet van luiaards of mensen die klagen. Iedereen wordt geboren met dezelfde kansen…

Nadine : Da’s niet waar, Anouck.

Anouck : Oké, maar je bent wel vrij om te denken wat je wilt. Je moet zelf je gedachten op het goede spoor zetten. Iedereen ondervindt tegenslagen. Als je je op die fouten concentreert, kom je er niet. Ik heb ook genoeg domme dingen gedaan in mijn leven.

Zoals ?

Anouck : Zo’n beetje van alles.

Geef eens een voorbeeld.

Anouck : Toen ik nog in België woonde, heb ik mij in de nesten gewerkt. Links en rechts schulden gemaakt.

Met je huidige inkomen kan dat geen probleem meer zijn. Als je over Anouck Lepère leest, duiken steevast fabuleuze bedragen op. 25.000 euro per dag verdienen schijnt voor jou geen uitzondering te zijn.

Anouck : Je mag dat niet overdrijven. Je hebt inderdaad goede dagen, maar er zijn ook weken dat er helemaal niets binnenkomt. Naar Belgische normen ben ik misschien rijk, naar New Yorkse maatstaven helemaal niet. Tot voor kort woonde ik zelfs echt armetierig. Gelukkig ben ik onlangs verhuisd. Mijn nieuwe krotappartementje is nog wel klein, maar gelukkig niet meer zó klein. Een vierkante meter of tachtig. Ik betaal daar 1500 dollar per maand voor. Da’s belachelijk weinig in New York.

Ik ben een slechte shopper, ik vind nooit wat

Geef je veel geld uit aan auto’s ? De obligate cabrio ?

Anouck ( glimlacht) : “Ik héb zelfs geen auto. Voor een parkeerplekje betaal je in New York al snel 300 dollar per maand, terwijl een taxi nemen mij meestal maar 5 dollar kost.

Je lijkt wel de vleesgeworden zuinigheid. Kleren dan, misschien ? Draag je zelf graag de merken die je showt ?

Anouck : Waarom zou ik mijn geld teruggeven aan de ontwerpers bij wie ik het verdiend heb ? ( wijst naar haar jasje) Dit is van Marc Jacobs. ( pakt haar sjaaltje vast) Dit is van Anna Sui. Meestal hou ik niet van Anna Sui, maar die sjaal valt me heel erg mee. ( wijst naar haar broeken lacht) Dit is Levi’s. Maar ik koop die dingen niet. Ik krijg die. Zelf zou ik daarvoor nooit zoveel geld kunnen uitgeven. Ik ben trouwens een slechte shopper, ik vind nooit wat.

Een ‘krotappartementje’, geen auto, geen dure kleren… Het klinkt bijna saai. Waar geef jij dan wél geld aan uit ?

Anouck : Ik spaar eigenlijk liever, of beter : ik investeer. Je mag niet vergeten dat mijn werk een heel raar werk is. Over een paar jaar zal dat stoppen. De truc is dus je geld zo te investeren dat je er de rest van je leven mee rondkomt. In Antwerpen heb ik onlangs een mooi herenhuis gekocht. Als belegging. In vergelijking met New York smijten ze de huizen hier echt nog naar je kop.

Zie je jezelf ooit terugkeren naar de architectuur ?

Anouck ( luchtig) : Misschien als ik vijftig ben. Architecten worden toch maar serieus genomen als ze wat ouder zijn. En dan zal ik tenminste geld hebben om mijn eigen ding te doen. Want voor een andere architect werken, pff, daarmee verdien je niets. Toch niet in verhouding met de zware studie.

Ik deed dat eigenlijk wel graag, die studie. Toen ik anderhalf jaar geleden oorbellen begon te maken, was dat wel een beetje omdat ik het creatieve miste. Die juwelen lopen nu heel goed, vooral in Japan. Maar ik moet dringend een nieuwe collectie ontwerpen.

Je hebt een imago als punkprinses, terwijl je aan yoga doet, drugs naar eigen zeggen links laat liggen en zelfs geen sigaret aanraakt. Hoe punk is de echte Anouck Lepère ?

Anouck ( geërgerd) : Och, iemand heeft dat ooit op internet gezwierd en sindsdien neemt iedereen het over. Punkprinses ( proeft het woord). Ik zou zelfs niet weten wat ze daarmee bedoelen.

Naar het examen zonder te blokken

“Je hebt gemerkt dat Anouck het soms over haar vader heeft”, zegt Nadine als haar dochter even naar het toilet is. “Helaas is die een jaar of drie geleden gestorven, aan een spierziekte die je lichaam tergend langzaam sloopt. Maar ik heb liever dat je dat niet schrijft. Ze praat er nooit over in interviews.”

Vreemd genoeg snijdt Anouck het onderwerp een paar minuten later zelf aan : “Voor mij is mijn vader er nog altijd, als een soort engelbewaarder die me overal vergezelt. Mocht hij niet gestorven zijn, dan zou ik wellicht nooit naar New York zijn getrokken.”

Nadine : “Haar vader was ook iemand die veel bereikt had maar daar heel bescheiden bij bleef. Ongeveer op dezelfde manier als Anouck die eerste keer naar New York vloog, is hij dertig jaar geleden naar Londen getrokken. Als eerste in België is hij begonnen met renting van meubelen. Anouck heeft veel van hem. Haar lach, de manier waarop ze kijkt. En haar lef natuurlijk. ‘Hoe kunnen we punten halen zonder veel moeite te doen ?’ Dat was de vraag die haar het meest bezighield toen ze nog voor architect studeerde. Het gebeurde wel vaker dat ze niets had geleerd. Ze vatte dan post aan de deur van het examenlokaal om al wie buitenkwam uit te horen. Dan ging ze als laatste naar binnen en slaagde toch nog met glans. Ze heeft stalen zenuwen. Anderen, die er wel veel tijd in hadden gestopt, waren soms zo zenuwachtig dat ze buisden.”

Dan is de koffie op en komt de fotograaf aan de beurt, die zijn instrumentarium al gretig heeft opgesteld. “Niet te veel”, smeekt Anouck lensverzadigd. “Het is mijn vrije dag vandaag.” Maar de manier waarop ze twee minuten later met de camera flirt, zou zelfs een blinde in verzoeking brengen. n

“

“Een privé-vliegtuig kopen ? Ik heb het mijn vader genoeg horen zeggen : In plaats van zelf een hond te kopen, zoek je beter vrienden met een hond.”

“Waarom zou ik mijn geld teruggeven aan de ontwerpers bij wie ik het verdiend heb. Ik koop die kleren niet, ik krijg ze.”

“Op den duur weet ik niet meer waarom mensen naar mij komen : voor mij of voor het succesvolle topmodel. Als je daar te veel aan denkt, word je paranoia.”