Op dit moment is mijn leven volledig gericht op basket. Ik speel twee seizoenen per jaar : het lange winterseizoen van november tot begin mei speelde ik in Rusland, het zomerseizoen in Zuid-Korea. Beide teams speelden kampioen.

Ik ben ontzettend slecht in andere sporten. Ik speel graag tennis maar zet te veel kracht op die bal. Ik had echt geluk dat ik op mijn twaalfde per ongeluk de basketclub binnenstapte. Bleek dat ik talent had en snel bijleerde, dat ik goed werd en beter. En dat ik de juiste begeleiders had. Mijn leven ging alsmaar verder, zonder dat ik erbij stilstond. Na mijn humaniora vertrok ik naar Frankrijk, een jaar later naar de Verenigde Staten, toen naar Rusland en Korea.

In België was professioneel vrouwenbasket nogal amateuristisch. Tien jaar geleden startte de WNBA, de vrouwelijke tegenhanger van de Amerikaanse NBA. “Aha, dat bestaat ook”, dacht ik. Vier jaar later speelde ik er zelf. Een droom die uitkwam.

Ik was negentien toen ik in Cleveland toekwam. Het was heel zwaar, iedereen vocht voor zijn plaats. We begonnen met vijftien, dus er moesten er nog drie afvallen : zelfs de training was keihard. Maar het stimuleerde me. Ik ben er gegroeid en heb een rol verdiend in die ploeg.

Ik geef mijn vertrouwen niet snel aan mensen. Ik let op wat ik zeg tegen wie. Ik merk het wel als mensen geen oprechte bedoelingen hebben.

Eén buitenlandse speelster in elke Zuid-Koreaanse ploeg, dat is de regel. Ik kan er mijn ploegmaats niet verstaan, we hebben een tolk. En toch sta je elke dag samen te trainen om hetzelfde te bereiken. Je hebt een band omdat je samen basket, niet omdat je goed met elkaar kan praten.

Het sociale contact blijft meestal beperkt tot mensen die voor de club werken. Ik ben daar dan ook niet om vrienden te zoeken. Met een paar meisjes ben ik wel bevriend. En dan leer je andere culturele achtergronden kennen. Heel verrijkend.

De Olympische Spelen ontbreken op mijn palmares. Veel collega’s in het buitenland hebben die ervaring wel, of wonnen zelfs al olympisch goud. Als ze daarover spreken, droom ik wel. Dit jaar koos ik voor Korea in plaats van voor New York, omdat het een korter seizoen is en ik dus nog even kan rusten voor de kwalificatiewedstrijden volgende maand voor het Europees Kampioenschap in 2007, de poort tot de Spelen in 2008.

Ik wil winnen. Ik ga voor titels. Binnen een paar jaar zeg ik misschien : “Nu heb ik genoeg titels, nu mag het iets meer een ander leven zijn.” Maar nu nog niet. Natuurlijk heb ik heimwee in een Russische industriestad, maar mijn vriendin volgt me overal. We zien het zitten om dat nog een paar jaar vol te houden. Daarna kom ik misschien dichter bij huis spelen en beginnen we aan kinderen.

Als atleet moet je in de eerste plaats in jezelf geloven. Om te winnen moet je zelfs trots zijn. Als je vindt dat je beter bent dan een tegenspeelster, moet je ervoor zorgen dat je dat ook bewijst op het veld.

Nu besef ik dat een diploma niet de enige manier is om iets te bereiken. Mensen vroegen me : “Wat doe jij ?” Als ik antwoordde : “Ik basket”, zeiden ze : “Ja, ja, maar wat dóe jij ?” Toen ik in mijn laatste jaar humaniora zat, kreeg ik telefoontjes uit Amerika om in de competitie van de colleges te spelen. Maar toen kwam het aanbod van Valenciennes, een professionele Europese topploeg. Even probeerde ik dat te matchen met een studie voor kinesist aan de VUB, maar vergeefs.

Ik ben geen showspeelster. Ik kan erg genieten van een spectaculaire move in het mannenbasket, maar in vrouwenbasket komt het geforceerd over. Doe het goed of blijf eraf.

Ik ken alleen de goede kanten van het bekend zijn. Ik kan hier rustig een terrasje doen aan zee. Dat zou Kim Clijsters niet kunnen.

Topbasketster Ann Wauters (25) werd op drie maanden tijd Russisch én Zuid-Koreaans kampioen. Met de Belgische nationale ploeg speelt ze volgende maand vier kwalificatiewedstrijden voor het Europees Kampioenschap. Volgend jaar op dat kampioenschap eindigen bij de eerste vijf, betekent een kans om naar de Olympische Spelen te gaan, als eerste Belgische ploeg sinds 1976.

Tekst Leen Creve / Foto Charlie De Keersmaecker