AN LUYTEN

© THOMAS VANHAUTE

Als woordvoerder moet je natuurlijk altijd bereikbaar zijn. Niemand wist dat de vluchtelingencrisis zulke proporties zou aannemen, maar ik steek met plezier een tandje bij als ik de drive zie bij al onze medewerkers en vrijwilligers. Neem ons opvangkamp in Sijsele : amper zes dagen nadat de ministerraad had beslist om in extra opvangplaatsen te voorzien, konden ze de deuren al openen. Ongelooflijk straf, ik ben zo trots op onze organisatie.

Vraag me niet hoe, maar ik ben in de loop van de asielcrisis ook nog getrouwd. Het is dankzij een onwaarschijnlijk begripvolle echtgenoot dat ik deze job kan doen. Als ik weggeroepen word, zorgt hij zonder morren voor mijn dochter. Ook mijn familie is een vangnet. Vorig jaar hebben we iemand aangeworven die mij af en toe kan vervangen. Sindsdien hebben we een ‘perspermanentietelefoon’. Op dat nummer krijgen journalisten gegarandeerd altijd antwoord. Ik ben zelf journalist geweest, ik weet hoe vervelend het is als je niemand kunt bereiken voor commentaar.

Wil je een genuanceerde publieke opinie, vertel dan de waarheid. Als ik een persmoment heb in het WTC III-gebouw of in een asielcentrum, dan maak ik er een gewoonte van om al vroeger langs te gaan en met onze mensen ter plaatse en asielzoekers te praten. Ik moet ondergedompeld worden in situaties om zo correct mogelijk te communiceren, los van het emotionele. Als er al een boodschap van solidariteit doorklinkt, is dat logisch. De missie van het Rode Kruis is en blijft de zwakkeren in de maatschappij helpen. Dat kunnen asielzoekers zijn, maar evengoed mensen met een beperking die op vakantie willen, patiënten die bloed nodig hebben of kinderen van anderstalige ouders die hulp kunnen gebruiken bij hun huiswerk.

“You never know what somebody has been through, so be kind. Always.” Een quote die ik op Facebook las. Daar moest ik aan denken toen ik in het noodopvangcentrum in Leopoldsburg aan de praat raakte met een Syrisch gezin uit Aleppo. De zoon vertelde dat hun huis was gebombardeerd. De vader herhaalde voortdurend : “Thank you, Belgique.” Naast die dankbaarheid heb je ook asielzoekers die klagen, bijvoorbeeld over het eten. Ook dan kun je beter vriendelijk blijven, want je weet niet welke traumatische ervaring zij achter de rug hebben.

Een job moet mij energie geven. Het leven is te kort om iets tegen je zin te doen. Voor alle duidelijkheid : ik heb fijne jaren bij de VRT gekend, maar toen ik eindredacteur was van het regionale nieuws bij Radio 2 Antwerpen, lag die job me niet zo. Als ik naar andere mogelijkheden polste, kreeg ik telkens te horen : “Ja maar, je bent zo goed in die job.” Dus moest ik wel buiten de VRT op zoek. Ik tikte op Google ‘vacature communicatie’ in en pers- en mediaverantwoordelijke Rode Kruis was het eerste wat op mijn scherm verscheen.

Ons smijten zit in de familie. Mijn mama is 60 en nog altijd actief als verpleegster. Met veel goesting. Ze blijft thuiskomen met enthousiaste verhalen, hoewel de werkdruk met de jaren gigantisch is toegenomen. Mijn vader groeide op in de Seefhoek in Antwerpen. Als zoon van een dokwerker heeft hij zich opgewerkt tot CEO van Immobiliën Hugo Ceusters. Op eigen kracht en ondanks zijn handicap. Dat hij slechts één arm heeft, is voor hem net altijd een motivatie geweest om beter te doen dan anderen. Iedereen heeft een kruis om te dragen.

Hindernissen kun je overwinnen. Ik heb een heel zwaar auto-ongeval gehad toen ik dertig was. Het was kantje boord. Ik stond voor een lange revalidatie, maar wist dat ik daar sterker uit zou komen. Ik praatte mijn omgeving moed in, niet omgekeerd. De orthopedist zei dat ik nooit nog op hakken zou kunnen lopen. Dat zullen we eens zien, dacht ik. Paardrijden zou ik een halfjaar niet meer kunnen, zo klonk het. Na drie maanden zat ik opnieuw op een paard, zonder zadel. Ik zal eerlijk zijn : ik heb nog elke dag last van mijn been, maar ik weiger daaraan toe te geven. Hoewel iedereen mij zot verklaarde, heb ik – weliswaar zeer traag – de 10 Miles van Antwerpen gelopen. Dat wil ik ook aan mijn dochter meegeven : blijf niet hangen in negativiteit.

An Luyten (38) is sinds september 2014 pers- en mediamanager van Rode Kruis Vlaanderen. Voordien werkte ze 14 jaar bij de VRT, onder meer als reporter voor ‘Koppen’ en ‘Karrewiet’, als sidekick van Lieven Van Gils in ‘Reyers Laat’ en als eindredacteur bij Radio 2 Antwerpen. Ze heeft een dochter van bijna vier, Lemoni.

Op donderdag 17 maart start een nieuwe campagne van het Rode Kruis: www.wordeenjijplus.be en www.rodekruis.be

PETER VAN DYCK & FOTO THOMAS VANHAUTE

“Ook als asielzoekers klagen, kun je beter vriendelijk blijven, want je weet niet welke traumatische ervaring zij achter de rug hebben”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content