AMORE AL ARRABIATA

Vrouwen en passie, in films loopt het zelden goed af. Neem nu Io sono l’amore, waarin Tilda Swinton de best geklede ongelukkige vrouw in de hedendaagse arthousecinema speelt. Nu ja, ongelukkig : niet alleen is ze getrouwd met een saaie, maar schatrijke Milanese textielindustrieel en heeft ze loyaal personeel dat haar alle werk uit handen neemt, haar haar ligt altijd goed en geregeld wordt ze met een draagtasje van een exclusief modemerk gesignaleerd. Maar dan gebeurt het (mensen die de film nog willen gaan zien, houden nu op met lezen) : Tilda wordt verliefd op een jonge kok, de beste vriend van haar zoon bovendien. Vrouwen die voor koks vallen, het is een teken des tijds. Waarop wachten Jan Verheyen en Hilde Van Mieghem eigenlijk om Sergio Herman of Jeroen Meus als verleider te casten ?

Maar laat ik vooral niet afdwalen : in een uitbundig zomers landschap ontdoet Tilda zich van haar understated chique hemdsbloes en pompoenkleurige pantalon van onberispelijke snit en heeft al fresco seks met de sterrenchef, waarbij veel bleek bloot vel en af en toe een sidderende tepel in beeld komt. In het cinefiele zaaltje waar ik de film zag, dreigde ineens een acuut zuurstofgebrek. Al die rijpere dames in het publiek die naar adem hapten : niet meer zo gek om zelf met hun blote reet in de netels te gaan liggen, maar ze wisten nog verdraaid goed hoe dat voelde, amore al arrabiata.

Helaas gaat het vanaf die scène steil bergaf met de film. In plaats van een discrete culinaire affaire met de Italiaanse Kobe Desramaults te onderhouden – koelen zonder blazen, je weet hoe dat meestal afloopt – is Tilda zo hoteldebotel van haar Antonio dat ze hem zelfs het recept van de lievelingssoep van haar zoon verklapt. Die laatste is daar zo van uit zijn doen dat hij met zijn bol tegen de rand van het zwembad knalt en schielijk overlijdt. Waarna Tilda door haar industrieel het huis uitgezet wordt, met achterlating van haar exclusieve garderobe en dito juwelen.

Kijk, daar kan ik mij nu echt dik in maken. Want zo gaat het toch altijd in films : ternauwernood laten vrouwen zich eens lekker gaan, of ze worden daar prompt zwaar voor gestraft. Ga maar na : in Thelma and Louise heeft Geena Davis nog maar net haar diepste draai gevonden met Brad Pitt of ze duikelt al samen met Susan Sarandon het ravijn in. In The English Patient foefelt Kristin Scott-Thomas met Ralph Fiennes en lap, na een vliegtuigcrash ligt ze eenzaam dood te gaan in de woestijn. Diezelfde Ralph Fiennes (de Sergio Herman van de jaren negentig zeg maar) verleidt in The End of the Affair de getrouwde Julianne Moore en jawel, aanstonds valt er een bom op het liefdesnest en wordt Julianne streng katholiek. Nee, dan liever Smoorverliefd, waarin het vrouwvolk vrolijk rampetampt en daar uiteindelijk alleen maar beter van wordt. Straffer nog : Koen De Bouw leerde zelfs koken. Want wat zag ik hem onlangs in Start to Cook klaarmaken ? Geen kut, maar sabayon met peren !

Linda Asselbergs