Veertien februari. Als u dit leest, lijkt Valentijn al lang verleden, maar het is wel de dag waarop ik dit schrijf. Waarom zeg ik u dat? Omdat het meteen verklaart waarom ik een aantal clichés wil ontkrachten. Cliché 1: moderedactrices leiden een jetsetleven van glamour en glitter. Fout. Terwijl de rest van Vlaanderen in de ogen van zijn lief kijkt, zit ik in een oude jogging aan mijn computer gekluisterd. Cliché 2: moderedactrices hebben geen morele code, dat is althans wat Mieke Vogels insinueert.

Begin deze week (12 februari) haalde de Vlaams minister van Welzijn en Gelijke Kansen de krantenkoppen met een – overigens bewonderenswaardig – initiatief om de eetstoornissen bij tienermeisjes aan te pakken. Naast een sensibiliseringscampagne wil ze een ‘morele code’ voor beeldenmakers in het leven roepen. “Want”, zo stelt de minister in een interview met De Standaard, “mode en media dringen vrouwen een onhaalbaar ideaal op.”

Nu heb ik Mieke Vogels niet nodig om dat te beseffen. Evenmin een morele code. Er bestaat nog zoiets als deontologie, zelfregulering. We gaan heus niet op zoek naar de magerste modellen, integendeel. Maar zonder rondetafelgesprek! Laat het bovendien duidelijk zijn dat deze Mode dit is Belgisch al volop in productie was voor er sprake was van een rondetafelgesprek. Het artikel Ronde Venussen, over Belgische mode voor een maatje meer, was al rond. En Annemie Struyf had Margriet Hermans al aan de tand gevoeld over haar verraad aan de Dikke Medemens. Voor alle heisa begon.

Gelooft Mieke Vogels echt nog in het clichébeeld van de moderedactrice? Het beeld van de perfect gestylde bitch die over lijken gaat als het op mode aankomt? Akkoord, ze lopen rond in Parijs, maar niet in België. Ik maak geen rondedans op mijn stiletto’s als op de website van de Stichting Anorexia en Boulimia Nervosa te lezen staat dat het gemiddeld model 23 procent minder weegt dan de doorsnee Amerikaanse vrouw, terwijl dat tien jaar geleden nog maar 8 procent was.

Het stemt me droevig dat het artikel Ronde Venussen geïllustreerd moet worden met een tekening, in plaats van met persfoto’s, omdat de meeste fabrikanten niet het lef hebben om te werken met een mollig model.

Ik begrijp de verwarring wel. Sinds Twiggy groeien de excessen welig in de modewereld. Karl Lagerfeld bevestigde onlangs alle clichés door zichzelf een jaar lang uit te hongeren. Alleen maar om de strakke Dior-pakken van Hedi Slimane te kunnen dragen. Alsof dat nog niet volstaat, commercialiseert hij nu zijn ervaringen in de vorm van een dieetboek en verkondigt hij in het Amerikaanse modeblad Harper’s Bazaar: “Ik denk dat mode – zowel voor mannen als vrouwen – de gezondste motivatie is om gewicht te verliezen.” Excuse-moi, Karl?

Toch is er hoop. Vandaag heeft een model ‘karakter’ als ze flaporen, een spleetje tussen de tanden, piekhaar of een scheve neus heeft. In de jaren tachtig van Cindy Crawford waren dergelijke schoonheidsfoutjes ondenkbaar. Na de gepolijste supermodellen van toen kwamen tante Sidonies met piekhaar. Vraag is of er ooit iemand op tante Sidonie wou lijken?

Resten nog de Britney Spearsen op MTV en ex-miss Belgiës op VTM en VRT. Als Mieke Vogels met haar campagne ervoor zorgt dat babes als Phaedra Hoste eindelijk van het scherm verdwijnen, krijgt ze de volgende verkiezingen mijn stem. Maar laat ons alsjeblief geen heksenjacht beginnen tegen intelligente politieke babes als Inge Vervotte. Jonge vrouwen als zij zouden de steun moeten krijgen van een minister van Gelijke Kansen. Ze worden al genoeg geconfronteerd met vooroordelen. De oude krokodillen van de politiek bekijken haar nog te vaak als een lekkere brok die ze in één hap kunnen verslinden. Schoonheid kan ook discriminerend werken.

Behalve dan in de modewereld. Daar kun je nooit té jong, té mooi en té slank zijn. Modeontwerpers stellen zich niet tevreden met het schaduwspel op de grot van Plato, ze streven naar het prototype, naar schoonheid an sich. Op die manier creëren ze een magische wereld, gebouwd op illusies. Die wereld zet veel mensen aan tot dromen. Niets fout mee, alleen mag de droom geen nachtmerrie worden en moet iedereen op tijd wakker worden.

Ik zal u alvast één ding verklappen: moderedactrices poetsen hun tanden niet met champagne en ’s avonds liggen we niet voor de televisie in een haute-couturejurk van Chanel.

PASCALE BAELDEN,

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content