Ben je zo’n man die graag met zijn handen werkt, die graag dingen maakt, die niet bang is om zelf zijn motorolie te verversen of een band te vervangen, die een vulpen verkiest boven een balpen, die liever een vinylplaat heeft dan cd’s en liever lampen dan transistors, die gek is op de geur van ontwikkelaar en fixatief, en die een musket veel cooler vindt dan een modern geweer ? Dan is dit misschien iets voor jou.”

Zo’n man ben ik inderdaad, ik herken mij tot in detail in de omschrijving. Het mysterieuze “dit” waarvan sprake betreft het scheren met het open mes. U weet wel, dat griezelding waarmee onze voorvaderen zich het baardhaar van de wang schraapten en dat tegenwoordig de straight razor ( str8) wordt genoemd.

Dat scheren à l’ancienne, dat wou ik dus proberen. Trouwe lezers herinneren zich misschien dat ik daar ooit al een stukje over pleegde. Dat eindigde met de belofte dat ik niet zou rusten voor ik erin slaagde mij met zo’n vervaarlijk wapen glad te scheren als een babykont. Een gewaagde uitspraak was het zeker. Ik wist niet dat ik was begonnen aan een ontdekkingsreis van een jaar. Een tijdlang heb ik zelfs compleet afgehaakt. “Is het de scheercrème of de balsem ?” schreef ik wanhopig aan een vriend. “Is het de varkensharen borstel of de slijpende pasta, die vecht met mijn vel ? Ik heb niet veel lust meer het via eliminatie uit te zoeken. Mijn wangen en kin zijn bezaaid met rode vlekken. Ze schreeuwen moord en brand.”

Ik gaf op, jazeker. Er waren te veel dingen die verkeerd konden gaan. Je kon de handleiding punctueel volgen en toch de helft van je opperhuid in de wasbak achterlaten. De magie was er wel degelijk, maar woog naar mijn gevoel niet op tegen de kloterij. Ik borg mijn kostbaar gerief op in een schoendoos en keerde met hangende pootjes terug naar de Gilette Fusion, die je voor enkele euro’s in elke supermarkt kunt kopen.

Zou ik ? Durf ik ? Nog één keer ? Toen de rook om mijn hoofd was verdwenen en de huid rond mijn mond was genezen, waagde ik mij er een laatste maal aan – koppig als steenstieren kunnen zijn. Inmiddels was ik in contact gekomen met een man die over dat scheren een heel boek heeft geschreven. Hij deed mij tips aan de hand over strelen in plaats van schrapen en over messen die voor veel geld worden verkocht, maar eigenlijk niet deugen. Ik kreeg een zilverstalen exemplaar van hem, zo fijn dat het mij doet denken aan een metalen sigarettenvloei. Het ‘pakte’. Toen ik het allang niet meer hoopte, was ik er opeens mee weg.

U moest mij bezig zien op zondagochtend, terwijl de zon schuin binnenvalt en op de radio de orgeltonen van de Heilige Mis weerklinken. Romig scheerschuim kloppen in een kommetje van nikkel. Met hete omslagen de poriën openen. Preshave met menthol en eucalyptus aanbrengen. Scheren als een virtuoos. Schrikken van het koude water. Het milde prikken van de aftershave. En dan de weldaad van de balsem. Soms voel ik mij bij daarbij als een homo die per toeval valt op vrouwen.

Mannen denken maar aan één ding, hoor je wel eens zeggen. Dat geldt niet voor mannen die zich scheren met de str8. Die denken aan twéé dingen, waarvan seks niet eens het belangrijkste is. Het is vreemd wat voor belangrijke plaats scheren in je leven kan gaan innemen, zodra je speelt met dat open mes. Als ik denk aan wat mij de afgelopen maanden het meeste plezier heeft verschaft, dan staat mijn vierdagelijkse scheerbeurt in de top vijf. Hij moet het afleggen tegen mijn dochter, welzeker, maar komt toch op gelijke hoogte als het lezen van romans.

Volgens sommigen maakt het geconcentreerd bezig zijn met dat ene ding, namelijk het scheren, in je hersens alfagolven vrij. Het effect daarvan is vergelijkbaar met dat van mediteren. Ongetwijfeld heeft het iets escapistisch. Noem het gerust een vlucht uit de dagelijkse slommer. Een illusie van traagheid en kwaliteit die je voor jezelf creëert. Ook is het een apart genoegen kennis te bezitten die ei zo na verloren ging. “Het mag dan geen raketwetenschap zijn,” las ik ergens, “scheren met de str8 vergt genoeg vaardigheden om ervoor te zorgen dat het daarbuiten vol mannen loopt die het wel geprobeerd hebben, maar er niet in zijn geslaagd.”

Zou het erg macho zijn daar plezier in te scheppen ? Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders