Spiegeltje aan de wand, wie is de best geklede politicus van het land ? Toen ons land op 13 juni al één jaar zonder regering zat, was dat voor nieuwsmedia de aanleiding om uitgebreide politieke analyses te brengen. Bij Knack Weekend gaven we aan die politieke actualiteit een lifestyledraai en we organiseerden een poll. Op weekend.be kon je stemmen voor de best geklede politicus en politica in België. Het was wel even zwoegen om een shortlist samen te stellen, want qua uitstekend geklede politici hebben we hier te lande niet echt l’embarras du choix. Maar het lukte met twee keer een top drie (m/v) en daarbij gingen we niet op zoek naar politieke evenwichten : we hielden het bij 4 PS’ers en 2 Open-VLD’ers. De verkiezing veroorzaakte wat geestige rimpelingen op twitter en Facebook en de uitslag, met de terechte winnaars Vincent Van Quickenborne en Annemie Turtelboom, haalde verschillende media.

Vanzelfsprekend kregen we ook geïrriteerde reacties. Moest dat nu wel, zo’n verkiezing ? Zoveel frivoliteit in moeilijke tijden. Politici moesten zich maar eens bezighouden met ernstige zaken ! Dat laatste zal geen zinnig mens in twijfel trekken, maar ik vraag me wel af waar de tegenstrijdigheid zit. Kan een modieuze of gewoon goed geklede politicus (m/v) misschien niet ernstig bezig zijn ? En trouwens, zou er wat mis zijn met het feit dat beleidsmensen onze creatieve mode-industrie – waar deze Mode dit is Belgisch-editie ruime aandacht aan besteedt – steunen door Belgische labels te dragen ?

Tijdens de aanloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 2008 schreef politiek commentator en columniste Arianna Huffington voor Harper’s Bazaar een interessante bijdrage, getiteld ” The politics of Fashion“. Vertellen looks en kleren welk type van leider een kandidaat is, vroeg ze zich af. Natuurlijk niet, aldus Huffington. Kan het ons schelen hoe ze eruitzien ? Natuurlijk wel. “Stijl mag het niet winnen van inhoud, maar het is wel een factor.” Ze beschreef ook de schizofrene houding van de Amerikanen. “We willen dat onze politici er goed en modieus uitzien, maar ze mogen er geen geld of tijd in steken.”

Huffington stelde ook vast dat het qua kledingkeuze in de politiek, zoals elders in de maatschappij, voor vrouwen nog een stuk moeilijker lag. Ze krijgen er veel meer commentaar op en die aandacht gaat ten koste van hun boodschap.

Knack-collega en politiek journalist Ann Peuteman was dat bij ons ook al opgevallen. Toen ze in de Wetstraat tot haar eigen verbazing veel werd aangesproken over onze politieke modepoll, weliswaar fluisterend en off the record, vond ze dat een goede aanleiding om zich in het onderwerp te verdiepen. Ze schreef haar bevindingen neer in “Het katoenen plafond” (pagina 54), een uitgebreide en nuchtere analyse van de vestimentaire adders onder het politieke gras. “Als een man na urenlang onderhandelen verfomfaaid en bezweet door het beeld wandelt, denken de televisiekijkers dat hij tot het uiterste gegaan is”, schrijft Peuteman. “Maar als een vrouw het waagt om in volle regeringscrisis drie dagen op rij hetzelfde ensemble te dragen, krijgt ze geheid bakken kledingadvies over zich heen.”

Ah perceptie, denkt u nu misschien, maar die perceptie heeft concrete gevolgen. Zo kreeg Ann Peuteman te horen dat een politica niet in een grote stad op de kieslijst kon, omdat ze er te “provincialistisch uitzag”. Dat lijkt me verre van frivool.

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

Zou er wat mis zijn met het feit dat beleidsmensen onze creatieve mode-industrie steunen door Belgische labels te dragen ?