Adieu, bonjour

Adieu Virgil Abloh, bonjour Nigo. Er werd teruggeblikt tijdens de mannenmodeweken van Milaan en Parijs, maar ook vooruitgekeken.

De modewereld zei in Parijs voorgoed adieu aan Virgil Abloh, de belangrijkste mannenontwerper van zijn generatie. Niet omdat Abloh zo’n magistrale ontwerper was, wél om de impact die hij had op de textielindustrie én de wereld erbuiten. Louis Vuitton toonde zijn achtste en dus laatste collectie voor het label in een decor dat verwees naar The Wizard of Oz, de Hollywoodklassieker die ook zijn debuut voor Vuitton had geïnspireerd, met een lichtblauw huis, half weggezakt in de wolken. Het was meer een herdenkingsplechtigheid dan een klassiek defilé. Op het eind waren er engelen en stonden alle participanten stil, de blik naar de hemel gericht. Het orkest speelde voort.

Nog in Parijs debuteerde de Japanse stijlgoeroe Nigo bij Kenzo. Hij volgt er Felipe Oliveira Baptista op. Nigo, die de populaire Japanse streetwearlabels A Bathing Ape en Human Made begon en heeft samengewerkt met iedereen van Uniqlo tot Louis Vuitton, was een held van Abloh, maar hij is er tegelijk ook een discipel van: een streetwearlegende die evenveel zakenman is als creatief genie, altijd cool, gedrenkt in hiphop, zonder schrik van wat populisme. Het was overigens Nigo die Abloh ooit heeft voorgesteld aan de executives van Vuitton.

De collectie was voorspelbaar, met verwijzingen naar Parijs, Japan, americana en het erfgoed van Kenzo Takada. Dat was goed nieuws voor Kenzo, en voor de kids. Nigo knoopt weer aan bij de strategie van Humberto Leon en Carol Lim, die het merk tien jaar lang leidden, al is de 51-jarige hetero uit oerconservatief Japan minder progressief dan zijn Amerikaanse voorgangers. Het lijkt erop dat Kenzo binnen de LVMH-groep de rol van Vuitton overneemt: een gelijkaardige esthetiek voor een gelijkaardig publiek, voor lagere prijzen.

Modeweek op halve kracht

De mode wordt nu al enkele jaren door elkaar geschud. Terwijl de sector zich bezint over, onder meer, duurzaamheid en racisme, heeft de pandemie alles nog een stuk complexer gemaakt. De traditionele modeweek overleeft, maar is ook getransformeerd.

De enige Belg met een liveshow was Glenn Martens, maar zijn label Y/Project is dan ook gevestigd in Parijs. Hij huurde een immens goederendepot in de verre rand van Parijs en gaf een vooruitblik op de couturecollectie die hij de week nadien voor Gaultier zou onthullen, met hypnotiserende trompe-l’oeilprints van naakte lichamen.

Dries Van Noten filmde zijn presentatie in een herenhuis in Saint-Germain-des-Prés met kussende koppels en Dream Baby Dream van Suicide op de soundtrack; Jan Jan Van Essche ging opnieuw in zee met regisseur Ramy Moharam Fouad; Walter Van Beirendonck toonde zich videogewijs van zijn meer agressieve kant, en werkte samen met hoedenmaker Stephen Jones en brillenmerk Komono.

Een brug in een doos

Hier en daar leek het alsof alles was zoals tevoren, niet in het minst bij Dior, dat een efemeer gebouw neerzette op Place de la Concorde en daarin de naburige Pont Alexandre III bouwde. Kim Jones greep naar de archieven van Christian Dior uit de jaren veertig en vijftig. Het was zijn tot nog toe beste collectie voor het huis, maar tegelijk ook een beetje een fantasie in de traditie van Emily in Paris: een geïdealiseerd beeld van Franse elegantie.

In Milaan hield Prada het eerste toegewijde mannendefilé sinds Raf Simons Miuccia Prada vervoegde als co-ontwerper, met een rist beroemde acteurs in de casting, onder wie Kyle MacLachlan en Jeff Goldblum. De garderobe was behoorlijk viriel, met stoere, breedgeschouderde leren mantels, zoals Simons er ooit al toonde bij Jil Sander, en sexy overalls.

Nog in Milaan was Dsquared2 terug, met een toespraak van stichters Dean en Dan Caten voor de show. Bij Dolce&Gabbana draaide zo goed als de hele show om een performance van popster Machine Gun Kelly. In een donker, anoniem vergaderzaaltje organiseerde Zegna een filmprojectie voor een vijftigtal toeschouwers. Artistiek directeur Alessandro Sartori introduceerde zijn herinterpretatie van het pak, dat minder formeel is dan het klassieke zakenuniform. Het was een beetje een triestig moment. In tijden van pandemie zet glamour een stap terug.

Lemaire maakte in Parijs misschien het mooiste statement van het mannenseizoen. Christophe Lemaire en Sarah-Linh Tran showden in de Ateliers Berthier, een oud entrepot van theaterdecors. Aan de wand hing een meterslange foto van een wolkenlandschap. Toen de show begon, werd de foto langzaam richting plafond uitgerold. En zo zagen we heel langzaam de zon opgaan, alsof een nieuwe dag begon, een nieuw tijdperk.