In een ver verleden beantwoordde ik liefdesvragen van onzekere tieners. Verzin je die brieven niet, wilden cynische zielen weleens weten. Verzinnen ? Hele postzakken vol wanhoop kwamen op de redactie van het jongerenblad aan, en de meest voorkomende vraag ging als volgt : “Ik ben A en op de bus naar B zie ik altijd C. Graag zou ik met hem/haar in contact komen, hoe doe ik dat ?” Mijn antwoorden waren honderd variaties op : “Ga in zijn/haar buurt staan en probeer zijn/haar interesses te weten te komen. Luister of je iets opvangt over hobby’s, lievelingszangers of favoriete tv-series en denk na wat je daarover zou kunnen zeggen. Maak misschien eerst een praatje met de entourage, dat is minder beangstigend en dan ben je al een stap dichter. Probeer hoe dan ook een gesprek aan te knopen met C. Over het weer als het moet.”

Ik weet niet of ik ooit enige positieve invloed heb uitgeoefend, en of er als gevolg van mijn raad ooit een koppel is gevormd. Eigenlijk best een beetje griezelig dat een gedeeld bustraject en een praatje over het weer de grond zouden kunnen zijn van een langdurige relatie. Maar kijk, plots lees ik overal over de 36 vragen van de psycholoog en professor Arthur Aron. Het zou volstaan om zijn vragenlijst af te werken om iemand verliefd op je te laten worden. De vragen zijn, toegegeven, een stuk complexer dan de mijne over gedeelde interesses. Meerdere busritten, een behoorlijke dosis lef en flink wat zelfkennis zijn vereist om Arons vragen te beantwoorden en te stellen. Ze gaan van : “Zou je beroemd willen zijn ?” of “Als je morgen wakker wordt met een bijzondere gave, welke gave zou je dan willen ?” tot “Zeg vijf positieve zaken over degene met wie je praat” en “Wiens dood zou het meest bij je losmaken en waarom ?”

Aron ontwikkelde de lijst in 1997. Hij wilde weten of het mogelijk was om in een koele omgeving als een laboratorium condities te creëren waarin vreemden plots vrienden zouden worden, of zelfs romantische gevoelens voor elkaar zouden koesteren. De uitkomst van dat onderzoek is inmiddels legendarisch. Na zo’n negentig minuten intense conversatie meldden de paren die Arons vragenlijst kregen (andere koppels kregen vragen die oppervlakkiger waren) dat ze een diepe band voelden met hun gesprekspartner. Ze stelden dat die band het begin zou kunnen zijn van iets moois en een van de koppels uit het onderzoek is zes maanden later ook echt getrouwd. Iedereen van het laboratorium was uitgenodigd op de bruiloft.

Ik ben blij dat ik het niet meer hoef te doen, mensen helpen met hun liefdeskommer en -kwel. Maar ik heb in elk geval geen ramp begaan door aan alle A’s en C’s op bussen een conversatie aan te raden.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

“Als je morgen wakker wordt met een bijzondere gave, welke gave zou je dan willen ?”