Volledig zwart geschilderd appartement: ‘Ik wilde de knusse sfeer van een café’

Licht en leeg is duidelijk níét de woonfilosofie van Derek Van Heurck. Zijn Brusselse appartement is een obscuur vintagewalhalla.

Als je een bewoner herkent aan zijn huis, dan moet Derek Van Heurck een non-conformist zijn. Want zijn appartement heeft geen eettafel, de leefruimte oogt eerder als een hotellobby dan als een living en zijn keuken is eigenlijk een bar. Hij schilderde alle muren zwart in plaats van wit, hij verstopte het prachtige parket onder zwarte tapis-plain en van zijn talloze lampen geeft er niet één écht goed licht. ‘Dat vind ik niet erg. Mijn doel was een sfeervol huis’, aldus de creatief directeur van Bellerose. ‘Ik ben hier vooral in de winter. ’s Zomers zit ik buiten op terrasjes of aan de kust. In de winter trek ik me hier terug, dus wilde ik een knus huis.’

Drinken in de keuken

Van Heurck woont in Elsene, tegenover het Ter Kamerenbos. Precies de buurt die hij wilde. Maar toen hij dit appartement drie jaar geleden kocht, vond hij het eigenlijk een maatje te klassiek. Het ‘Palais de la Cambre’ van architecte Camille Damman dateert uit 1925 en is opgetrokken in classicistische art-decostijl. ‘Mooi, maar ik zie liever seventies’, zegt Van Heurck. ‘Dus probeerde ik mijn eigen smaak te introduceren, zonder dat het te hard clashte met de bestaande architectuur. De keuken bijvoorbeeld is volledig nieuw. Maar door het hoogglans palissanderhout en de afgeronde vormen lijkt het alsof hij hier al jaren staat.’

Het appartement werd volledig gestript om de technieken te vernieuwen én de indeling terug te brengen naar het originele ontwerp met twee slaapkamers en een kleine keuken. ‘De vorige eigenaar had de keuken vergroot door er een slaapkamer bij te trekken. Maar ik ben totaal geen kok, dus verkoos ik een gastenkamer. Mijn keuken dient trouwens vaker om een glas te drinken met vrienden dan om te koken. Daarom ontwierp ik er een bar met krukken. Het hele appartement heb ik zelf uitgetekend, zonder architect. Ik ontwerp al tien jaar de Bellerose-winkels, dus ik had wel wat ervaring’, aldus Derek. ‘Even dacht ik erover om de gang te elimineren en zo meer openheid te creëren, maar nu ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb. Die aparte kleine ruimtes vind ik juist fijn. En zo’n lofty look past ook niet bij de architectuur.’

Schoolbordgroen

Wat vooral opvalt in het appartement, is de overdosis zwart. ‘Ik wist meteen dat ik hier heel donker wilde gaan. Ik hou van extremen: ofwel superwit en helder, ofwel helemaal duister en moody. Omdat ik van cafés houd, wilde ik hier die gezellige donkere sfeer van een kroeg.’ De muurverf lijkt zwart, maar het is eigenlijk een heel donkere versie van schoolbordgroen. ‘De lift en de hal zijn turquoise. Daarom koos ik een groene variant van zwart. Het donkere tapijt kwam pas later. Eerst behield ik het originele supermooie parket. Maar uiteindelijk vond ik de sfeer toch te ouderwets. Ik wilde een sterke look, dus kwam er overal zwarte tapis-plain. ‘

Van Heurcks appartement heeft iets van een hotel, met de donkere overhoekse gang in vast tapijt en de moody wandappliques. Ook de living alludeert op een lobby, met de dubbele zithoek: eentje om tv te kijken en eentje om samen te zijn met vrienden. De zwarte en witte fauteuils van de Italiaan Mario Bellini kocht Van Heurck bij Morentz. Dat vintagewalhalla in het Nederlandse Waalwijk kennen sommigen misschien nog onder de vroegere naam Fabriek NL. Het is dé lievelingsshop van Derek. ‘Ik koop daar bijna alles. De oprichter, Matthijs Hoveijn, is echt een vriend geworden. Ik leerde hem kennen omdat onze Nederlandse showroom huist in zijn gebouw, een oude schoenfabriek. Zijn selectie is origineel en gaat verder dan de bekende namen. Zelf let ik daar ook totaal niet op. Ik koop op coup de foudre: ik zie het en ik moet het hebben. Zelden ga ik echt op zoek naar iets, de bureaulamp van Paavo Tynell naast de open haard is een uitzondering. Die wilde ik per se’, aldus Derek. Al die impulsaankopen resulteren in een bonte en spontane mix.

‘Het liefst meng ik alle stijlen, periodes en origines door elkaar. Al heb ik natuurlijk wel mijn voorkeuren. Ik zie liever seventies en eighties dan fifties. En het minst hou ik van Scandinavische vintage, omdat het nogal fijn en geraffineerd is. Geef mij maar de kloekere stukken uit Amerika en Brazilië.’