Tijd voor renovatie: klussers over hun verbouwing in tijden van quarantaine

Veel tijd thuis en een nagenoeg lege agenda. Voeg daar de opening van de doe-het-zelfzaken als essentiële winkel aan toe en je begrijpt waarom veel mensen in de eerste lockdown aan het renoveren sloegen. Vier coronaklussers over hun make-overs: ‘Deze verbouwing sleurde me door de lockdowns.’

‘Net voor de eerste lockdown werd afgekondigd was ik naar dit appartement komen kijken. Ik was al meer dan een jaar op zoek omdat ik in mijn vorige appartement ruimte en licht miste. Toen ik hier binnenkwam, wist ik meteen dat ik het wilde hebben.

Dat we plots in lockdown gingen zorgde uiteraard voor de nodige zenuwen. Zo kon ik bijna niets plannen en bleken veel klusjesmannen snel bezet. Met de hulp van mijn tweelingzus Sofie en schoonbroer Yannick ben ik aan de renovatie begonnen. Vorig jaar renoveerden ze zelf hun huis, waardoor zij wisten hoe we zo efficiënt mogelijk konden werken. Aangezien ze hun eigen plantenwinkel hebben en Sofie ook werkt als interior designer, heb ik haar veel vertrouwen gegeven bij bepaalde keuzes. Zo is zij zelfs de keuken gaan selecteren, omdat we niet samen mochten winkelen. Via WhatsApp leidde ze me rond in de winkel.

In mijn vorige appartement werkte ik in de eetkamer. Ik voelde me er opgesloten en vond het heel moeilijk om mijn werk van me af te zetten. De voorwaarde was dat ik hier een aparte ruimte zou hebben, maar ik had nooit gedacht dat ze zo groot zou zijn. Ik wilde graag een Japanse vibe creëren in de kamer, omdat ik veel gereisd heb en een grote fan ben van het land. We installeerden rotan kastjes en een rekje dat ik vulde met souvenirs, boeken en posters over Japan. Mijn zus koos de juiste planten uit om een tropische sfeer te scheppen. Ik wilde dat de ruimte een beetje als vakantie zou aanvoelen, ook al dient ze om in te werken.

Het verbouwen van mijn appartement heeft me echt door de lockdowns gesleurd. Hoewel ik door corona een toekomstperspectief miste, zorgde het bouwen aan mijn eigen toekomst voor de afleiding die ik nodig had. En ook al mis ik mijn collega’s, ik werk hier beter dan ooit tevoren.’

Sumeyye: ‘De vorige eigenaar, een dierenarts, gebruikte het pand als praktijkwoning. Wij besloten het te verdelen in vier appartementen en twee studio’s, zodat we de ruimte die we niet nodig hadden konden verhuren. Zo zijn we stapsgewijs beginnen verbouwen. Het was niet mogelijk om alles in een keer af te ronden. In de eerste plaats uit financiële redenen, maar ook omdat ik ongepland zwanger werd van een tweeling. Omdat we de verbouwing grotendeels zelf in handen namen, was dat niet evident.

Doordat we tijdens de eerste lockdown plots de tijd en financiële ruimte hadden om in grotere werken te investeren, besloten we om deze badkamer aan te pakken. De ruimte was voordien de donkere kamer van de praktijk, waar de dierenarts zijn foto’s ontwikkelde. De ronde muur was initieel niet gepland, maar de werkman die de leidingen kwam leggen, had die allemaal in dezelfde hoek geplaatst. We besloten dat het mooier zou zijn om de hoek af te ronden dan om een valse wand te plaatsen.

De wandtegels hebben we zelf gemaakt. De tegels die ik mooi vond, waren erg prijzig. Ik heb helaas nogal een dure smaak. (lacht) We kochten twaalf mallen die we ’s morgens en ’s avonds vulden. Omdat we acht vierkante meter moesten dekken, zijn we daar ongeveer vier maanden mee bezig geweest. Ook de vloer hebben we zelf gegoten, na enige oefening in de badkamer van een van de studio’s.

Ik wilde een wabi-sabisfeer oproepen, schoonheid in zijn eenvoud. Kenan en ik hebben allebei Turkse roots. Turken zijn meestal niet zo minimalistisch ingesteld, en zijn eerder kitscherig van smaak, maar qua respect voor wonen leunt de Turkse manier van leven wel erg aan tegen de Japanse cultuur.

De badkamer is uiteindelijk beter uitgedraaid dan ik had gehoopt. Als verbouwen de ultieme relatietest is, dan denk ik dat mijn man en ik een winning team zijn.’

Lana: ‘Onze dochters Lily en Elle zijn anderhalf jaar oud, dus een speelkamer was nog niet echt aan de orde. Maar omdat we door corona veel vaker thuis zijn, werd het hier al snel een rommeltje. Als je vaak weg bent, valt dat niet zo erg op, maar als je er de hele tijd tussen moet leven wel. Zelf kan ik vrij goed leven met wat chaos, maar mijn man helemaal niet.’

Stephan: ‘Ik kan ’s avonds niet rustig op de bank zitten wanneer er nog bergen speelgoed rondslingeren. We waren daardoor bijna elke avond aan het opruimen, wat ons deed besluiten om werk te maken van deze speelkamer. Op die manier kunnen we de deur gewoon achter ons dichttrekken en blijft het speelgoed netjes in een kamer van het huis.’

Lana: ‘Op onze originele bouwplannen hadden we deze kamer altijd al als speelkamer gereserveerd, maar omdat ik toen nog niet zwanger was, hebben we er in de tussentijd een bureau van gemaakt voor Stephan. We dachten dat hij dat vaak zou gebruiken, maar ik denk dat hij er misschien tien keer heeft gezeten.’

Stephan: ‘Mijn gitaren stonden er, en mijn gamecomputer. Maar sinds de komst van de kindjes had ik daar eigenlijk geen tijd meer voor en stond alles er stof te vergaren. Desondanks lag het afbreken ervan toch moeilijk.’ (lacht)

Lana: ‘Voor het ontwerp heb ik uren op Pinterest doorgebracht. Toen we een concept hadden, zijn we naar de winkel gereden om verf te kopen. Omdat we niet samen mochten winkelen, heb ik zeker twaalf teststalen gekocht die we thuis konden uitproberen. Op die manier konden we op het gemak samen kiezen. De eerste keer dat Elle en Lily de kamer zagen, waren ze meteen enthousiast, wat ons erg veel voldoening gaf.’

Stephan: ‘Het was ook leuk om iets omhanden te hebben. We zijn de voorbije maanden heel veel gaan wandelen in de buurt, waardoor we na een tijdje elke straat vanbuiten kenden. Deze speelkamer zorgde voor een welgekomen project.’

Thomas: ‘Toen we in de paniek van de eerste lockdown verplicht waren de verhuizing te reorganiseren, sloeg de stress serieus toe. We zaten nog volop in de werken toen we ons appartement moesten verlaten. Oorspronkelijk was het plan om enkele weken bij mijn ouders te logeren, tot ons huis bewoonbaar zou zijn, maar dat ging dus niet door. We hebben toen boven in huis twee kamers ingericht, terwijl de gelijkvloerse verdieping nog één werf was. Naast de badkamer hadden we slechts twee bewoonbare ruimtes: een ‘living’ en een slaapkamer waarin we onze matrassen op de grond hadden gelegd. Het was echt kamperen.

Maar uiteindelijk wonnen we daardoor tijd en konden we een stap verder gaan in de inrichting van onze nieuwe woning – hoewel die nog ver van af is. Onze dochter Rose droomde al een tijdje van een klimmuur – ze is gek op klimmen en we hadden al ondervonden dat ze een klimwand gewoonweg niet kan weerstaan. Mijn vriendin had haar op Pinterest afbeeldingen getoond van op maat gemaakte klimmuren bij particulieren. Uiteraard was Rose er meteen weg van.

Toen ik op een set klimgrepen botste in een sportwinkel, heb ik niet lang getwijfeld, ook omdat het nog een tijd zou duren vooraleer outdooractiviteiten opnieuw zouden worden toegelaten. Het was een hele klus om alles te monteren, omdat je eerst de muur moet bezetten met mdf-platen. Daarna heb ik de grepen op de grond gelegd en een parcours proberen te verzinnen op maat van de grootte van mijn dochter. Alles bij elkaar ben ik er een dag mee bezig geweest. Maar de inspanning was de moeite waard, want Rose leeft er zich enorm op uit. Ze begint het parcours ondertussen al wat te makkelijk te vinden, ik moet beginnen nadenken over varianten en spelletjes om de oefening wat uitdagender voor haar te maken. Binnenkort zal ik extra platen aanbrengen en misschien een deel van het parcours over het plafond laten lopen.’