In een Milanese buurt waar niets te beleven valt, is een grot van Ali Baba verstopt. Achter een grauwe façade bevindt zich een magazijn waar dertig jaar lang designschatten werden verzameld.
Ali Baba is in dit geval Nina Yashar. Een ‘mamma’ in de Italiaanse designwereld. De bekendste designdealer van de stad en ver daarbuiten. Altijd met high heels van Prada aan haar voeten en een felgekleurde tulband op haar hoofd. Je kan haar met andere woorden niet niét zien. Yashars befaamde Nilufar Gallery is al jaren the place to be voor designstukken buiten de gebaande paden. “Tapetti e mobili rari“, zo omschrijft de Italiaanse het zelf, die erom bekendstaat dat ze communiceert met weinig woorden maar met des te meer gebaren. “Ik laat mijn meubels liever verhalen vertellen.” Dat kunnen historische objecten zijn van kleppers als Ettore Sottsass, Piero Fornasetti of Giò Ponti, maar evengoed hedendaagse stukken van talenten op de drempel van een doorbraak, zoals de Britse Laura Ethan Wood.
De galerie toont slechts een fractie van Yashars designschatten. Haar voorraad bewaarde ze de voorbije dertig jaar in een magazijn van 1500m² aan de Via Lancetti, nog net binnen de ring van Milaan en vlakbij het gelijknamige metrostation. Ze hield de industriële ruimte jarenlang gesloten voor het grote publiek. Tot voor kort.
In scene gezet
Toen zwaaiden de deuren open van haar Nilufar Depot, drie verdiepingen volgestouwd met duizenden stukken historisch en hedendaags design. Al doet het woord ‘volgestouwd’ de setting geen eer aan. Een open binnenplein op het gelijkvloers wordt omgeven door drie verdiepingen, afgebakend met zwarte metalen balkonnetjes die op hun beurt inhammen creëren. “Geïnspireerd op Milaans Teatro alla Scala, het beroemde operagebouw”, vertelt Yashar. Achter elke hoek wacht een nieuw stilleven. Meubels in een perfecte opstelling, verlicht door neonlampen van Michael Anastassiades. Grandeur op kleinschalige wijze. Deze winkel is niet gedecoreerd, maar in scene gezet.
Yashar had de opening van haar depot perfect getimed: tijdens de befaamde Milanese Designweek. Hét evenement waarvoor alle designkenners en -liefhebbers ter wereld naar Milaan afzakken. Honderden evenementen, openingen en tentoonstellingen vinden er dan plaats. En wie stal de show? Ze toonde geen nieuwe meubels, waar het tijdens de designweek om draait, en toch was haar depot gespreksonderwerp nummer één.
Yashar houdt van kleur (een fuchsia kast, waarom niet?). En van textuur (hoe hoger, groter en langer een tapijt, hoe beter). Ze maakte statement pieces in het interieur populair. Denk aan de lampen van Anastassiades, evenzeer sculptuur als meubelstuk. Of aan de Pile of Briefcases, een stapel koffers als kast, getekend Maarten De Ceulaer, de jonge Belgische ontwerper die door Yashar werd ontdekt. Sinds zijn kast – een opeenstapeling van gekleurde koffertjes – sinds een paar jaar bij haar te koop is, werd hij opgepikt door grote Italiaanse merken als Moroso. “De Ceulaer gaat een grote naam worden, let op mijn woorden.”
Als je Nina Yashar een vraag stelt over haar leeftijd, fietst ze daar netjes rond. Ze doet alsof ze je niet verstaan heeft. Of ze wuift de vraag letterlijk weg. Op internet staat dat ze in 1957 geboren werd in Teheran. Van Iraanse afkomst, maar al sinds haar zesde Milanese. Yashar verloochent haar afkomst niet, oriëntaalse invloeden zijn bij Nilufar nooit ver weg. De naam van haar galerie betekent trouwens ‘lotus’ in het Farsi. Haar vader was tapijtenhandelaar en ze trad in zijn voetsporen toen ze op haar vierentwintigste een tapijtenshowroom opende. “Ik wist helemaal niets van design”, geeft ze toe. Ze reisde naar New York om tapijten in te kopen, en haar oog viel op een tapijt dat ze nooit eerder gezien had. Zonder klassieke motieven. Het bewuste stuk was van een Zweedse ontwerper, en Yashar reisde meteen naar Zweden waar ze verliefd werd op het Scandinavisch design. Ze belandde in een magazijn vol meubels en ze kocht er “just for fun” zeven meubelstukken. “Zonder enige kennis van het Scandinavisch design.” Zonder het zelf te beseffen had ze items gekocht van onder meer Alvar Aalto en Hans Wegner.
Terug in Italië durfde ze de modernisten uit te stallen naast haar zware oriëntaalse tapijten en haar doorbraak was een feit. Alsof een interieur met kleur, textuur en blikvangers nog niet genoeg opvalt, giet Yashar daar nog een saus van eclecticisme over. Een Scandinavische kandelaar boven een Chinees tapijt. “Combineren is een obsessie.” Het zijn haar gedurfde combinaties die haar groot gemaakt hebben. “Mijn leidraad in het leven is voortdurend veranderen. Elke andere levensopvatting zou me vervelen.”
Wat is de grootse misvatting die over haar de ronde doet? “Dat ik duur ben”, zegt ze prompt. “Mensen denken dat de stukken hier onbetaalbaar zijn. Maar dat klopt niet.” De prijzen in haar Depot starten aan 500 euro. Onbetaalbaar is blijkbaar relatief. Kon ik hier ook maar “just for fun” zeven stukken kopen.
Info: www.nilufar.com
Veerle Helsen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier