Milaan: over feelgoodlampen en minimale tafels

Met de pre-previews is de Milanese designweek echt van start gegaan.

In Milaan begon de designweek, ’s werelds belangrijkste (en grootste) meubelevenement. Er leek dit keer minder volk naar Italië te zijn afgezakt. Omdat de week dit jaar een etmaal vroeger begon? We beginnen het designparcours om de hoek van ons hotel, bij het Finse Artek, in een ruimte die tijdens ons bezoek nog maar half is ingericht. Een pre-preview, zo heet dat in vaktaal. Artek toont dit jaar klassiekers van stichter Alvar Aalto in nieuwe kleuren, heruitgaves van Ilmari Tapiovaara (van wiens meubilair het merk recent de rechten heeft verworven) en drie varianten van een nieuw ontwerp van design director Ville Kokkonen.

White is een heel eenvoudige lichtbox: een doos van witgelakt fineerhout met een fluorescerende TL-lamp. “Het is de eerste lichtgevende lamp van Artek”, aldus Kokkonen. “We hebben veel onderzoek gedaan. In Scandinavië komen de mensen zes maanden per jaar op kantoor toe als het donker is, en als ze naar huis gaan is het ook al donker. Deze lampen zijn bevorderlijk voor de moraal, maar ze stimuleren bijvoorbeeld ook de hormonenproductie. Het effect is te vergelijken met dat van melatonine.” Er zijn gelijkaardige lampen op de markt, maar die lijken dikwijls meer geschikt voor een dokterskabinet dan voor een hedendaags interieur. De White-dozen zijn zo minimalistisch dat ze bijna in het niets verdwijnen.

Neon

Bij de Nederlanders van Moooi is het precies tegenovergesteld. De bende van Marcel Wanders is zo decoratief dat we met zijn drieën (designchef, reporter, hoofdredactrice) over de Heracleum-lamp kijken van BertJan Pot, een experiment met de techniek van coating conductive layers. Bij de buren van Moooi in Zona Tortona, het Belgische Modular, zien we de United, nog meer fluorescerende TL-buizen in een minimalistische verpakking. “Het is niet dat we niet langer geloven in led”, klinkt het daar. “Integendeel. Maar misschien wordt de TL-buis tegenwoordig toch wat miskend. Zo’n T5 is duurzaam en gebruikt heus niet zoveel energie.” Staat 2011 in het teken van neon? Afwachten.

Bij Dedon hangt CEO Bobby Dekeyzer, ex-voetbalkampioen, ondersteboven in zijn Nestrest, een meubel dat nog het best kan worden beschreven als een zwevende boomhut. Met Junya Ishigami, de Japanse architect die vorig jaar eregast was van Interieur in Kortrijk, kijken we naar het filmpje dat een jonge regisseur over een van zijn gebouwen maakte. Ishigami heeft dit jaar geen nieuw meubilair in Milaan, maar hij is net terug van de vernissage van een tentoonstelling in Parijs, en opent in juni een groot retrospectief in de Barbican Gallery in Londen. Ook niet slecht.

Reuzeruitjespapier

Tom Dixon is bedreven in marketing. Hij heeft dit jaar een eigen ruimte, Multiplex. Hij speelt restaurant (Parlement, een pop-up versie van de Londense Dock Kitchen). Hij spant samen met Blackberry, dat in Milaan de PlayBook introduceert, een alternatief voor de iPad. Hij speelt winkelier. En hij toont ook enkele nieuwe producten. Die zijn minder verrassend dan vroeger. Alsof de entrepreneur in Dixon voorrang heeft gekregen op de designer.

Bij Sawaya & Moroni staat Zaha Hadid in de etalage, onder paars licht. Afgaande op het aantal fotografen is Hadid de grootste designster van het moment. Ze heeft een nieuwe stoel bij het Italiaanse huis, waarover later meer.

Bij Alessi, aan de overkant van de straat, is onder meer werk te zien van de Belg Frederic Gooris (leds in de vorm van een olielamp, een robotje, een traditionele lampekap) en de Brit David Chipperfield (een plastic stoel). Plus het resultaat van een workshop bij Alessi van de Zwitserse designschool Ecal, onder leiding van Elric Petit van Big Game. Achttien, soms erg interessante kantooraccessoires, waarvan er zes ook effectief in productie zouden gaan.

Bij DePadova worden dit jaar slechts twee producten gelanceerd. We drinken Italiaanse schuimwijn aan de nieuwe minimale tafel van Vincent Van Duysen, grafisch gepresenteerd op reuzeruitjespapier. Onze stoelen? Ontworpen door de Zweedse Monica Förster en uitgevoerd in frisse kleuren. Proost!

Jesse Brouns en Leen Creve