Een werk van lange adem: verkrot boekenmagazijn wordt prachtige gezinsloft

Twintig jaar lang werkten Nathalie Leen en architecte Elke Van Goel samen om een verkrot boekenmagazijn om te bouwen tot een prachtige gezinsloft. ‘We vonden elkaar in ons respect voor het karakter van deze plek.’

Het regende binnen, er groeiden bomen uit de goot en de binnenmuren waren bedekt met een dikke laag klimop. Maar dat kon Nathalie Leen, de bewoonster van deze ruime loft in een levendig deel van Borgerhout, niet deren. ‘Als kind vond ik het geweldig om verlaten huizen binnen te sluipen met een vriendin. Wat ronddolen tussen het puin’, bekent ze. ‘Ik hield van de nostalgische sfeer die deze plaats bij me opwekte.’

Het gebouw, dat zich verschuilt achter een grote poort en een wilde patio, deed ooit dienst als magazijn voor een groothandel in boeken. De huidige keukenkasten zijn nog een restant uit die tijd. ‘Daar bewaarde de eigenaar zijn boekhouding in. Ze sluiten niet goed en hangen schots en scheef. Toch was er geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om ze te laten herstellen of op te frissen. Ze illustreren de ziel van de woning.’ En ze bewaren die ook. Tot de nok zijn de kasten gevuld. Niet met kookpotten en serviezen, maar met oude kinderspullen, souvenirs en reiskoffers. De zolder van Nathalie ligt gewoon binnen handbereik.

Inclusief foutjes

Voor wat ze wel wilde renoveren liet Nathalie zich bijstaan door Elke Van Goel, die in de leer was bij Luc Buelens, Vincent Van Duysen en Gert Voorjans voor ze haar eigen TENARCHITECTS opstartte in 2006. ‘We hebben elkaar gevonden in dat diepe respect voor het bestaande, industriële karakter van deze plek’, vertelt Nathalie. De werken verliepen in verschillende fases doorheen de twintig jaar die ze er intussen met haar partner en drie kinderen woont. ‘We werkten telkens samen rond heel specifieke vragen waar Nathalie zelf geen antwoord op vond’, herinnert Elke Van Goel zich. ‘Een nieuwe maar authentiek uitziende gashaard toevoegen aan de woonkamer, bijvoorbeeld. We hebben hem imperfect laten metsen, inclusief uitdrukkelijke foutjes. Je zou denken dat zo’n klus meteen geklaard is. Toch hebben we hem meermaals opnieuw afgebroken. Hij zag er gewoon te netjes uit.’

De oorspronkelijke goederenlift werd verwijderd en vervangen door een badkamer voor de ouders, waar je dankzij een glazen koepel kunt douchen onder de blote hemel. Een idee van Elke, net als de zwevende maatkasten in mahoniehout en de hoge pivotdeuren, die de loft nog statiger maken. ‘We waren als eigenaars wettelijk verplicht om de lift meermaals per jaar te laten onderhouden’, legt Nathalie de situatie uit, die voor sommigen wellicht als heiligschennis zal klinken. ‘De kosten wogen niet op, hoe charmant zo’n lift ook klinkt. We konden hem simpelweg niet gebruiken zonder bij de buren binnen te vallen.’

Grootste miskoop

In de woonkamer kun je niet om het werk van Rinus Van de Velde heen. ‘Mijn partner mist zelden shows bij Tim Van Laere Gallery’, bekent Nathalie. Wat weleens voor conflicten zorgt. ‘Hij wil zijn aankopen ophangen, ik hou het liever minimalistisch of sereen. Geef mij maar het werk van Sergio De Beukelaer of Edward Lipski.’ Ze sloten daarom een compromis: ‘Waar we niet allebei even enthousiast over zijn, krijgt een plaats in de traphal’, lacht ze. Prince duikt op als bindende factor – een muzikale match van toen ze elkaar als pubers leerden kennen – net als een portret van Chet Baker door Raoul Van den Boom dat ook in café Hopper hangt. En de vele posters van filmklassiekers waar ze beiden niet genoeg van krijgen. La piscine en 37°2 le matin zagen ze tientallen keren samen.

Terwijl de oude boekhoudingskasten de ziel vormen van Nathalies woning, staat de lange eettafel voor het hart. Een herinnering aan de intussen verdwenen meubelzaak Pluym in Deurne, waar vandaag Haptic House van Ben Storms onderdak vond. ‘Ik heb altijd zo’n oude boerentafel gewild. De kinderen studeren hier vaker dan in hun eigen kamer. Hier gebeurt alles. De goede tijden, de moeilijke tijden. Ze zijn vereeuwigd door de vele plekken en krassen op het hout.’

Als ik Nathalie vraag naar de hoek die me zo perfect lijkt om in weg te zakken met een boek en een glas wijn, terwijl de haard verderop gezellig knispert, raak ik een gevoelige snaar. ‘Die rode lamp is de grootste miskoop uit mijn leven. Ze stoort me enorm.’ Veel liever wou ze een Arco-vloerlamp van Achille Castiglioni, maar dat werd haar afgeraden door de lichtdecorateur met wie ze toen samenwerkte. ‘De hoek verdiende wat meer pit en durf, meende hij.’ Ondanks haar ontevredenheid hangt de lamp vijf jaar later nog steeds naast een Togo van Michel Ducaroy, de allereerste designaankoop van het koppel. ‘De investering was te groot om de lamp zomaar weg te doen. En een alternatief heb ik nog niet gevonden. Het is ook gewoon een moeilijke hoek’, verklaart Nathalie.

Moeilijk, maar wel heel fotogeniek.