Een unieke kijk in het universum van binnenhuisarchitecte Élise Van Thuyne

Interieurarchitecte Élise Van Thuyne bundelde beeldmateriaal van verschillende projecten, waaronder de verbouwing van het atelier van kunstenaarsduo Muller Van Severen, in het boek The Invisible Mark. Ontdek een voorsmaakje van de publicatie hier.

Luster publiceert ‘The Invisible Mark’, een boek dat een blik werpt op de ziel van het werk van de atypische interieurarchitecte Élise Van Thuyne. Élise werkt al sinds 2005 als binnenhuisarchitect en nam intussen meer dan 70 privéwoningen, kantoren en ateliers onder handen. Aan de hand van reportages over verschillende projecten uit haar carrière werpt dit boek een unieke blik in haar universum. Een universum van verbeelding en poëzie. Van kijken en voelen. Van weglaten en toevoegen. Van details en structuren. Een universum van materialen ook: oude wandspiegels, geperforeerd metaal, geweven jute…

Ontdek onderaan, in voorpublicatie, meer beelden uit het boek.

Werken aan verwondering

Wie het werk van Élise Van Thuyne wil begrijpen, begint met het bekijken van haar spiegelwanden: wandvlakken bekleed met antieke spiegels in een compositie van rechthoekige vormen van diverse afmetingen. Soms is een zijde schuin afgesneden, wat in de samenstelling van het beeld een nieuwe richting doet ontstaan. Delen zijn gemaakt van facetspiegel, zodat de oppervlakten elkaar niet koud raken bij samenkomst, maar met een lichte inclinatie elkaar voorzichtig treffen. De spiegelwanden ogen teer. Het kwik achter de glasplaten is deels afgebladderd. Fonkelende vlakken maken plaats voor zwarte vlekken, die zich als schimmels achter het glas lijken te verspreiden.

Altijd werkt Élise vanuit de context. Wat is er al aanwezig, waar kan op voortgebouwd worden?Bij binnenkomst gaat ze intuïtief te werk. Ze kijkt rond en maakt foto’s van het bestaande. Ook dit zijn eerder abstracte foto’s van intrigerende elementen dan documentatie als informatievoorziening voor het ontwerpproces. Al snel weet Élise wat er moet gebeuren.

Ze benadert de opgave van binnenuit en kijkt naar de beleving van ruimte. ‘Hoe beweeg je door de ruimte, waar kijk je naar, hoe speelt het licht?’ Ze is op zoek naar verrassing en wil toevoegingen doen waar de bewoner door geïnspireerd raakt.

Ze is interieurarchitect, maar werkt structureel. Misschien is haar werkwijze te vergelijken met een linguïst: net als de taalkundige onderzoekt ze het systeem. Vervolgens grijpt ze daarop in.

Élise’s projecten ogen klassiek, zonder nostalgisch te worden. Maar wat betekent deze hang naar het oude? Wat doen de tijdslagen in het ontwerp? De materialisering getuigt van een voorkeur voor texturen, structuren en tastbaarheid. Maar welk doel dient deze tactiliteit? En dan zijn de toegepaste materialen ook puur, eenduidig, maar in hun bewerking worden ze verfijnd. Welke ontwerpgedachten liggen hieraan ten grondslag? De spiegelwanden geven antwoord.

‘Wat heeft de spiegel gespiegeld?’ is Élise’s antwoord op de vraag wat haar zo intrigeert aan de objecten. Wie hebben erin gekeken? Wat hebben ze gezien? Met welke verborgen waarheden zijn ze geconfronteerd? Heeft de spiegel iets van de ziel opgenomen? Welke geschiedenissen, herinneringen, momenten zijn er door weerkaatst? De kijker voor de spiegel staat oog in oog met haarzelf, maar het evenbeeld is ongrijpbaar. De spiegel is een dunne scheiding tussen de tastbare wereld en een wereld van magie.

Op eenzelfde manier zijn de spiegels tastbaar in de ruimte, laten niet zichzelf zien, maar hun omgeving. Wat niet direct zichtbaar is vanuit een bepaald standpunt, kan de kijker via een spiegel bereiken: ‘De spiegel laat zien, wat andere dingen verhullen.’ De kijker naar die omgeving wordt ook weer gefopt. Het lijnenspel, de facettering en de zwarte vlekken bedriegen het oog.

Met de toepassing in het interieur wordt de spiegel dan een symbool voor een voorbij gegane tijd, een element in het interieur dat de verbinding met de geschiedenis verbeeldt. De spiegels vergroten de ruimte en ze doorbreken de hardheid van wanden, doordat deze permeabel lijken. Het verschil tussen buiten en binnen verkleint door de spiegeling van het veranderlijke licht en het uitzicht van buiten. De interieure ruimte komt tot leven.