Terugblik op 2018: 'Ze hadden de Vlooybergtoren, mijn geesteskind, kapotgemaakt'

'Mijn kinderen waren die avond naar een fuif in Aarschot om het einde van het schooljaar te vieren. Ik zou ze om 2 uur ophalen, maar was te vroeg op mijn bestemming. En wat doet een mens dan? Door zijn Facebookfeed scrollen, natuurlijk. Tot mijn verbazing dook meteen een foto op van mijn toren, omringd met brandweerwagens. Het eerste wat ik dacht, was 'fuck, die ligt tegen de grond', gevolgd door korte paniek. Had ik een constructie- of berekeningsfout gemaakt? Het duurde een goede minuut voor ik doorhad dat het om brandstichting ging. Thuis kon ik de slaap moeilijk vatten. Ik heb de politie gebeld om ze tot voorzichtigheid te manen en gevraagd of ik mocht langskomen, maar daarvoor moest ik wachten tot de middag. De toren werd voor iedereen afgeschermd wegens instortingsgevaar. Ter plekke werd ik overmand door een bepaalde tristesse. Het voelde aan als een overlijden. Ze hadden mijn geesteskind kapotgemaakt. Via sms'jes kreeg ik blijken van medeleven van familie, vrienden en kennissen. Soms met heftige bewoordingen aan het adres van de daders. Het valt moeilijk te begrijpen dat iemand zoiets doet, maar ik voel geen boosheid, eerder medelijden. De renovatiekosten, de brandwonden... allemaal voor vijf minuten spanning. Intussen is de toren gelukkig hersteld. Men zal er zeker Nieuwjaar kunnen vieren. Hopelijk zonder vreugdevuren.'