Het laatste woord over de Brusselse faience is nog niet geschreven. En er werd al wat geschreven! Van in het midden van de 17de eeuw wordt er in Brussel faience vervaardigd, tinglazuuraardewerk dus. De aanzet gebeurde door pottenbakkers uit Delft. De Vrede van Westfalen in 1648 maakte een einde aan de Dertigjarige oorlog. Spanje en de Republiek der Nederlanden sloten vrede waardoor het verkeer van goederen en mensen tussen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden een stuk makkelijker werd. Nogal wat Nederlanders verhuisden naar de Zuidelijke Nederlanden, ook Delftse pottenbakkers; Sommigen waren oorspronkelijk vermoedelijk van Vlaamse of Brabantse afkomst en hun voorvaderen waren ten tijde van de Val van Antwerpen in 1585 de Zuidelijke Nederlanden ontvlucht. Ze kwamen vervolgens met hun specifieke kennis een zaak opstarten in de grote steden van ons land. Bijgevolg zou de eerste Brusselse faience, uit de zeventiende eeuw, er nog heel Delfts uitzien. Maar in de achttiende eeuw kreeg die faience een heel eigen karakter dat dichter staat bij de faience uit Duitsland en Frankrijk. De Brusselse faience productie was groot en er waren verschillende bedrijven mee gemoeid. De productie liep ook door tot diep in de 19de eeuw. Dit is een suikerpot uit het begin van de 19de eeuw. Net in die periode werd suiker, meer bepaald de nieuwe bietensuiker, heel populair. Waardoor de suikerconsumptie enorm steeg. De negentiende eeuw was dan ook de hoogtijd voor de patisserie en de confiserie. Van deze mooie antieke suikerpot ontbreekt het deksel, waardoor de waarde maar 30 à 40 euro is. Maar het blijft een fraaie stuke vaderlandse antiek!
